Η συνήθεια μετράει

Εκπαιδευμένοι ελέφαντες, όμοιοι με εκείνους που διεκπεραίωναν τις εκτελέσεις καταδίκων με ένα χτύπημα τού ποδιού τους στο καταδικασμένο κρανίο και σχοινοβάτες, γελωτοποιοί, στο ερειπωμένο τοπίο. Η φωνή μου, ένα χαιρέκακο γέλιο στο υπόγειο καταφύγιο. Εσύ βλέπεις παντού ελέφαντες έτοιμους να σε λιώσουν. Μα αν έτσι έμαθες να ζεις, μπορείς να μείνεις...Από αλλού θα σου έρθει. Σ' αυτό το τσίρκο, βλέπεις, το πιο αλλόκοτο είμαι εγώ.

Ένα ακροατήριο με κομμένη την ανάσα, σπάζει τα δόντια του σε μια σφιχτή γκριμάτσα ενώ προσπαθεί να προσθέσει στη μιμική του ένα σαρδόνιο γέλιο. Ερειπωμένο τοπίο, βουλιάζει, βιαστικά πρέπει να φύγεις από δω, αν τελικά είναι να φύγεις. Οι πατριώτες θα μείνουν δεμένοι με χειροπέδες μεταξύ τους.

Οι δρόμοι θα πλατύνουν αμέσως μόλις σε χάσουν, τα φώτα στα παράθυρα θα ανάψουν πάλι ενώ τα παιδιά θα καθίσουν να μελετήσουν. Τα φώτα στο δρόμο θα σβήσουν νωρίς την αυγή, όπως παλιά, σαν από έναν πρωινό αναστεναγμό. Δεν κατάλαβα τον κόσμο στις λεπτομέρειές του αλλά τον αγαπώ. Αντιθέτως εσένα σ' έχω καταλάβει μα ... Αλλά πάλι, σου λέω, αν έτσι έμαθες να ζεις, τότε μπορείς να μείνεις. Είναι η συνήθεια που μετράει.