Ματαιοδοξία

Με την ηρωίνη είχε περάσει πάνω από τη μισή ζωή της. Της είχε προσφέρει πολλά η "πρέζα"...την είχε βγάλει από τη μοναξιά της πολλές φορές και άλλες τόσες την είχε βγάλει ασπροπρόσωπη στις συναναστροφές της. Εκεί που δεν κατάφερνε από μόνη της να ανταπεξέλθει, εκεί που χρειαζόταν περισσότερη χαλάρωση και άνεση από αυτήν που διέθετε η ίδια από φυσικού της. Είχε προλάβει τις χρυσές μέρες με το "πράμα" από την Ασία έως τη σημερινή εποχή με το σκάρτο πράμα από τα Σκόπια, την Αλβανία κ.λπ.

Όταν κατάφερε, μετά από ληστείες-πορνεία-φυλακή, να σταματήσει πια τη συνήθεια αυτή, τής είπαν όλοι πως είχε καταφέρει έναν άθλο. Την έδειχναν σαν φαινόμενο ανεπανάληπτο. Κέρδισε μια υποτροφία σε κάποια ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας όπου και διακρίθηκε. Θα μπορούσε να νιώθει όπως μια σταρ: τα μικρά της επιτεύγματα έμοιαζαν θαύματα. Βλέπεις, τα είχε πετύχει αυτά μια πρώην τοξικομανής. Μπράβο, μπράβο, τής έλεγαν όλοι. Κι εκείνη καταλάβαινε πως όλα εκείνα τα "μπράβο" τής τα λέγαν όπως θα τα λέγανε και σε μια κουτσή που κατάφερε να προχωρήσει δέκα μέτρα δίχως να πέσει.

Καταλάβαινε πως είχε γλιτώσει από έναν εφιάλτη, έναν αργό θάνατο αλλά πάλι το άθροισμα δεν ήταν αρκετό. Αυτό που εκείνη ματαίως έψαχνε ως το τέλος δεν ήταν η "αποκατάσταση", να ξαναμπεί δηλαδή σαν το τρενάκι πάνω στις ράγες μετά από μια ανατροπή. Πίστευε πως ήταν δυνατόν να γίνει όπως θα ήταν αν δεν είχε γίνει τίποτα. Δεν τής τα είχαν πει όλα. Να, όλες εκείνες οι ουλές από τα τρυπήματα, δεν επρόκειτο να φύγουν.