Έτσι μούρχεται (η Κλοτσά)

Άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι, ένα χαμόγελο, ένα κλείσιμο τού ματιού προς κάποιον...Και το κουπλέ: να δώσω σ' όλα μια "κλοτσά".

Μυρηκάζεις

Τη ζωή σου όλη καθιστός περνάς
δίπλα σ' ένα ηφαίστειο
Εκεί κοιμάσαι και ξυπνάς

Αναρωτιέσαι
μυρηκάζοντας τις ίδιες σκέψεις:
Κουτσομπολιά ρουφιάνων
ειδημόνων προβλέψεις
Διστάζεις τούς οιωνούς
και τις Κασσάνδρες  να πιστέψεις:

"Επίκειται έκρηξις τού ηφαιστείου,
την πόλη εκκενώσετε
Τρεχάτε από χωρίου εις χωρίον"

Κι αν πάλι η ζωή σου θα 'ναι αυτή
πάλι πλάι στη λάβα θα βρεθείς
απολίθωμα σαν εκείνο τής Πομπηίας
που σωστό άγαλμα μοιρολατρίας
έμεινε εκεί κάτω από τις στάχτες

Αυτοί, λέει, και να το ήξεραν,
από την Πομπηία δεν θα 'φευγαν
Εκεί ήταν η ζωή τους

Τάληρο

Θυμάμαι δίναμε που και που σε κανένα ζητιάνο 1δρχ, ένα δίφραγκο...Μετά αρχίσαμε να σκεφτόμαστε  πως τους κακομαθαίνουμε, πως είναι δουλειά τού κράτους να μεριμνήσει γι' αυτούς, πως διαιωνίζουμε το πρόβλημα...

Βουτιές

"Όταν παίζαμε παλιά ποδόσφαιρο, προσπαθούσαμε να μην πέσουμε κάτω...ήταν ντροπή. Σήμερα όλοι οι ποδοσφαιριστές βουτάνε με το παραμικρό στο χόρτο..."

    (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)

Ρίζες

Μέσα μου βρίσκω  εύκολα τις ρίζες μου. Μέσα στις ρίζες μου είναι αδύνατο να βρω εμένα.

Κιμ

Αν θέλαμε να οπτικοποιήσουμε τις φαντασιώσεις τής γυναίκας τής ιστορίας μας, να τους δώσουμε μια μορφή, τότε θα έπρεπε να έχουμε πρώτ' από όλα  μπροστά μας ένα κυλιόμενο τάπητα...ένα "διάδρομο" από αυτούς που κι οι γιατροί συστήνουν για σωματική άσκηση στο σπίτι. Αρκεί να αντέχει 135 κιλά, να "πιάνει" τα 16 km/h και κλίση 16%. Σε μια γωνιά τού σπιτιού, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, μπορείς να τρέξεις με 11 και με 12 km/h σε ανηφόρα που δεν αστειεύεται.

Μέσα στην ίδια φαντασίωση μπορούμε να δούμε έναν καλοδιατηρημένο γυμνό άντρα, πάνω στο διάδρομο, να  τρέχει ανεξάντλητος περίπου μια ώρα χωρίς το παραμικρό λαχάνιασμα, με ελάχιστες στάλες ιδρώτα στο μέτωπο! Ναι, η γυναίκα που αναφέραμε μισεί αυτόν τον άντρα. Άσχετα από το αν είναι ένας εραστής ή ένας σύζυγος, εκείνη τον μισεί. Επειδή τρέχει τόσο ανέμελα κι έχει τέτοια πνευμόνια που ταυτόχρονα κάνει ερωτήσεις. Έτσι απλά: ερωτήσεις... όπως "Πού θα πας απόψε με τη φίλη σου, μωράκι;" ή "Εμείς πότε θα πάμε σινεμά, μπούμπι;" ή ακόμη "Θα περιμένεις να ξαπλώσουμε μαζί απόψε;". Ίσως τον μισεί γιατί είναι 62 χρόνων και φαίνεται μόλις 45!

Ένας Αμερικάνος κινηματογραφιστής θα σχεδίαζε το σενάριο κατά κάποιο κοινότυπο τρόπο: το εργαλείο, κατά κάποιο παράξενο τρόπο και ποιητική ...αηδία, θα μάγκωνε κάποιο χέρι τού άντρα ή πάλι θα τραβούσε από τα μαλλιά όλο το σκαλπ τού θύματος με ένα μεγάλο τεμάχιο κρανίου και λίγη ψίχα από τον εγκέφαλό του. Άλλος θα σχεδίαζε ένα απότομο σταμάτημα τού διαδρόμου και μια, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, εκπαραθύρωση τού καλοφτιαγμένου άντρα. Σε έκδοση "αμέρικαν σίνεμα", θα βλέπαμε ίσως, πάνω στο διάδρομο, τον Μπρους Γουίλις...

Αλλά όχι...γυμνός και ζωσμένος δυο πιστόλια...όχι, όχι. Μισό κιλό μυαλά πάνω στον τάπητα κι ένας γυμνός, με φυσεκλίκια και την μαλαπέρδα του, να βγαίνει από το παράθυρο, πέφτοντας πάνω στο αίθριο τού γείτονα. Όχι, δεν είναι καλή επιλογή. Ακόμα κι η γυναίκα, που έχει τόσο μίσος μέσα της, βάζει τα γέλια με την εικόνα. Ας αφήσουμε λοιπόν τον Μπρους στον αέρα...με τα πιστόλια, τα φυσεκλίκια σε μορφή "κωλοκόρδονου", μόνο, με το φόβο του. Άλλωστε πόσο φόβο μπορεί να νιώθει κανείς έχοντας μια μύτη γεμάτη άσπρη σκόνη;

Ας μην κουραζόμαστε... είπαμε: καθένας γράφει για να ξεχάσει αυτά που του συμβήκανε κι αυτά που φοβάται πως θα του συμβούν. Ο άντρας αυτός όμως είναι άτρωτος και η γυναίκα τής ιστορίας μας δεν έχει παρά να αρχίσει, για νιοστή φορά, το σιδέρωμα: Πουκάμισα, τζην, μποξεράκια τού κυρίου...πάλι. Ίσως εδώ είναι η ευκαιρία...ένα πάτημα διαρκείας στο κόκκινο μποξεράκι και ναααα μια τρύπααα. Κάπου στην κουζίνα ακούγεται ένα ΜΠΑΜ! ...ένα πυρηνικό μανιτάρι κονιορτοποιεί το διαμέρισμα. Εκείνη μετανιώνει...σε μια έρημο όπου κάθε μορφή ζωής έχει ξεριζωθεί, σέρνεται κοντά στον άντρα, ζητώντας του "συγγνώμη αγάπη μου, συγγνώμη!!!".

Είπαμε ... είμαστε σε "αμέρικαν σίνεμα" περιβάλλον. Κι η γυναίκα θα μπορούσε να είναι η Κιμ Μπέησινγκερ.



  

Τι είναι Ιστορία

Ιστορία, τι θα πει Ιστορία;

Λίγο επέτειος θηριωδίας
Λίγο θύμηση ουράνιας ευτυχίας
Εν τέλει η πορεία μας
Χωρίς χρόνο και προορισμό
Μια λιτανεία στους γαλαξίες
Σαν περιήγηση σ' έναν αστερισμό
Ένα διαγαλαξιακό Χονγκ Κονγκ
Ένα μοιρολόι τής φυλής μας
Σαν φωνή από δελφινιού μωρό
Μόνου σε ολόκληρον ωκεανό

Είδα το δείλι τελικά να πέφτει
Μετά τον πόλεμο πάνω στην Αυγή
Απέμειναν περιστροφές βαρυτικών πεδίων
Αργή επανάληψη
Σιωπή

Καθένας το χαβά του...

Ένα φοβερό τρίο (Βολοντέ - Μορρικόνε - Πέτρι).

Γραμμή Στήριξης 1-2012

                                                                                   
                                                       
                               " Κανείς ποτέ δεν το σχεδιάζει έτσι από την αρχή αλλά..."


-Δώδεκα-μηδέν-δώδεκα, λέγετε...παρακαλώ

-Συγγνώμη...δεν πήρα 1-2012;

-Σωστά πήρατε, σας ακούω, από πού καλείτε; Πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή;

-Από το Πλάζα, το ξενοδοχείο στο κέντρο τής Αθήνας.

-Ενδιαφέρον. Πόσα βράδια μένετε κει;...Μόνη ή με τίποτα φίλους;

-Μια ολόκληρη εβδομάδα ίσως λίγο παραπάνω, δε θυμάμαι καλά...

-Πρέπει να έχετε χρήματα για ξόδεμα. Και γιατί δε θυμάστε; Πήρατε κάτι, ε; Χαπάκια, τσιγαριλίκια. Ε...Αυτή η πόλη, όπως κατάντησε, μοιάζει σούπερ μάρκετ για εξαρτημένα ζόμπι.

-Δεν είναι αυτό...είχα ένα καυγά με τους γονείς μου και ...

-Μα γιατί δεν αφήνετε τα νάζια, να γυρίσετε πίσω;

-Δεν είναι νάζια, κυρία... δεν αντέχω πιά εκεί!

-Μα δουλεύετε; Κι αν ναι, τι δουλειά κάνετε; Κανένα τηλέφωνο πονηρό, τηλεφωνικό σεξ; Σας ξέρω μερικές από σας...χειραφέτηση, αυτοδιάθεση και καμιά μικρή πιπούλα, σαν επίδειξη ισχύος απέναντι στον πενηντάρη ή τον εξηντάρη, εε;

-Τι λέτε κυρία μου;! Μαθήτρια είμαι... στη Β' Λυκείου. Έφυγα από το σπίτι μου, προσωρινά, κι ίσως βρω μια δουλειά να μην έχω ανάγκη κανέναν!

-Ε βέβαια... έτσι αρχίζουν όλα: καυγάς, φυγή, αναζήτηση εργασίας, κρεβάτωμα με το αφεντικό, πεζοδρόμιο και πρέζα στο τέλος. Τα πληρώνουν όλα οι γονείς... πάντααα! Τι τραβάμε...

-Δε σημαίνει ότι φταίνε πάντα τα παιδιά. Αυτά που λέτε γίνονται αλλά όχι προσχεδιασμένα. Κανείς δεν θέλει να ξεκινήσει έτσι...

-Δε σκέφτεστε όμως εμάς... Για πες: ποιον αγαπάς πιο πολύ; Το μπαμπά ή τη μαμά;

-Το ίδιο... και τους δύο. Θέλω όμως να συνεννοούμεθα γιατί αλλιώς...

-Έλα τώρα, άστα αυτά... το μπαμπά ή τη μαμά; τη μαμά ή το μπαμπά;

-Κυρία, δε με βοηθάτε καθόλου. Τι σόι συναισθηματική στήριξη είναι αυτή που προσφέρετε;

-Να με συμπαθάς βρε κορίτσι μου... πρώτα τηλεφωνήματα είναι. Τώρα άρχισα να δουλεύω.

-Πως έτσι; Σε τέτοια ηλικία...

-Είχαμε έναν άσχημο καυγά στο σπίτι...γίναμε άνω κάτω με τον άντρα μου. Είπα κι εγώ να σηκωθώ να φύγω από κει μέσα, να αυτονομηθώ.

-Αααα, πολλές φορές έτσι πάει το πράγμα: καυγάς στο σπίτι, φευγιό, βουρ μετά σε κανένα παλιό γκόμενο που τώρα είναι 55-60 χρονώ...

-Μα τι λες μωρέ; Όρεξη είχα να σηκώνομαι να ψάχνω για δουλειά και να φορτώνομαι υποχρεώσεις στον καθένα; Πολλές φορές κάποιος καταλήγει έτσι αλλά δεν σχεδιάζει κανείς ποτέ, ένα βράδυ, περασμένη ώρα ν' αρχίσει να φωνάζει, να προσβάλει, να βρίζει, να χτυπάει πίσω του μια πόρτα και να φεύγει...

Μια Μαρία

<ΣΚΗΝΗ 1η>
Μετά από τόση επιχειρηματολογία, παραδέχομαι πως με είχες πείσει: η σχέση μας χρειάζεται κι άλλο κόσμο να βλέπουμε, παρέες, φίλους συγγενείς που θα έτρεφαν -όπως το λίπασμα- τη σχέση μας ώστε αυτή να ανθίσει ευωδιαστά λουλούδια που με τη μυρωδιά τους την ηδονική θα μας κρατούσαν για πάντα αγκαλιασμένους!

Διαλεκτικά εξήγησα πως είσαι η Θέση κι εγώ η Αντίθεση. Εγώ δε θέλω κόσμο αλλά αυτό βέβαια δεν σήμαινε πως θα μούχλιαζες μαζί μου, μέσα στις νύχτες τής κατάθλιψης (μόνο οι μύστες ξέρουν να μεθούν με αυτές). Φτάσαμε λοιπόν στο συμβιβασμό, στη Σύνθεση, ας πούμε: Μόνη σου να βγαίνεις όσο θες αλλά με έναν όρο...το δεξί σου μπράτσο θέλω εδώ, περιποιημένο, καθαρό, μυρωδάτο...να καπνίζουμε κανένα τσιγάρο και μαζί να πίνουμε ένα καλό κρασάκι.


<ΣΚΗΝΗ 2η>
Έτσι έγινε κι από το πρώτο βράδυ είχα κοντά μου το μπράτσο σου να με πασπατεύει παθιασμένα ή να καπνίζει σιωπηλά μαζί μου. Ανάμεσα στα χάδια, κάποια στιγμή σταματώ και πιστεύω πως με τα λόγια μου, έγινα σαφής:

-Σαν χέρι αιωρούμενο, έχεις δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις. Εξάλλου είμαι υπέρ τής Οργάνωσης για την Ανεξαρτησία τών Χεριών, Κεφαλών και Γεννητικών Οργάνων. ΌΜΩΣ...κοίτα εκείνη την παχιά μύγα, τη βλέπεις; Δεν τη βλέπεις, βέβαια, αλλά υφίσταται. Εμφανίζεται σε τούτο το σπίτι μόνο όταν λείπει έξω η γυναίκα μου. Ναι, πιστεύω πως είναι ένας άλλος της εαυτός, ίσως ένα κομάτι τής ψυχής της, που, όταν εκείνη λείπει, μου κάνει παρέα...κι όχι μόνο!

Κι όχι μόνο...Ανάλογα με τις κινήσεις τής μύγας φαντάζομαι τι κάνει έξω η γυναίκα μου...αν περνάει καλά, αν μου είναι πιστή, αν κινδυνεύει...Να, προχτές που έλειπε η σύζυγος, εμφανίστηκε πάλι η μυγάρα εκείνη. Τριγύριζε μέσα στο δωμάτιο, σε μέρη όπου υπήρχε σκοτάδι κι αμέσως αντιλήφθηκα πως κάπου κρύβεται, ίσως κουτσομπολεύοντας με κάποιαν. Μιαν άλλη φορά όλο έφερνε βόλτες κοντά σε φώτα, προσγειωνόταν πάνω στα μπιμπελό κι έτσι μάντεψα πως κάπου είναι και προσπαθεί να επιδειχθεί κάνοντας την έξυπνη ή την ωραία...

Δυο φορές, θυμάμαι, απέτρεψα τη μύγα από το να χωθεί ολοταχώς μέσα σε μια λάμπα όπου κι άλλα έντομα έχουν χωθεί κι απανθρακώθηκαν. Την έδιωξα μακριά από την καυτή λάμπα που θα την "τηγάνιζε". Σίγουρος ήμουν πως η γυναίκα μου, εκείνες τις στιγμές, ήταν έτοιμη να παραδοθεί σε νέες αγάπες. Ε, κάποιοι θα τής είχαν γυαλίσει, με τις συνηθισμένες κρυάδες/σοφίες τού τύπου "Ξέρεις πόσοι Αφρικανοί έχουν πάρει Νόμπελ;" ή "Ξέρεις τάχα πόσες πράξεις έχει η Τόσκα;" Αυτή η ηλίθια θα έμενε με το στόμα ανοιχτό, θα ερωτευόταν (Με τι πράγμα τώρα; τον Αφρικανό που πήρε το Νόμπελ!)

Οπότε, αγαπητό μου, αρωματισμένο μπράτσο, κατάλαβες...Αυτή τη μύγα δεν θα την πειράξεις. Κι αν πάνω σου έρθει και κάτσει -πες πως σε πέρασε για ακρωτηριασμένο μέλος- εσύ μην την χτυπήσεις. Απαλά να την διώξεις...


<ΣΚΗΝΗ 3η>
Απόψε είναι η 20η φορά που μένω "εντός", με το μπράτσο τής συζύγου μου. Απόψε το χέρι έχει όρεξη για "άλλα κόλπα"... Βρε λες να προτιμούσε, αντί να μείνει μαζί μου, να ακολουθήσει την φυσική της κάτοχο; Λες να ήθελε να πάει με τη γυναίκα μου, σε κανένα μπητς πάρτι...φωτιές στις παραλίες, "χόρτο" κοντά στη θάλασσα, τρελίτσες, ελευθεριότητες, παρτουζίτσες μέσα στο νερό. Ωχ, Παναγία μου...νιώθω τύψεις απέναντι στο χέρι τής γυναίκας μου. Μα τι να κάνει; Δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί κ.λπ.

Α! Να η μύγα μου! Από αυτήν θα καταλάβω τι κάνει η σύζυγος και τι χάνει το μπράτσο της. Όχι πάλι! Η γυναίκα μου είναι σε φάση "πέφτω στη λάμπα και καίγομαι". Τη σώζω τελικά από βέβαιο τσουρούφλισμα με μία εκτίναξη - διώχνω λοιπόν τη μύγα χρησιμοποιώντας το χέρι τής κυράς σαν προέκταση τού χεριού μου (Θυμάμαι τον βραζιλιάνο γκολκίπερ, τον Ταφαρέλ στο Μουντιάλ '94!).

Ταφαρέλ όμως δεν ήμουν και σε μια στιγμή ακούω ένα τσφφφφ και μια μυρωδιά Αζώτου γέμισε το δωμάτιο, όπως όταν παλιά καψαλίζαμε τα κοτόπουλα να φύγουνε οι τρίχες και τα πούπουλα. Η μύγα απανθρακώθηκε μέσα στο φωτιστικό, ενώ το μπράτσο τής γυναίκας μου κειτόταν στο έδαφος δίπλα μου, στρέφοντας προς εμένα μια ελαφρώς ανοιχτή παλάμη - μια μούτζα...


<ΣΚΗΝΗ 4η>
Απόψε είναι ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα εδώ και δυο χρόνια. Εγώ και το χέρι τής (πάλαι ποτέ) συζύγου μου καθόμαστε μπρος το χαζοκούτι καπνίζοντας ένα τσιγάρο μετά το σεξ (ό,τι σεξ μπορείς να κάνεις με ένα ξένο χέρι). Εδώ δεν υπάρχει άλλος...Η μύγα κάηκε, η σύζυγος χάθηκε από εκείνο το βράδυ κι αγνοείται η τύχη της. Η βραδινή κατάθλιψη, ιδίως μετά τα μεσάνυχτα, παραμένει η ίδια ευχαρίστηση, ένα ουράνιο τόξο μετά το πέρασμα τής μέρας. Με ή χωρίς χρώματα...κι ασπρόμαυρο μια χαρά φαίνεται. Λογικό και χειραφετημένο!




Αφιερωμένο σε όλες τις Μαρίες, μέρα πού 'ναι.

Ο Μαύρος

Κάποτε, κάτω στον Πειραιά, τον μαύρο τον λέγαμε αράπη και τα πηγαίναμε μια χαρά μαζί του. Τώρα τον λέμε "έγχρωμο" και δεν χωνεύουμε ο ένας τον άλλο.

Ελληνορωμαϊκά

Όταν ο Πυθαγόρας δίδασκε στον Κρότωνα, η Ρώμη ήταν ένα τοπίο όπου έβοσκαν τις αγελάδες τους

Come e'? ... Come e'?

Η γιαγιά μας πέθανε

Μεταλλαγμένοι συναισθηματικά... ο ψυχικός μας κόσμος είναι πια άρρωστος, μολυσμένος από έναν ψευτοαλτρουισμό που τάχα είναι μέρος τής φύσης τού ανθρώπου. Έτσι, αναγκαστικά, ό,τι έχει σχέση με ανταγωνισμό, εξοστρακίζεται και καταχωρείται στην κατηγορία τού "αμαρτωλού", τού καταπιεστικού ή και τού σαδιστικού.

Πολύ κοντά στους Ιησουίτες (στη νεότερη ιστορία) ήσαν τα "παιδιά" τού Μάη 68, καθώς και οι χίππυς, οι μπίτνικς. Στη θεωρία όλα αυτά. Eαεαεαεεεε....η γιαγιά μας πέθανέεε...

Υποθέτω ότι όσοι εργαζόμενοι θυσίασαν τη ζωή τους τα πρώτα 24ωρα μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ (και επέστρεψαν), δεν θα έτυχαν καμίας τιμητικής διάκρισης. Πολύ πιθανόν κανένας δεν ήθελε να τους πλησιάσει καν, πολύ περισσότερο να τους αγκαλιάσει. Ίσως τα πτώματά τους αντιμετωπίστηκαν σαν ραδιενεργό υλικό. Ίσως, λέω ίσως, να χρησιμοποιήθηκαν σαν ανθρώπινα βλήματα...

Φαντάζομαι μετά από μία συμπύκνωση τού υλικού τους, ούτως ώστε να φτάσουν στο μέγεθος μιάς μπάλας τού μπόουλινγκ, τοποθετήθηκαν σε κάποιο οπλοστάσιο.

Κοίτα όλους αυτούς που δήθεν τους ενώνει μια αγάπη για κάτι ... Έχουν τέτοιο μίσος μέσα τους, λες κι ο κοινός αγώνας τους είναι μόνο ένα εφεύρημα, μια πρόφαση για να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο ακονίζοντας τα μαχαίρια τους. 

O Soave Fanciulla (La Boheme)

Αυτοματισμοί

Το οξύμωρο σχήμα πάνω στο οποίο βασίζεται κάθε σύστημα επιβολής συμπεριφοράς είναι "Συνηθίζω να / Ξεχνώ ότι"

Ο βάρδος τής γενιάς μας

...Μετά από μακροχρόνια άνιση μάχη με την ανίατη αρρώστια...

-Γιατί άνιση, ρε; Γιατί το λέει έτσι;
-Σώπα κι άκου ρε...σσσς -που λέει ο λόγος- παίζεται ο θάνατος;

... η μεγάλη του καρδιά πρόδωσε τον καλλιτέχνη...

-Καρδιά: το μόνο όργανο που προδίδει
-Ναι αλλά εδώ μιλάμε για καλλιτέχνη, την καρδιά τού καλλιτέχνη!

...ο οποίος με το παράστημά του και τις σχεδόν υπεράνθρωπες δυνάμεις του...

-Ψηλός ήταν, ομορφάντρας, σαν τον Θεοδωράκη, ε;
-Εδώ αναφέρεται στο ποιητικό του ύψος

...κατάφερε να σπρώξει πιο μπροστά από την γενιά του, την ποίηση, αφήνοντας μεγάλο κενό στον καλλιτεχνικό κόσμο, φεύγοντας από κοντά μας...

-Πάει, έφυγε κι αυτός! Λες οι ποιητές που φεύγουν, να νιώθουν διπλά άσχημα;
-Τι διπλά άσχημα; Πεθαίνουν κι εξαρτάται...τι να πω; 

...Ακόμα ένας μεγάλος έφυγε, ίσως ο τελευταίος ΜΕΓΑΛΟΣ! Θα μας κοιτάζει από ψηλά...

-Να σκέφτηκε κι εμάς ο ποιητής, λες; Εμάς που τον διαβάσαμε, τον λατρέψαμε, τον στηρίξαμε, τον αναδείξαμε σε βάρδο τής γενιάς μας...
-Για τους ποιητές γενικά δεν ξέρω τι συμβαίνει. Τούτος δω, πάντως, σίγουρα θα λυπάται όχι που αφήνει εμάς, αλλά που αφήνει το πεδίο ελεύθερο στους κουτσομπόληδες, στους άσχετους που, χωρίς καθόλου να τον ξέρουν, θα γράφουν για κείνον αναλύσεις, αφιερώματα και θα συστήνονται παντού ως φίλοι του ... αυτοκόλλητοι.

Και το λέγαν "Μπακαλιάρος"

Μην μιλάς άλλο γι' αυτό ...
αχ, φτάνει πιά
έκανα πολύ καιρό
να το ξεσυνηθίσω,
να ξεχάσω την αθώα του ευωδιά
ίδια με στοματάκι μικρού παιδιού
που θέλω να μυρίσω

Ακάκιος

Γίνε άντρας ή γυναίκα, επιτέλους, βάλε θετικό πρόσημο ...ή αρνητικό. Βάλε όμως ένα πρόσημο. Σταμάτα να είσαι επαμφοτερίζων, ερμαφρόδιτος, μικρομέγαλος, Ελληνοευρωπαίος.

-Ακάκιε, φέρε κάτι καινούργιο, μην κάνεις τόσο δρόμο για να φέρεις μία από τα ίδια! Ακάκιο σε λέγανε, τώρα θα λέγεσαι Κάκης ή Κάκις.

Εγώ όμως απευθύνομαι στον Ακάκιο...αυτόν ο οποίος έγινε άντρας μεγαλώνοντας με τον γείτονα που τον ανάγκαζε να τού κάνει πεολειξία για να πάρει μεγαλύτερο δώρο από τον Αη Βασίλη. Κανενός είδους σοβαρότητα δεν είχε μείνει στον κόσμο. Ο πατέρας τού Ακάκιου γελούσε σαρκάζοντας τους Άθλιους. 

Να γιατί δεν μένει η πολυτέλεια να κλαψουρίζεις πάνω στα βιβλία. Αν μισούσες τον Ιαβέρη κάποτε, τώρα μπορείς να τον κάνεις είδωλο, σύμβολο: Αυτοκτόνησε ίσως επειδή θεώρησε (σωστά ή λάθος;) ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να επανορθώσει όλο το άδικο που είχε διαπράξει. Ή επειδή φοβήθηκε πως, αν συνέχιζε να ζει, θα συνέχιζε να διαπράττει απάνθρωπες πράξεις... αδικώντας ανθρώπους που ήδη είχαν αδικηθεί από την ίδια τη ζωή.

Σε κάτι τέτοιες θεωρήσεις τού κόσμου βασίστηκε η σκληράδα τού Ακάκιου. Μα και η δύναμή του, πάνω εκεί χτίστηκε. Μπορούσε να παίζει τύμπανο με τα μακρουλά μηριαία οστά που έβρισκε στους περιπάτους του στα camposanti. Να όμως που αυτό το αουτσάιντερ, χλευάζει ό,τι καθιερωμένο υπάρχει...κι ας πέφτει σε λάθη, με αυτή την τακτική...Πέφτεις σε λάθη-τι έχεις πάθει;

Τίποτα...Καλπασμό και ιδρώτα μού θυμίζει η πορεία τού Ακάκιου. Είμαι σίγουρος πως θα κάνει πολύ μακρύ δρόμο αλλά κάτι καινούργιο θα φέρει.

Υπ(έ)γραψε, ρε!

Ακόμα κι αυτό βλέπω να έχει ατονήσει σήμερα...Τις παλιές καλές εποχές ήσαν πολλοί εκείνοι οι οποίοι ήξεραν να χρησιμοποιούν σαν όπλο την ανωνυμία. Η απάντηση (κοινότυπη είναι η αλήθεια) ήταν:

"Λεονταρίζεις πίσω από ένα λάπτοπ, κάνεις το μάγκα κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία σου. Ου να μου χαθείς..."

"Πες μου πού κάθεσαι, να δώσουμε ραντεβού...να δούμε πόσο μάγκας είσαι!"

"Να δώσουμε, ρε...να σού βάλω το πληκτρολόγιο στον κ..ο!... Αν δεν στο βάλω, να μην με λένε patataki"

"Εγώ έχω μια ιστορία στον κυβερνοχώρο... aklasti_ellinara με λένε..."

"st@rxidi@ mou...:(...."

Πέρασε μετά ο καιρός...κάτι άρρωστοι που με είχαν βρίσει κουράστηκαν, πήραν θεραπεία ή νοσηλεύτηκαν. Άλλοι κατέληξαν να με διαβάζουν -κρυφά βέβαια. Δεν τους λέω τίποτα. Πλανημένοι ήταν, επαναστάτες  XXL, ποιητές βρωμιάρηδες, ψωνισμένοι. Κάθε τόσο στέλνουν μέηλ προσκλητήρια για συμμετοχή σε φόρουμ...Έβγαλα βιβλίο, θα βγάλω τα μάτια μου...

Τους έχω γράψει κι εγώ σχόλια με το πραγματικό μου όνομα, στις αναρτήσεις τους αλλά πωρωμένοι όπως είναι, διαμαρτύρονται:
"Γράφεις ανώνυμα τι είναι αυτό το ονοματεπώνυμο;;;"

Τους υπογράφω cloudsinthemirror και ησυχάζουν... "Τώρα μάλιστα, ξέρουμε ποιος είσαι! Τι κάνεις, ρε μεγάλε;"

Il postino

Παρκέ ή πλακάκι;

Παρκέ ή πλακάκι; Το ίδιο δεν είναι;
Μοιάζει πως όχι...το πλακάκι είναι άψυχη ύλη ενώ το ξύλο είναι ζωντανό. Έχει τα κύτταρά του, προέρχεται από ζώντα οργανισμό, φθείρεται.

Αν η ιστορία αυτή ήταν Βισκοντική ταινία, τότε ο πρωταγωνιστής θα έμοιαζε στον Μαστρογιάννι με μουστάκι όπως τον βλέπουμε πιο πάνω. Ενώ θα διάβαζε την εφημερίδα του, θα κάπνιζε αριστοκρατικά ένα τσιγάρο, φορώντας το λινό του κουστούμι...

Όμως ο ανθρωπάκος μας εδώ, αξύριστος, με ένα σορτσάκι και παντόφλες, διαβάζει την εφημερίδα του μασώντας τα νύχια του, κόβωντας τα "πετσάκια" από τα χέρια του, διώχνει από πάνω του τα κομμάτια τής πιτυρίδας ...ε, που και που, ανήμερος ξύνει τη μύτη του ή τα αυτιά του και ό,τι "εύρημα" υπάρξει το αφήνει να πέσει στο παρκέ. Στο παρκέ...το κρατώ αυτό!

Το παρκέ είναι παλιό, ο μαϊμού Μαρτσέλλο το έχει παραμελήσει...βλέπει τώρα πόσα -και μεγάλα... μεεεγάλα!- κενά, σχεδόν χαραμάδες, υπάρχουν ανάμεσα στα ξύλα τού παρκέ. Όλα αυτά πέφτουν κάτω (πιτυρίδες, πετσάκια, κακάδια - γιατί όχι;) και τουλάχιστον μερικά από αυτά πέφτουν μες τις χαραμάδες.

Μα ... τι έγινε μ' αυτό; δεν είναι βρωμιά η πιτυρίδα, τα πετσάκια... Νεκρά κύτταρα είναι, μισοψόφια, ζωντανά... Κι αυτή η γυναίκα που φέρνει για την καθαριότητα, με τα νερά που ρίχνει, μοιάζει σαν να ποτίζει όλο αυτό το γενετικό υλικό. Κάπου ανησυχεί ο απλοϊκός Μαϊμουτσέλλο ...Σαν τον Σνάπορατζ, στη Πόλη τών Γυναικών, κοιτάζει τη γυναίκα αλλά αντί να τής πει να αποφύγει τα πολλά νερά, αυτός συνεχίζει να κοιτάζει τα στήθια της!

Αν αυτή η ιστορία ήταν ένα φιλμ, τότε την επόμενη νύχτα ο ήρωάς μας θα έκανε έναν ανήσυχο ύπνο, κοιτώντας από το κρεβάτι του τον έναστρο ουρανό, ματαιωμένος σαν τον Antonio bello...Δεν τού σηκώνεται πιά, δεν έχει όρεξη για τίποτα, αναβάλλει τα πάντα γιατί περιμένει τη στιγμή που ΌΛΑ θα ξεκινήσουν μαζί προς μια λύση. Σ' αυτήν την περίπτωση οι δυο ήρωες ταυτίζονται...και οι δυο αγρυπνούν.

Πόσες όμοιες μέρες περνούν! ... Πολλές και όσο πιο πολλές είναι, τόσο πιο εύκολα περνούν. Σε μια ταινία θα έφταναν πέντε λεπτά για να αναδείξουν το πέρασμα πέντε χρόνων. Ε και; Πέντε χρόνια ... και;!

Ε καιαιαι; Μέσα σε πέντε χρόνια...Μέσα σε πέντε χρόνια, πάντα αν είχαμε να κάνουμε με ταινία, όλο αυτό το γενετικό υλικό, αγκαλιάζοντας το ένα το άλλο, τα νεκρά κύτταρα, θα τρέφονταν από το νερό, από την αγάπη που φωλιάζει μέσα στο ξύλο τού παρκέ...μοιάζει τόσο φιλόξενο και θρεπτικό το ξύλο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε να γίνει κλωνοποίηση, αναπαραγωγή. Κάθε μια μέρα πλημμυρίζει τον κόσμο μας βλαστοκύτταρα...

ΣΤΟΠΠΠ!

Στην επόμενη σκηνή, ο άνθρωπός μας μπαίνοντας με το σώβρακο στο σαλόνι, με τον καφέ στο χέρι, σταματά και κοιτάζει έκπληκτος τον ξένο που, κοστουμαρισμένος και με ευθυγραμμισμένο μουστάκι, βγάζει τα γυαλιά του και σηκώνεται από τον καναπέ, για να συστηθεί στον οικοδεσπότη.

Εδώ είμαστε...τα νεκρά κομμάτια τού ανθρωπάκου, το νερό, η αηδία τής κάθε ημέρας και, πάνω από όλα, το πέρασμα τού χρόνου αφαιρούν από πάνω μας την ξεφτίλα τής καθημερινότητας - αυτή την κρούστα, την τσίπα, την απόσταση που χωρίζει τη ζωή μας από μια όμορφη ταινία. Ο Μαϊμουτσέλλο γίνεται θεός ...ήρωας ...και τελικά άντρας.

"Χαίρω πολύ, Αλλονζανφάν..."

Η Καρολίνα

Νάτη πάλι η Καρολίνα, κείνη η όμορφη η μινιόν
με τα πράσινα τα μάτια, το ονειρεμένο στήθος
τον στρογγυλό, σμιλεμένον ad hoc πισινόν
που φορούσε τις λευκές, κοντές της φούστες

Κείνη, μωρέ, που ο σάτυρος εκείνος
είχε πάρει μάτι από κάτω, άνοψη κανονική
και είχε είπει 
"Όμοια είναι με την Καπέλλα Σιξτίνα
η Καρολίνα, 
όταν από κάτω προς τα πάνω την κοιτώ!"

Ήθελε ο άμοιρος -δικαίως- να κρατά ένα πινέλο
τη ζωή του να αφιερώσει εκεί 
όπως τον βίον τού Μιχαήλ Αγγέλου

Του έμεινεν όμως μόνο η φιλοδοξία
"Του Αδάμ τη Δημιουργία" 
να ολοκληρώσει στο θόλο τής Καρολίνας 

Καλαβρία

Τραγούδια τής Ντράνγκετα (Ανδραγάθημα)