Τι νέα;

Ήρθες απόψε μετά από δέκα χρόνια
κι από κει δεν είχες να μου πεις νέα
Εγώ πάλι ούτε τα πιο σπουδαία,
τα πιο πικάντικα πρόλαβα να θυμηθώ
Εφηύρανε από τότε το γουάϊρλες,
τα παιδιά μεγαλώσαν, πήρα βαθμό
ο πατέρας πέθανε, αρρώστησε η μάνα
τη χήρα σου γυναίκα μου πήρα εγώ.

Μορς

Αν καμιά φορά με συναντήσεις

πως δεν με είδες μην προσποιηθείς

επειδή δεν έχεις όρεξη για κουβέντα

Μη μού μιλήσεις με τα πολλά τα λόγια

με άλλον τρόπο έσο ευφραδής

Ανοιγόκλεισε τα μάτια, σήματα Μορς

Save Our Ship, ...---... , SOS

Ή αν θέλεις, στη μοναχική σου ρότα,

αύτανδρος με τους εφιάλτες σου ας βυθιστείς

Σταρ

Πόσο μονότονο να είσαι
ένας σταρ, ένας δημοφιλής!
Το γνωρίζουν καλά αυτό όλοι
οι θιασώτες τής επίδειξης
Ξέρουν πως δεν χρειάζεται
παρά το ίδιο χαμόγελο διαρκώς
όταν είναι γύρω σου κόσμος
κι ένα μεθύσι όταν είσαι μοναχός

Γλώσσα στα σκουπίδια

-Εμπρός, λοιπόν, κόβουμε...ένα καπάκι στο κρανίο, δύο εκατοστά πάνω από τα αυτιά, γύρω-γύρω, σαν το πάνω μέρος μιας γεμιστής ντομάτας. Πρέπει να ξεριζώσουμε τη γλώσσα από μέσα του.

-Λι μορτάτσι! Κι από το κεφάλι θα φτάσουμε στη γλώσσα; Ας τού ανοίξουμε το στόμα και τού κόβουμε κανονικά τη γλώσσα...

-Να "ξεριζώσουμε τη γλώσσα του" εννοώ να αφαιρέσουμε τα κέντρα τού λόγου από τον εγκέφαλό του, βρε ανόητε. Κέντρο αντίληψης, κέντρο επεξεργασίας, κέντρο εκπομπής τού λόγου.

-Αουουου! Μα τρελάθηκες!

-Πρέπει αυτός ο κερατάς να πάψει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα. Ούτε να την καταλαβαίνει αλλά ούτε και να την επεξεργάζεται. Εννοείται πως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δε θα μπορεί και να οργανώσει δομημένο λόγο.

-Μίνκιααα! Σε περίπτωση που χειρίζεται ή γνωρίζει και κάποια άλλη γλώσσα...τότε;

-Μα γμτ... ακούστε να δείτε: πρέπει να ξέρω καλά αν γνωρίζει κι άλλη γλώσσα ή άλλες γλώσσες. Πρέπει να ξέρω ποιά είναι η μητρική του. Τι θα κάνω; Στα τυφλά θα σκαλίζω εδώ μέσα;

-Τη νοσταλγία, βγάλτου το κέντρο τής νοσταλγίας... Υπάρχει; Δες αν υπάρχει, για να τού το καταστρέψεις.

-Μα τι με νοιάζει εμένα η νοσταλγία και η μελαγχολία του!;

-Άκουσέ με, βγάλτου το... Βγάλτου τη νοσταλγία γιατί αυτός, μόλις συνέλθει δίχως γλώσσα θα πάθει σοκ. Θα αρχίσει να ψάχνει πάλι να βρει μία. Ξέρεις πως θα είναι; Σαν αυτούς που ψάχνουνε μέσα στα σκουπίδια μήπως και βρούνε κάτι χρήσιμο, κάτι με μιαν ελάχιστη αξία. Μόνο που αυτός θα ακούγεται να μουρμουρίζει, μες τη νύχτα, ακατάληπτα...Εκεί, καρφωτός μέσα στους κάδους απορριμμάτων.

Σύντομη διάγνωση

Πιο πολύ και πρώτα απ' όλα
αυτό που σας εκαταδίκασε 
ήτανε μια ψευδαίσθηση 
μια μοιραία λανθασμένη 
εκτίμηση τών δεδομένων

Ξεχάσατε ποιος είστε εσείς 
και ποιος είναι ο "πλησίον"

Τι μπέρδεμα τών ρόλων!

Βέβαιοι, λοιπόν
πως τον πλησίον σας συμπονούσατε
όλο και περισσότερο 
ερωτευόσασταν τον εαυτόν σας

Μάλια σε ανύποπτο χρόνο

ΦΈΜΕΝ , κύριοι. Ουκρανές νεαρές γυναίκες που, ως γνωστόν, αγωνίζονται για να μη γίνει η χώρα τους ένα απέραντο τουριστικό πορνείο. Τουλάχιστον να στείλουν το μήνυμά τους...ναι, αυτό είναι κάτι που το καταφέρνουν.

Είναι το ακριβώς αντίθετο αυτού που γίνεται στα Μάλια τής Κρήτης, όπου προσπαθούν οι ντόπιοι να τροφοδοτούν τακτικά (ιδίως το καλοκαίρι) τα δελτία ειδήσεων και τα μμε διεθνώς με διαβεβαιώσεις ότι τα Μάλια είναι ένα Τουριστικό Μπουρδέλο.

Πόσο εξιτάρει -ε;- ένας από το τοπικό δημοτικό συμβούλιο που, με ύφος απεγνωσμένο, εμφανίζεται λέγοντας "Βοήθεια! Εδώ, το καλοκαίρι, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να πηδάς. Αν αποφύγεις την ...ταλαιπωρία τού πηδήματος, δύσκολα θα αποφύγεις το δυσάρεστο θέαμα τού πηδήματος".

Δεν έχει εδώ αυτοσυγκράτηση. Και να μην πίνεις θα πιείς, αν είσαι γκέη αλλά δεν εκδηλώθηκες, εδώ κάποιος θα "στον σφυρίξει" σε ανύποπτο χρόνο. Αν είσαι 50+ θα φας καλά κι εσύ. Αυτά μου εμπιστεύθηκε ένας μίζερος Κρητικός Ταξιτζής. "Αρκούν όμως αυτά;" τον ρώτησα με ύφος βλαχαδερού. "Τώρα μπλιό, όϊ" (=Τώρα πλέον, όχι) απάντησε ο ταξιντράιβερ.

Τώρα όμως που βλέπω την κινητικότητα, τη γλώσσα τού λόγου και τη γλώσσα τού σώματος τού Τσίπρα, έχω πειστεί: Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία...κι ο τελευταίος φιλέλληνας θα πειστεί ότι η Ελλάδα όχι μόνο είναι φιλελεύθερο πορνείο αλλά και φυτώριο κουτσαβακιών και νταβατζήδων.

Κι αυτό πρέπει να το κραδαίνουμε απειλητικά προς δυσμάς - "Κοιτάξτε το πουλί μας!"

Σφιγξ

Δεν έφταιγε η πέτρα από την οποία ήταν φτιαγμένη
ούτε η ξηρασία τής Αιγύπτου έφταιγε
που στο κεφάλι εκείνο κρυμμένα κατοικούσαν
μόνο αινίγματα και τιμωρίες

Δεν είναι ψέμα πως όποιος δεν αγαπηθεί παιδεύει
κι ενίοτε σκληρός γίνεται βασανιστής
ένας άτεγκτος τύραννος ο εραστής
που σε μέρος ψηλό, απρόσιτο ελλοχεύει

Κάποτε όταν η Σφίγξ αγάπησε, απατήθηκε κι αυτή
το δακρυσμένο μάγουλό της ακούμπησε στην άμμο
κι εγώ, περιηγητής, περνώντας από κει
άκουσα να μουρμουρίζει τής Νεκρόπολης τον ύμνο.

Paolo Conte

Νέρων

Είπε ο αφελής: 
Ανάθεμα!

Δεν υπήρξε ως τώρα επί Γης
Άλλος ειλικρινής ποιητής
Ούτε επιστήμων ευφυής
Που να μην έχει λαχταρήσει
-εκεί όπου όλα έβαιναν καλώς
και κάπως είχαμε ορθοποδήσει-
να βρεθούμε εκ νέου δυστυχείς;

Κάποιος, που ενώ είχαμε ησυχάσει, 
πάλι στην κοιμισμένη πόλη μας 
απ' την αρχή
μιάν αναξέλεγκτη φωτιά ν' ανάψει; 

New

Το θάρρος να λέει κανείς επώνυμα τη γνώμη του είναι πολλές φορές ο μόνος λόγος να λέγεται μια γνώμη που δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο. 

Μια ξένη γλώσσα

Οι κουρτίνες στραβά κρέμονται
σαν έντερα ανθρώπου
και η πετούγια τού παράθυρου
σκελετός είναι από χέρι


Τι πιο αναμενόμενο; 
δεν έχει τζάμια εδώ
δυό τεράστιοι κερατοειδείς κάνουν τη δουλειά τους


Κάτω απ' το παράθυρο χάσκει ένα στόμα
που -με αυθάδεια- 
βγάζει τεράστια γλώσσα


Στρώνω σεντόνι απάνω της τα βράδια
και κοιμάμαι...
Μα την ημέρα είναι ντροπή
πάνω στο πάτωμα
ένα τέτοιο σίχαμα που όλο στάζει σάλια

Malafemmena (παλιογυναίκα)

Γύρω της

Πού την είχα ξαναδεί δεν καλοθυμάμαι. Μπορεί σε κάποια μικρή φωτό όπως αυτές τών ταυτοτήτων και τών βιβλιαρίων υγείας. Μπορεί σε κάποιο γκρο πλαν ταινίας τύπου Έττορε Σκόλα...μέσα σ' εκείνους τους διαλόγους χωρίς τελειωμό ανάμεσα σε αριστερούς εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα, που "τα βάζουν" με όλους και για όλα...τέλος πάντων, κάπου εκεί βρίσκεις τέτοια πρόσωπα, εμβρόντητα που η κάμερα σταματάει πάνω τους κι εστιάζει με νόημα. Πέντε δευτερόλεπτα κι ύστερα fade out.

Ενώ λοιπόν θα έπρεπε να είχε παραμείνει στη θέση της παρακολουθώντας τον ντόρο τριγύρω, βυθισμένη στην αλαλία και την αμιμία της ώσπου να τελειώσει η σκηνοθετημένη παρουσία της...εκείνη δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα: μουγκρίζοντας -στην αρχή σιγά αλλά μετά ολοένα και πιο ενοχλητικά- με τα μάτια κλειστά, άρχισε να βηματίζει ανάμεσα στους υπόλοιπους ρόλους και πίσω από τις κάμερες, χαϊδεύοντας τα σκηνικά κι αλλάζοντας θέση στα αντικείμενα.

Χαμήλωσε το φωτισμό έτσι ώστε πάνω στη σκηνή να είναι ορατά μόνο το χλωμό της πρόσωπο, το κατάλευκο γιακαδάκι της και μερικές πολυθρόνες σκεπασμένες με σεντόνια. Κάθισε σ' ένα μικρό τραπέζι, πρώτα σημείωσε κάτι κι ύστερα σπρώχνοντας απαλά τους ηθοποιούς σχημάτισε μ' αυτούς ένα πηγαδάκι. Απομακρύνθηκε και πήγε να σταθεί πάρα πέρα. Από τη μια ήταν χαρούμενη που είχε σκαρφιστεί (και γράψει) τόσα πράγματα αλλά από την άλλη ζήλεψε: παραδέχτηκε πως ό,τι και να γράψεις μένει άψυχο, ανεπαρκές και σακάτικο αν δε γίνει, με τον κατάλληλο τρόπο, ασπρόμαυρη εύπεπτη ταινία.

Πρόσφατο

"Παλιό το τραγούδι αυτό, προπέρσινο" είπε ο νεαρός και ο μεσήλικας τον διόρθωσε "Μπα...πολύ πρόσφατο, σχεδόν πενταετίας!" 

Μαγκιά!

Το μαντρί -για να λειτουργήσει αποτελεσματικά- πρέπει να σε πείσει πως μέσα στους κόλπους του γίνεσαι πολύ πιο δυνατός από ό,τι είσαι μόνος σου. Πολύ πιο δυνατός από τον καθένα που είναι μέλος τού μαντριού. Το δημοκρατικού τύπου μαντρί, ειδικά, σε πείθει πως ο καθένας μπορεί να γίνει αρχηγός τού μαντριού, άρα κι εσύ. Με λίγη εγωπάθεια μπορείς να πιστέψεις πως μόνο εσύ αξίζεις για αρχηγός του. Ε! Το μαντρί έχει και όρια...χάρισμα και κατάρα αυτά τα όρια!

Αυτό που θαύμασα, όμως, στο μαντρί (κάποτε, τώρα μου φαίνεται πολύ μπανάλ και βαρετό) είναι το πόσο ευχερώς και ευρέως δημιουργεί και εκμεταλλεύεται ορισμένα ψευδή αισθήματα (ψευδαισθήματα) εξίσου σημαντικά με τα ψευδαισθήματα τής προηγούμενης παραγράφου. Τέτοια είναι και η εντύπωση ότι τάχα δεν είσαι στο μαντρί, είτε γιατί ποτέ δεν μπήκες είτε γιατί κατάφερες να ξεφύγεις - μαγκιά(!)

Καρώ φευγιό

Η μητέρα γιορτάζει σήμερα
Κάθε Μάη η μητέρα γιορτάζει
Τυχαίνει να' ναι πάντα Κυριακή
Θυμάμαι γώ τη δική μου μάνα
Εκείνη, κάθε που εγιόρταζε
Μάζευε όλα τα ρούχα της
Σε μια καρώ βαλίτσα
Που, από δεσποινίς που ήταν,
Φύλαγε κάτω απ' το κρεβάτι

Oci Ciornie

O

Και Νάαα!...

Φύσημα

Η εισαγωγή τού ποιητή (incipit που λένε οι λατίνοι), στο ποίημά του, είναι:
                                                    Καθώς εκείνου η ψυχή πια έβγαινε
                                                    και κουρασμένη, βιαστικά τον εγκατέλειπε

Ύστερα σκέφτεται κάτι ταιριαστό μα απίθανο να βάλει για συνέχεια...λίγο σκοτεινό:
                                                    Μια μεγάλη, στο στέρνο του πληγή
                                                    Ανοιγόκλεινε
                                                    Οι όχθες της απομακρύνονταν
                                                    η μια από την άλλη
                                                    κι ύστερα έρχονταν
                                                    τόσο κοντά η μια στην άλλη
                                                    σαν το πλησίασμα τών χειλιών
                                                    που προσπαθούν να ταιριάξουν 
                                                    μα όχι σαν σε φίλημα

                                                    Μόνο σαν φύσημα πάνω στα κεριά μιας τούρτας

                                                    Πέρασε ένα ακόμη έτος
                                                    Έληξε ο χρόνος τούτος,
                                                    ο επί Γης;

Κάθε μια περίσταση διαφέρει από τις άλλες...Να, εδώ, τού μάστορα
                                                    η ψυχή ανυπομονούσε να του φύγει,
                                                    να τον εγκαταλείψει
                                                    Έτσι, όση δεν βγήκε 
                                                    με την τελευταία του πνοή,
                                                    ανάμεσα απ' τα χείλη τής πληγής
                                                    διέξοδο βρήκε να φύγει 

Τα υπόλοιπα είναι τών ποιητών αυθαίρετες, υποκειμενικές διαπιστώσεις ή ανόητες απορίες:
                                                    Πέρασε ένα ακόμη έτος
                                                    Μα έληξε ο χρόνος τούτος, 
                                                    ο επί Γης;

Μαθητής και Δάσκαλος

Σχετικά με τις εκλογές:
Έβγαλε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο.
...............................................................................

Μετά... Με αφορμή το μύθο τού Πάσχα:

Ποιος θα πρόδιδε τον Δάσκαλο πιο επιδέξια από τον καλύτερο μαθητή του;
Ποιόν θα επιθυμούσε ένας Δάσκαλος, για να προδοθεί, αν όχι τον καλύτερό του μαθητή;

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ανωτερότητα, την αξιοσύνη ή την αχαριστία τού καλύτερου μαθητή. Ούτε την πονηριά ή την εξυπνάδα του. Και η θέληση τού Δασκάλου είναι εντελώς άσχετη. Δεν πάλεψε ο Δάσκαλος, τόσο καιρό, για να δει τους κόπους του να πηγαίνουν στα σκουπίδια...Δεν είπε τόσες φορές (και κυρίως με τόσους διαφορετικούς τρόπους) το ίδιο πράγμα.

Άρα;
Κάθε φορά που έλεγε κάτι, ήταν άραγε σαν να πετάει μακριά την πετονιά με το αγκίστρι μέσα στο νερό, εδώ κι εκεί, πότε με το ένα δόλωμα, πότε με το άλλο, μέχρι να "ψαρέψει" αυτόν που θα τον πρόδιδε;

Ή πάλι εκμαίευε τον θύτη του, τον έβγαζε μέσα από τη μήτρα που τον φιλοξενούσε; Αααα...σε λίγο θα καταλήξουμε στο ότι ο Προδότης είναι ο γιός τού Δασκάλου, ο γιός τού Υιού τού Θεού. Γιατί ...τι άλλο είναι ένας δάσκαλος, αν όχι παιδί ενός θεού;

Σύντομες αναπνοές

Σταματήστε να γελάτε...Σοβαρά το λέω.

Πώς θα μπορούσα να αστειεύομαι...
έχοντας το φόβο πως κάποιος από σας μπορεί να παρεξηγήσει τη συμβουλή μου, να την περάσει για χωρατό;

Ποιος αντέχει το φόβο μήπως ξαφνικά ακουστεί, μέσα σ' ένα από τα τόσα βασανισμένα ακροατήρια, ο άκαιρος κι απρόσκλητος ήχος ενός γέλιου;

Δεν είναι καιρός ούτε για άλλο ήχο που ίσως θυμίσει γέλιο - ούτε να βήξεις επιτρέπεται.

Υπερκαταναλώσαμε το γέλιο, γελάσαμε ακόμα κι όταν δεν υπήρχε λόγος ή, γιατί να πω ψέματα, όλα έδειχναν πως πρέπει να πέσουμε στα τέσσερα, τρώγοντας τον πολτό που μας προσφέρουν...το βαθύ πιάτο που μας δίνουν με το χυλό που μέσα κρύβει βελόνες και καρφιά;

Επίσης μην μιλάτε...μερικές λέξεις θυμίζουν αμυδρά το γέλιο. Τώρα προέχει να σηκωθείτε -Εγέρθητε! Σ' ένδειξη σεβασμού... Χα! ...Σεβασμού προς εκείνον που θέλει να σας μάθει να μη σέβεστε κανέναν!

"Πώς θα αναπνεύσουμε;", ρωτάτε...φοβάστε μήπως και η αναπνοή σας παρεξηγηθεί, θυμίσει υπομειδίαμα...
Ε! Κοιτάξτε να επωφεληθείτε: Πού και πού, απροειδοποίητα, οι μέχρι χτες Υπηρέτες σας θα ανοίγουν για λίγο τη στρόφιγγα, να φτάσει ως εσάς μικρή ποσότητα από ιλαρυντικό αέριο. Για ένα συγκρατημένο, βραχύ γέλιο...στην ουσία για λίγο οξυγόνο ακόμα.   

Μπαλκονάδα

Άντε, τέντωσε το χέρι σου έξω από το παράθυρο να δεις αν βρέχει ακόμη ή σταμάτησε. Δεν έβρεχε δα και δυνατά. Αν σταμάτησε θα βγούμε έξω στο μπαλκόνι πάλι όλοι, όπως πριν ... Οι περισσότεροι τέλος πάντων: πάντα υπήρχε κάποιος που προτιμούσε να μένει μέσα και να ψαχουλεύει τα αντικείμενα πάνω στα έπιπλα. Λες και ήθελε να κλέψει από τα βράδια κάτι χωρίς κανείς να τον προσέξει.

Οι άλλοι θα συναντιόνταν έξω και μέσα από αστεία και διηγήσεις, οι πιο ανικανοποίητοι από τη ζωή θα έβρισκαν δικαίωση με "όλα εκείνα που περάσαν". Στα γελαστά πρόσωπα τών άλλων θα είχαν να αντιπαραθέσουν τη σοφία τής μεμψιμοιρίας τους, τέχνη που μοιάζει να φουσκώνεις -στην παραλία καλοκαιριάτικα-  σωσίβιο με αέρα παρμένο από το χειμώνα ή να περιμένεις να γίνει ο καύσωνας  πιο υποφερτός επειδή θυμάσαι πως κάποτε έτρεμες μες το χιόνι.

Συζητήσεις μιας ζωής που λες και μοιραστήκαμε όλοι μαζί κι όταν μιλάμε βάζουμε όλοι, ρεφενέ, μνήμες από μήνες ή χρόνια στο Βερολίνο, την Πράγα, την Αβησσυνία, την Κίνα, τη Σομαλία, τη Σιέρα Λεόνε. Οι νέοι, γκρινιάζουμε εμείς, "δεν έχουν ιδέα για τίποτα αλλά τα ξέρουν όλα...". Εκείνοι, πιο σοφοί από μας, γελάνε και μας παρηγορούν. Λένε πως βλέπουν μακριά γιατί ανέβηκαν "στους ώμους τών γιγάντων!". Κι όμως αφοπλιστικά, απλά, μάς κολακεύουν...Γίγαντες; Εμείς;

Καθένας μας είχε μιαν αγαπημένη ατάκα, όταν ήμασταν όλοι μαζί. Όταν κάποιος άρχιζε να απουσιάζει από τη μπαλκονάδα, η ατάκα του γινόταν θέσφατο, αξίωμα και δόγμα όλων τών υπολοίπων. Ουφ! πώς να σταματήσει κανείς αυτήν την ακολουθία τών πραγμάτων...πώς να απαλλαγείς από τη σιγουριά τής πρόβλεψης πως πάντα το ίδιο θα 'ναι; Υιέ τού Αντάρτη, τού Ταξιδιώτη, τού Εργάτη, τού Βασιλιά, τού Επαναστάτη, σταμάτα την Ιστορία. Σταμάτα να δίνεις στο παιδί σου το όνομα τού τιμημένου σου πατέρα.

La stanza delle illusioni

GM V

Τώρα σαφώς...

Μεγάλο θρίαμβο κατήγαγε η Αστυνομία μας τα προηγούμενα 24ωρα. Στο πλαίσιο τού "το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο", "θα σπάσει το απόστημα", "όλα θα τα πούμε", με μπλιτζ επιχειρήσεις σκούπα έγιναν τεστ hiv σε ξένες κυρίως αδήλωτες ιερόδουλες τών μπουρδέλλων τού Αθηναϊκού κέντρου και εν ριπή οφθαλμού δημοσιεύτηκαν φωτό, ονόματα, ηλικίες, καταγωγή, τιμολόγιο (πίπα-φιλί-κώλος-χωρίς προφύλαξη), τόπος διαμονής των πορνών κ.λπ....Για να τρέξουν οι mr gamao να εξεταστούν αλλά και να αποκαλυφτούν οι αληθινοί κίνδυνοι τής υγείας τών παιδιών μας!

Κάποιος θέλει να βρει τα παιδιά μας αμόλυντα. Το κράξιμο που εισπράξαμε διεθνώς είναι μεγάλο αλλά από ό,τι βλέπω αποσιωπάται. Τι ιατρικό απόρρητο και σαχλαμάρες!!!

Δεξιά ή αριστερά;

Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια -"πού είσαι ρε Παπαδόπουλε;)" - όταν αρχίζαν οι καλοκαιρινές ζέστες, οι νοικοκυρές βρέχανε με τις λεκάνες τα πατώματα τών αυλών και τα πεζοδρόμια...Το νερό εξατμιζόταν κι έτσι δρόσιζαν τα ζεστά βράδια που περνούσαν με το Μπιζζζ (αυτό το παιχνίδι με τις "ανώνυμες" σφαλιάρες) για μάς τα μωρά και το κουτσομπολιό για τις νοικοκυρές που κάθονταν με τις φούστες σηκωμένες και τα πόδια ανοιχτά. Μιλάγαν, μιλάγαν όλο για σκαμπρόζικα θέματα κι άναβαν μόνες τους. Κάναν αέρα με τις βεντάλιες...λίγο στα πρόσωπά τους και λίγο στα απόκρυφά τους.

Όλες ήταν όμορφες...η πιο άσχημη έμοιαζε με την Μαλίτσια, την Λάουρα Αντονέλλι, δηλαδή -για όποιον τη θυμάται. Τον λόγο έπαιρνε συνήθως η μοδίστρα η οποία ισχυριζόταν (μάλλον με το δίκιο της) πως εκείνη ήξερε τα περισσότερα ερωτικά μυστικά τής γειτονιάς για τον απλούστατο λόγο ότι οι πελάτισσές της τής τα εμπιστεύονταν. Η δουλειά τού ράφτη (ή τής μοδίστρας) έχει την ιδιομορφία τού αγγίγματος όλων τών σημείων τού σώματος τού πελάτη από τα χέρια τού επαγγελματία/καλλιτέχνη. Έπεφταν έτσι οι ντροπές και -σαν ψυχανάλυση αλλά όχι τόσο ξενέρωτη- άρχιζαν οι εξομολογήσεις.

Από ένα στενό πουκαμισάκι ως τον καβάλλο ενός παντελονιού, η μεζούρα έπρεπε να απλωθεί για να μετρήσει το μήκος τού μανικιού, την περίμετρο γύρω από το στήθος, την απόσταση από το γόνατο ως τη φούστα. Έτσι, η μοδίστρα πολλές φορές (ειδικά για τους καβάλλους) χρειαζόταν να ξέρει, κι επομένως να ρωτήσει πρώτα, πού βάζει ο κάθε άντρας τ' αχαμνά του: δεξιά ή αριστερά; Κι όχι μόνο αυτό αλλά επίσης πόσο, στο περίπου, πιάνουν χωροταξικά. Κι ύστερα, τα βράδια, ελλείψει άλλων θεμάτων συζητιόνταν κάτι τέτοια: ποιος, πόσο και "δεξιά ή αριστερά".

Μάη μου