Έλειψα επί δυο ημέρες περιπλανώμενος σε σταθμούς τρένων, λιμάνια, αεροδρόμια. Είδα κόσμο πολύ να αναχωρεί από σταθμό για άλλο σταθμό κι από αεροδρόμιο για άλλο αεροδρόμιο κι από κάποιο λιμάνι για κάποιο νησί. Είχαν όλοι τους πολύ φορτωμένα προγράμματα με δρομολόγια τα οποία έπρεπε να καταγράψω. Ήταν απαραίτητο να καταγράψω και το λόγο για τον οποίο γινόταν κάθε ταξίδι. Πειράχτηκε το μυαλό μου τόσο πολύ από τα δρομολόγιά τους που ένιωσα κάτι σαν πανικό, όχι ακριβώς πανικό - ήταν ένα κάπως πιο στρογγυλεμένο συναίσθημα. Όλοι τους αναχωρούσαν για έναν κοινό προορισμό: κάποιο τόπο ανοήτων όπου, συγκρινόμενοι με τους ιθαγενείς, αυτοί θα εξασφάλιζαν την πολυπόθητη αίγλη. Μαζί τους πηγαινοερχόμουνα και εγώ αλλά τόπο επαρκώς ανοήτων δεν κατάφερα να βρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου