Εκείνες τις στιγμές καταπράυνε την αγωνία του με τη σκέψη πως, επιτέλους, είχε έρθει η ώρα να απελευθερώσει τα αυτιά του από το θόρυβο που μια ζωή έκαναν οι αλυσίδες στα πόδια του όταν περπατούσε. Ύστερα η σκιά τού ειδώλου του θα έπαυε να τον κοιτά αυστηρά από τον καθρέφτη. Και με τη σκέψη πως δεν ήταν δα ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, περίμενε να περάσουν ακόμα δυο-τρία λεπτά τα οποία τού φάνηκαν κάθε άλλο παρά ένα μαρτύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου