Χωρίς Χ, Ρ, Σ

Όταν ο κόσμος σε ανακαλύπτει, τότε γίνεται πολύς, όλο πιο πολύς... κι αν κάποιος πιστέψει πως οφείλει να σε λυπάται, τότε θα συμβεί να σε ονειρευτεί, ντυμένο μπλε, ξαπλωμένο σε μπλε κρεββάτι.
Στο κρεββάτι; Κοστουμαρισμένος, με γραβάτα; Τι χαρά και ανάπαυση, σ' αυτό το σπίτι!
Όμως, μην το γιορτάζεις... Φέρνει απόγνωση και τρέλα αυτή η φωνή στο ράδιο. Λέει ανοησίες κι όλα μοιάζουν πιο ανόητα χωρίς σίγμα, χωρίς χι, χωρίς ρο. Αλλά και πάλι, δεν είναι είδηση κάτι που ακούς και δε σου φέρνει τρέλα, δε σε κάνει να τρέξεις να πιείς καφέ ή κόλα, αν δε σε κάνει να θέλεις να εξαφανιστείς σε μια άλλη χώρα. Έπιασαν ένα φίλο μου κι επειδή μου είπαν πως είναι εγκληματίας, περίμεναν πως θα τον πετάξω στ' αζήτητα. Είπα πως "αν είναι εγκληματίας, τότε θα είμαι φίλος του, ακόμα πιο πολύ". Κι όλα αυτά τα είπα στη γλώσσα τους την ανόητη, την χωρίς ρο, χωρίς σίγμα, χωρίς χι.

Άνθρωποι τής Τάξεως

Χρωματολόγιο

Πρέπει να βρεθούν στο δρόμο σου για να σου πουν εκείνες τις στερεότυπες ανοησίες. Κι εσύ πρέπει να βρεθείς εκεί, να πεις τις δικές σου ανοησίες... να αφήσετε όλοι τα φωνητικά σας ίχνη, την ακολουθία τών λέξεών σας, την προσωδία του καθείς σας, λίγο επαρχιώτικο αξάν, μια ντοπιολαλιά, έναν ιδιωματισμό.

Έπειτα, όπως αρμόζει σε μια παράσταση αστεία, θα βαφτίσετε τα χέρια σας μέσα στις μπογιές. Το ίδιο και τα πόδια σας θα βουτήξετε, μέσα σε λεκάνες χαρούμενων χρωμάτων. Θ' αρχίσει ένα νωχελικό πυξ-λαξ, ένα κλωτσομπουνίδι στο κενό, χωρίς βαρύτητα θα αιωρείστε στο παρόν, δίνοντας ο ένας στην άλλην, χάδια, λακτίσματα, γροθιές.

Ωραίος ο έρως, το λοιπόν, ωραίος...γεμίζει τα μάγουλά σου από μπογιές στραβοχυμένες, ίχνη παλάμης φούξια πάνω στα κωλομέρια, ώσπου να πέσεις μέσα το βαθύ γαλάζιο, βαρύς. Έπειτα, σε κύματα, έρχονται η ώχρα κι ο ασβέστης.

Κινούμενο σημειωτόν

Κανόνας υπ' αριθμ. 1 τού παιχνιδιού είναι να πεισθείς πως υπάρχει όντως "το παιχνίδι" - το "παιχνίδι" κι όχι οποιοδήποτε παιχνίδι. Κανόνας υπ' αριθμ. 2 είναι να πεισθείς πως το "παιχνίδι" έχει "κανόνες" - τους "κανόνες" κι όχι οποιουσδήποτε κανόνες. Κανόνας υπ' αριθμ. 3 είναι να σου μείνει μια συγκεκριμένη δόση αμφιβολίας για τα 1 και 2 - μια συγκεκριμένη δόση αμφιβολίας κι όχι οποιαδήποτε δόση αμφιβολίας.

Τοιούτος καφές...

Τίναξε, στο μπαλκόνι της, την ανθισμένη της αλλαξιά κι εγέμισεν φιλιά, η τρελή, τον ουρανόν. Τα φιλιά, στον καφέ μου βούτηξαν και πιο γλυκόν, πολύ πιο γλυκόν τον έκαμαν. Είχαν, βλέπεις, τη φρεσκάδα τών ταρατσών όπου φωλιάζουνε οι σκέψεις οι ερωτικές, την φρεσκάδα τής παραλίας το Φλεβάρη.

Ο καφές μου δεν είχεν διαρκέσει ποτέ τόσον πολύ, ποτέ δεν είχε τέτοιαν γεύσην, τοιαύτην διέγερσιν ως τώρα. Ποτέ δεν μοι έφερεν ταχυπαλμίαν τοιαύτην που να χρειασθεί, νευρικώς και επειγόντως, να λύσω τον κόμπο τής γραβάτας μου, ευθειάζοντας τον λαιμόν μου και κοιτώντας ψηλά, κατάματα τον ηλιακόν δίσκον.

Κάποιος μοι εφώναξεν "Ο Χριστός!...Ο Χριστός!... Άνθρωπέ μου..."

Χριστός...Χριστός κι Απόστολος, εψέλλισα, ενώ το περίγραμμα τού ηλίου έσκαζε κι από τα μέσα του, σα συντρίμμια πιάτου, ξεπετάγονταν άλλα κι ύστερα άλλα κι ακόμη άλλα, ολονέν νεότερα μπουμπούκια κιτρινόλευκα. 

Χάσμα γενεών εν καιρώ κρίσεως

Ο γέρων ο σεβάσμιος και η γριούλα επίσης, που ξεσπαθώνουν με σοφία πολύτιμη σαράντα καρδινάλιων και θάρρος περισσό, ημίσεος καμικάζι...
Πόση ειρωνεία τους ταιριάζει! Είναι που είναι σχεδόν τελειωμένοι, κουτσαίνουν, δυσπνοούν, νάτοι, γκροτέσκο εστεμμένοι.

Κρατούνε σκήπτρο, ένα μασούρι κέρματα... είναι όλη η δύναμή των!
Από κάτω, οι νεότεροι, τεμενάδες κάνουν:
"Εν καιρώ κρίσεως, τούτα τα σάψαλα κατέχουσι τον πλούτον..."

Μετά τον μισεμόν των, όταν πλέον "φύγουν" τα γερόντια
Κόρες τού δρόμου, κίναιδοι κούροι
Κοπριά στους τάφους τους πετούν
Πτύουν απά στα πτώματά των

Ιατρική

Ιάθηκες, τώρα; Δυνατός όπως πρώτα δεν ξανάγινες, ούτε το ίδιο όμορφος. Μα τι σόι ιατρική είναι αυτή, που τον θάνατο αναβάλλει;

Το περιττό

Η μιά ημέρα
Ας πούμε η μέρα τής αγάπης

Έρχεται, περνά και φεύγει

Έρχεται η μέρα τής φιλίας

Στην ουρά πίσω της ακολουθούν:
Η μέρα τής εργασίας
Τής τεμπελιάς, τής υγείας
Τής τιμής

Έπειτα
Τής ειρήνης, τής αλληλεγγύης
Παρελαύνουν οι μέρες

Το υπόλοιπο είναι όλη η ζωή
οι μέρες τής ανίας

Μια φορά ερχόμαστε στον κόσμο αυτό
κι αυτή η μοναδική φορά
από πολύ νωρίς, παραπανίσια μοιάζει.