Είναι αυτός ο πατέρας που γυρίζει μέσα στο σπίτι, αυτός είναι που όπου μας βρει, μας χτυπάει κατακέφαλα. Με "όπλο" μια εφημερίδα τυλιγμένη ή μια παντόφλα, μας δίνει το μήνυμα πως δεν υπάρχει κρυψώνα, δεν υπάρχουν σημεία απόμερα. Είναι στο κατόπι μας, κοιτάει και κρίνει το κάθε τι πώς κινείται, κρατά σημειώσεις στατιστικού τύπου (τι κινείται και πώς κινείται; περιστροφικά, ευθύγραμμα, ελλειπτικά, πέφτει κάτω ή ανυψώνεται, φιλοδοξεί να απωγειωθεί; Εδώ πρέπει να δράσει άμεσα, ας ξεριζώσει το ένα από τα δυο φτερά, δε χρειάζεται περιττή, θεαματική βαρβαρότητα).
Υπάρχει επίσης αυτή η μαμά, γκρινιάρα, παθητικοεπιθετική, φοβική, με ρηχό συναίσθημα, φαντασιώνει το τέλος της και πανικοβάλλεται. Διακριτικά κινείται αντιδιαμετρικά σε σχέση με τον πατέρα μέσα στο σπίτι, αφηρημένη. Εκείνη είναι η ...ήρεμη δύναμη που σε αφήνει να πιστέψεις ότι, αν συρρικνωθείς, αν το σώμα σου εξαχνωθεί, αν η υπόστασή σου ξεπέσει, θα μπορούσες ίσως και να τη γλιτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου