Ουουου!

Ο ποιητής, δακρυσμένος και με τα μάτια έξω πεταμένα, τέλειωσε την απαγγελία τού νέου του ποιήματος και υποκλίθηκε.

"Μπράβοοο!" ακούστηκε από έναν παρευρισκόμενο κι ο ποιητής χάρηκε. Σύντομα όμως είδε πως τα άλλα μπράβο που περίμενε δεν έρχονταν. Περίμενε λίγο μπας και κάποιος είχε αργήσει να συνειδητοποιήσει αυτά που εκστόμισε. Τίποτα...ένα μόνο μπράβο έμεινε. Δεν άντεξε και είπε στον πλησιέστερο:

-Ρε συ (re shi) εσύ δεν το εγκρίνεις το ποίημα που μόλις διάβασα;

-Όχι, το εγκρίνω...αλλά αφού σε επευφήμησε ο άλλος, τι χρειάζεσαι και το δικό μου "μπράβο"; Γνωστή είναι και η μετριοφροσύνη σου.

-Μμμμ...καλά. Δεν πειράζει, πάντως, να λέμε τη γνώμη μας κι ας είναι ίδια με αυτήν κάποιου άλλου.
                                                    ....................................................

Την επόμενη βραδιά ο ποιητής εκστόμισε ένα άλλο ποίημα, ένα που έγραψε πικαρισμένος από την συμπεριφορά τού κόσμου. Τέλειωσε και υποκλίθηκε, τεντώνοντας τα αυτιά του για να ακούσει τις εκδηλώσεις τού κοινού:

-Ουουου...ακούστηκε από το βάθος τού σαλονιού.

-Ουουου...ακούστηκε από δεξιά.

-Ουουου...από αριστερά. Σε λίγο όλο το τεράστιο σαλόνι αντηχούσε από ένα "ΟΥΟΥΟΥ!"

"Σκάστε πια!!!" είπε ο καλλιτέχνης. "Τι μάζα είστε εσείς;! Ό,τι ηλιθιότητα νομίσει ο ένας, την ασπάζονται κι οι άλλοι..."

Μετάνιωσε ο ποιητής και τράβαγε τη γλώσσα του ως το πάτωμα, να την πατήσει. Να γλιτώσει κι από αυτήν με τις μεγαλοστομίες της κι από την εγωπάθειά του. Για λίγο καιρό έγραψε λιγότερο κι απάγγειλε μόνο το 1/10 όσων είχε γράψει.