Πολλές είναι στη ζωή τού ανθρώπου οι χαρές, όπως πολλές χαρές ήταν γεμάτη και η δικιά μου η ζωή. Χαρές που θύμιζαν γιορτές με τραπέζια στην ύπαιθρο, κρέας και κρασί, μετά από το κυνήγι. Άλλες φορές πάλι τραπεζώματα σε καπνισμένες αίθουσες με συζητήσεις εύθυμες και γέλια μέχρι δακρύων. Χαρά σαν από τρέξιμο σε φωταγωγημένη πλατεία όταν ξαναβρίσκεις τους παλιούς σου φίλους για να τους πεις πως σου έχουν λείψει. Αλλά ακόμα κι ένα συντριβάνι νερό μετά από χιλιόμετρα δρόμο μες τη ζέστη, είναι κι αυτό χαρά, όταν χώνεις το κεφάλι σου από κάτω.
Αναρίθμητες είναι σε μια μόνο ζωή οι χαρές. Ένα φευγιό, ένας ερχομός, μια αγκαλιά ή μια γροθιά μπορούν στον ουρανό να σε ανεβάσουν. Απαραίτητη δεν είναι η ομορφιά για να νιώσεις, στο σώμα σου και την ψυχή, την ευχαρίστηση! Κι όχι μόνο για λίγους είναι οι χαρές παρά για όλους. Ακόμα κι ο πιο δυστυχής κάποτε βρήκε στη ζωή του τη χαρά, εκείνη τη μεγάλη. Μόνο που κάποιος πάντα βρίσκεται μεγαλόφωνα και μπάσα να αναγγείλει: "ius primae noctis" και τής δικής σου τής χαράς το μεγαλύτερο μερίδιο -σαν φόρο πριν εσύ τη γευθείς- το παίρνει.
"Κράτησε εσύ τη νύφη σου, όμως την πρώτη νύχτα της εγώ θα τηνε πάρω!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου