Κοιτάζω ψηλά στον ουρανό, νιώθω πως κάποιος από κει με βλέπει. Μια μαμά είναι κει από νωρίς το πρωί αλλά κάθε τόσο κρύβεται, χρειάζεται τον καθρέφτη της όλο και πιο συχνά. Ξαναχτίζει έτσι μια μέτρια ομορφιά, γεμάτη φροντίδες και σκοτούρες. Ποτέ δεν καταφέρνει να λάμψει. Καμιά φορά πέφτει από κει πάνω, κρύβει τις ρυτίδες της βουτώντας στη θάλασσα, βρέχοντας τα μαλλιά της. Έτσι, την συναντώ στην ακτή το απόγευμα - παλιόγρια, μαυροντυμένη, τυλιγμένη μες στα φύκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου