Πρέπει να βρεθούν στο δρόμο σου για να σου πουν εκείνες τις στερεότυπες ανοησίες. Κι εσύ πρέπει να βρεθείς εκεί, να πεις τις δικές σου ανοησίες... να αφήσετε όλοι τα φωνητικά σας ίχνη, την ακολουθία τών λέξεών σας, την προσωδία του καθείς σας, λίγο επαρχιώτικο αξάν, μια ντοπιολαλιά, έναν ιδιωματισμό.
Έπειτα, όπως αρμόζει σε μια παράσταση αστεία, θα βαφτίσετε τα χέρια σας μέσα στις μπογιές. Το ίδιο και τα πόδια σας θα βουτήξετε, μέσα σε λεκάνες χαρούμενων χρωμάτων. Θ' αρχίσει ένα νωχελικό πυξ-λαξ, ένα κλωτσομπουνίδι στο κενό, χωρίς βαρύτητα θα αιωρείστε στο παρόν, δίνοντας ο ένας στην άλλην, χάδια, λακτίσματα, γροθιές.
Ωραίος ο έρως, το λοιπόν, ωραίος...γεμίζει τα μάγουλά σου από μπογιές στραβοχυμένες, ίχνη παλάμης φούξια πάνω στα κωλομέρια, ώσπου να πέσεις μέσα το βαθύ γαλάζιο, βαρύς. Έπειτα, σε κύματα, έρχονται η ώχρα κι ο ασβέστης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου