Τα παιδιά κατέστρεψαν το μαγαζάκι μου, το 2008. Ευτυχώς οι κυβερνήσεις μετά βοήθησαν να ορθοποδήσει η επιχείρησή μου...
Κενά στη μνήμη
Καθένας από εμάς κάθεται τρεμουλιάρης
στην άκρη τού μονού κρεβατιού του
Σαν τα γερόντια στους οίκους ευγηρίας
καταλαμβάνουμε την τελευταία θέση μας επί γης
Υπάρχει κάποιος που δε βλέπει, άλλος που δεν ακούει
άλλος που πάνω του κατουρεί
Ο διπλανός μου δεν καταλαβαίνει τίποτε πια
όλα τού φαίνονται ανεξήγητα καινούργια
λες και τα βλέπει για πρώτη φορά
Άδεια η μνήμη, ανημπόρια και μελαγχολία
Γερόντια που προσπαθούν να ξαναμάθουν
στράτα- στρατούλα να περπατούνε
Δρόμο ανηφορικό που έχουν μπροστά τους
όσοι προσπαθούν να θυμηθούν!
Πέφτουν στα γόνατα, χτυπάνε
γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σηκωθούν
5 σχόλια:
Θα έλεγα Σημεία Μνήμης στη γενική αμνησία.
Καλησπέρα!
Γειά σου, Ποιητική Αμαρτία.
Ελπίζω με αυτό να κλείσω την ενότητα "Γ' Ηλικία" (Γέρων, Μια γραία, Κραύρωσις, Μαθουσάλας).
η οποία ενότητα "Γ Ηλικία" σ' έχει ψιλοφρικάρει;
Ε δεν είναι και ό,τι καλύτερο μια κραύρωσις στην ηλικία μας, αν και έχουμε καιρό ακόμα, χρυσή μου. Έχει το καλό ότι δεν σε απασχολεί πια να κάνεις "μπικίνι".
Νανούκα
ποιος είπε ότι είναι;
αλλά μην πτοείσαι!
εσύ θα είσαι αγαπησιάρα και με αυτό το πως το λένε...την κραύρωση ντε!
Δημοσίευση σχολίου