-Εμπρός, λοιπόν, κόβουμε...ένα καπάκι στο κρανίο, δύο εκατοστά πάνω από τα αυτιά, γύρω-γύρω, σαν το πάνω μέρος μιας γεμιστής ντομάτας. Πρέπει να ξεριζώσουμε τη γλώσσα από μέσα του.
-Λι μορτάτσι! Κι από το κεφάλι θα φτάσουμε στη γλώσσα; Ας τού ανοίξουμε το στόμα και τού κόβουμε κανονικά τη γλώσσα...
-Να "ξεριζώσουμε τη γλώσσα του" εννοώ να αφαιρέσουμε τα κέντρα τού λόγου από τον εγκέφαλό του, βρε ανόητε. Κέντρο αντίληψης, κέντρο επεξεργασίας, κέντρο εκπομπής τού λόγου.
-Αουουου! Μα τρελάθηκες!
-Πρέπει αυτός ο κερατάς να πάψει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα. Ούτε να την καταλαβαίνει αλλά ούτε και να την επεξεργάζεται. Εννοείται πως, κάτω από αυτές τις συνθήκες, δε θα μπορεί και να οργανώσει δομημένο λόγο.
-Μίνκιααα! Σε περίπτωση που χειρίζεται ή γνωρίζει και κάποια άλλη γλώσσα...τότε;
-Μα γμτ... ακούστε να δείτε: πρέπει να ξέρω καλά αν γνωρίζει κι άλλη γλώσσα ή άλλες γλώσσες. Πρέπει να ξέρω ποιά είναι η μητρική του. Τι θα κάνω; Στα τυφλά θα σκαλίζω εδώ μέσα;
-Τη νοσταλγία, βγάλτου το κέντρο τής νοσταλγίας... Υπάρχει; Δες αν υπάρχει, για να τού το καταστρέψεις.
-Μα τι με νοιάζει εμένα η νοσταλγία και η μελαγχολία του!;
-Άκουσέ με, βγάλτου το... Βγάλτου τη νοσταλγία γιατί αυτός, μόλις συνέλθει δίχως γλώσσα θα πάθει σοκ. Θα αρχίσει να ψάχνει πάλι να βρει μία. Ξέρεις πως θα είναι; Σαν αυτούς που ψάχνουνε μέσα στα σκουπίδια μήπως και βρούνε κάτι χρήσιμο, κάτι με μιαν ελάχιστη αξία. Μόνο που αυτός θα ακούγεται να μουρμουρίζει, μες τη νύχτα, ακατάληπτα...Εκεί, καρφωτός μέσα στους κάδους απορριμμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου