Έλαμπαν...Πώς έλαμπαν! Για μένα ήταν κάτι το άφταστο. Μια ουτοπία μεγάλη ήταν να συγκριθώ με αυτούς. Ήσαν γίγαντες κι ήμουν νάνος. Τώρα θα με ρωτήσετε πώς από εκείνη την ευγένεια και την αρετή τής ταπεινοφροσύνης, κατρακύλισα σ' αυτή τη γλοιώδη αλαζονεία. Θα φανεί παράξενο πώς εκείνο το χαμηλωμένο κεφάλι σταμάτησε να κοιτά το έδαφος και πρότεινε με θράσος το πηγούνι του.
Όλη η μεταβολή συντελέστηκε μέσα σε μια στιγμή μονάχα: Έλαμψα...Αααχ, έλαμψα για μια στιγμή μονάχα αλλά εκείνη τη στιγμή έλαμψα πιο δυνατά από αυτούς. Μια φορά έλαμψα μέσα στη μισοσκότεινη ζωή μου αλλά έκρυψα τον ήλιο. Έπειτα έσβησα και πάλι αλλά είχα γευτεί "το θείον που δικαιούται ο άνθρωπος". Άλλος λίγο, άλλος πιο πολύ. Σημασία έχει να το γευτείς.
Αν μη τι άλλο, με αυτήν την εξέλιξη τών πραγμάτων, η ζωή μου απαλλάχτηκε από την κατηγορία τής ανώφελης ύπαρξης. Όταν το πρώτο επίτευγμα κατορθώνεται, μπορείς τότε να αρχίσεις τις φαντασιώσεις, όλο εκείνο το μεθύσι, το ντελίριο, την υπερφίαλη φιλοδοξία στην οποία παραδόθηκε ο Θεός όταν άρχισε να δημιουργεί το Σύμπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου