Κάτι συνηθισμένο

-Είσαι συ δάσκαλος; Καλός δάσκαλος είσαι;

-Καλός δάσκαλος θεωρούμαι, γενικά. Μα πιο καλός φαντάζω στα μάτια τών άλλων επειδή τον μαθητή μου τον κάνω πιο σοφό από μένα.

-Όποιος δηλαδή σε μιμηθεί, θα γίνει σίγουρα καλύτερος από σένα, σε οτιδήποτε εσύ ξέρεις να κάνεις;

-Όχι μόνο αυτό...Θα γίνει καλός και σε πράγματα που εγώ γνωρίζω το πώς γίνονται, ξέρω τη θεωρία μα δεν μπορώ εγώ ο ίδιος να φτάσω στην εφαρμογή τους.

-Τι να εννοείς;

-Αν ήμουνα πουλί, για παράδειγμα, σίγουρα δεν θα πετούσα αλλά εξίσου σίγουρα θα μπορούσα να διδάξω ποιές είναι οι κινήσεις τού πετάγματος και κάποια μέρα θα μπορούσα να διδάξω ένα πουλί πώς να πετάει.

-Και ποιός λόγος σε κάνει να λες πως δε θα πετούσες εσύ ο ίδιος; Κι έτσι που το λες είναι σαν να είναι αυτό που σε κάνει πιο ικανό στη διδαχή! Πώς μπορεί ένα τέτοιο ελάττωμα να σου χαρίζει τόσο σπουδαίο προτέρημα;

-Ξέρω πως το μαθητή μου τον κάνω ανώτερό μου μα τη σοφία που ζητάς δεν την κατέχω.

-Κι ούτε που χρειάζεται να σε ταράζει αυτή η παραξενιά, αυτό το παράδοξο...

-Ποτέ δεν τάραξε την ησυχία μου αυτό. Το μόνο που με ένοιαξε είναι το "πόσο καλό είναι το καλύτερο από μένα;" Πάντα φοβόμουνα μήπως το "καλύτερο από μένα" δεν ήταν παρά μια μετριότητα, κάτι συνηθισμένο.