Αυτό που κάποτε

Υπάρχει ακόμη ποίηση; Την ποίηση μπορώ να την ορίσω μόνο έτσι: Κάτι που θυμίζει αυτό που κάποτε λέγαμε ποίηση. Την καλή ποίηση, πάλι, θα την όριζα σαν "κάτι που θυμίζει αυτό που κάποτε λέγαμε καλή ποίηση". Την κακή ποίηση δεν μπορώ να την ορίσω. Να πούμε γενικά για καλλιτεχνία; Έστω.

Πάντως μην το φέρουμε βαρέως. Για οτιδήποτε κι αν μιλήσουμε (οικογένεια, σχέσεις, συμπεριφορά) θα αναγκαστούμε να το ορίσουμε ως "κάτι που θυμίζει αυτό που λέγαμε κάποτε οικογένεια", "κάτι που θυμίζει αυτό που κάποτε λέγαμε αγάπη". Κι εδώ βλέπει κανείς την αξία τής προφορικής παράδοσης: μας εφοδιάζει με κάτι που θα πορευτεί στην ιστορία μαζί με τον άνθρωπο, όσο υπάρχει άνθρωπος.

Θυμόμαστε τον Τhomas Albert Sebeok (1920-2001) που ρωτήθηκε για τις δυνατότητες να σηματοδοτηθούν με διάφορα μέσα και να οριστούν οι επικίνδυνες (λόγω πυρηνικών καταλοίπων) περιοχές τής Γης, με τρόπο που να ειδοποιηθεί κι ο μελλοντικός άνθρωπος. Δεδομένου ότι η εκπομπή ραδιενέργειας συνεχίζεται ακόμα και μετά δέκα χιλιάδες χρόνια (χρόνος ημιζωής πολύ μεγάλος) πιθανόν οι γλώσσες που μιλιούνται σήμερα έως τότε να έχουν εξαφανιστεί/αντικατασταθεί από άλλες. Τα σύμβολά μας ίσως να χρειάζονται πολύπλοκους μεταφραστές χωρίς πάλι να μεταφράζονται. Δέστε κάτι απλό όπως ο Δίσκος τής Φαιστού...Ακόμα να ερμηνευθούν οι απεικονίσεις του!

Η λύση λοιπόν που πρότεινε ο φιλόσοφος/σημειολόγος ήταν εν ολίγοις: δημιουργείστε φορείς, ένα είδος σοφών, μια κάστα που θα κατασκευάζει (και θα κρατάει ζωντανές) νέες μυθολογίες, θρύλους, προκαταλήψεις. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να στείλουμε μηνύματα που θα φτάσουν στον άνθρωπο(;) που θα ζει στη Γη, δέκα χιλιάδες χρόνια από τώρα.