Ψάχνοντας την τρύπα / Classic

Όπως ήμουν ξαπλωμένος στο ξερό εκείνο έδαφος, κοιτώντας ανάμεσα στα δυο μου πόδια, είδα τον ήλιο να ανατέλει. Άρχιζε το ανέβασμά του στον ορίζοντα και τον έβλεπα, ανάμεσα στα κορδόνια τών παπουτσιών μου, να ανεβαίνει αποφασιστικά για να πάρει τη θέση του στο στερέωμα.

"Ώστε θέλεις κι εσύ να γίνεις ένας σταρ...", είπα μέσα μου και δεν με πείραξε καθόλου το ότι αντιλήφθηκα πως δεν μπορώ να σηκώσω ούτε το δεξί μου χέρι ούτε το αριστερό για να αποφύγω την ενοχλητική λάμψη τού ήλιου. Ίσα ίσα που με πείραξε περισσότερο όταν είδα πως τριγύρω δεν υπήρχε ούτε ένα δεντράκι, κάτι ζωντανό αλλά -προς Θεού- που να μην με έχει ανάγκη.

Το έδαφος γύρω μου ήταν τόσο ξερό που κατά τόπους "έσκαγε". Το κλασικό τοπίο με τις σαύρες. Μια τους ήρθε πάνω μου και στάθηκε πάνω στη ζώνη μου. Η πυρακτωμένη μεταλλική μου αγγράφα φαίνεται πως τής έκαψε την κοιλιά κι η σαύρα το' βαλε στα πόδια. Μόνος σ' αυτήν την ερημιά, καθώς φαίνεται ήδη από τη νύχτα...τι στο διάολο έκανα εκεί;

Διακόσες χιλιάδες χρόνια τώρα, λένε, ο άνθρωπος έγινε νοήμων. Έπρεπε, λοιπόν, πια να αναρωτηθώ ώριμα: τι κάνω εκεί κι αν θα μπορέσω να φύγω από κει πού θα πάω; Πρώτα κανείς πρέπει να αντιλαμβάνεται τι κάνει. Ύστερα καταλαβαίνεις και πού βρίσκεσαι και τι είσαι. Έπρεπε να δώσω μιαν απάντηση...θα μπορούσα να κοίτομαι εκεί κοιμισμένος ή και νεκρός. Ένα από τα δύο όμως.

Συνήθως όταν κοιμάμαι -με τα ωράρια που έχω- γύρω μου γίνεται τής κακομοίρας: Ηλεκτρικές σκούπες, ηλεκτρικά πλυντήρια, ηλεκτρικά τρυπάνια, ηλεκτρικοί ...διάολοι χαλάνε τον κόσμο. Εκεί που ήμουν είχε ησυχία. Δια τής εις άτοπον απαγωγής συμπέραινα πως είμαι νεκρός. Ησύχασα από την αμφιβολία αλλά και πάλι ήθελα να μπορούσα κα κουνήσω ένα χέρι για να ψηλαφίσω το θώρακα και την κοιλιά μου. Μπορεί να είχα την τιμή κάπου να συναντήσω μια τρύπα. Μια τρύπα που θα είχε δώσει άσυλο στη ζωή μου, μια νύχτα που κι αυτή φοβήθηκε κι έψαξε καταφύγιο.