Παρέα

Πρόκειται για τρία φασόλια όλα κι όλα και συζητάμε τόση ώρα αν θα τα ζεστάνουμε; Και είμαστε τόσο λίγοι για να συζητάμε αν θα στρώσουμε τραπεζομάντηλο, για να καθήσουμε για φαγητό...Εξάλλου δεν θα έπρεπε, πρώτα απ' όλα, να ξέρουμε πως είναι ώρα για φαγητό ή να πει κάποιος από μας πως λογικό θα ήταν να πεινάμε;

Τίποτα... τίποτα. Κουνάμε τα κεφάλια μας πάνω-κάτω μουρμουρίζοντας "Νηστικό αρκούδι δε χορεύει..."

Πιλότοι

Boeing η Ελλάς...Εξετάζονται τα βιογραφικά τών πιλότων.

Προς το καλύτερο

Η στρατηγική τού Φιδιού συνίσταται στο να σε πείσει πως το Φίδι σού μοιάζει, αν και έτσι χάνει το βασικό πλεονέκτημα που έχει εκείνος που είναι "διαφορετικός".

Στο πλάνο τής τηλεόρασης "κάλυψαν" προσεκτικά το κεφάλι που έλειπε από τη θέση του. Το φωτογράφησαν πάντως ευκρινέστατα σε μια δεκάδα φωτό τού συμβάντος. Η τηλεόραση, δια τού ρεπορτάζ, "καλύπτει" τα γεγονότα. Δεν εννοεί ότι τα καλύπτει (=τα σκεπάζει, τα κουκουλώνει).

Δεν προσπαθεί κανείς να σε πείσει, κανείς δεν προσπαθεί να σου εξηγήσει. Όλα συντείνουν στο να αυξηθεί η σύγχυση.

Τι επιθυμώ; Το καλύτερο, βέβαια. Μα εδώ ακόμα δεν έχω βρει το καλό και ψάχνω το καλύτερο;! Και μου λένε πως το καλύτερο είναι "διαφορετικό". Φέρει πάνω του κονκάρδα. Αυτό πληροφορούμαι.

Ξεκινάω, το λοιπόν, την πορεία μου.

Η τηλεόραση "καλύπτει" την πορεία μου, το τελευταίο της τμήμα. Να, από κοντά, μια ευκρινής φωτό τής πορείας μου. Φαίνεται και το κεφάλι μου. Όλοι διακρίνουν πως είμαι διαφορετικός.
Ζουμ: Φέρω στο πέτο μου μια κλασσική, ρομαντική κονκάρδα πιστοποίησης - εγγύησης ότι βαδίζω προς το καλό. Ίσως και προς το καλύτερο.

Καστανάς

Τα χέρια ζεσταίνω μέσα στις τσέπες μου
Ο αέρας φυσάει προς τη μεριά μου
Μαγειρεύω, νύχτα, στη μέση τής ερήμου
Βράζω παγάκια που τ' αλατίζω με άμμο

Maurizio Monti

Ψυχή μου...

Δυο μέρες μετά την πρώτη συνάντηση, είχε ξεζαλιστεί από τη λάμψη εκείνου. Έτσι κατάφερε να αποτινάξει από πάνω της το χιούμορ που την έκανε να γράψει στην οθόνη βιαστικά "κηπ ιν τατς". Μετά από δυο μόνο μέρες!

Κωμικό ήταν: "κηπ ιν τατς"
Το keep αποδίδεται με το κηπ διότι το η είναι μακρό, όπως και το ω, ενώ το ε όπως και το ο είναι, λέει, βραχέα.
Αυτό μαθαίναμε στα σχολεία.
Επίσης λέγανε: κάλλιο, νάτριο, λίθιο, άργυρος .......Α.Ο. :+1 . Παρόλα αυτά, μόνο το λίθιο δαμάζει την ψυχή όταν ξεφύγει. Ποιος ξέρει το γιατί... γιατί ξεφεύγει η ψυχή;

Ψυχή μου, ψυχή μου...άει στο διάολο, ψυχή μου! Τόσο ραχάτι που σε πότισα, τόσο που σε κακόμαθα, μια κόλαση σού αξίζει. Όχι αιώνια κόλαση, αλλά μια άλλη, μια που κάποτε τελειώνει και σε εγκαταλείπει μόνο σου, σε ελευθερώνει...κι έτσι καταδικάζεσαι να προσαρμόζεσαι διαρκώς.

Πέντε λεπτά

Πέντε λεπτά κλάψα όλη η ζωή του..."Δεν μας αφήνουν να κερδίσουμε"

............................................................................................................................





Είναι τόσο πολλοί και μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που θα τους θεωρούσε κανείς νορμάλ, φυσιολογικούς. Βέβαια...πολλοί ίσοι καθορίζουν το νορμάλ. Όλοι ίσοι κι όλοι διαφορετικοί, ορίζουν το μπάχαλο.

Μοιάζω κι εγώ μ' αυτούς και λοιπόν είμαστε όλοι φυσιολογικοί ή όλοι μαζί αφύσικοι. Τα κατάφερα!

Και ...λέγαμε ότι
Πέντε λεπτά ζωής αξίζουν, όταν κάθεσαι σε μια παλιά δερμάτινη πολυθρόνα. Πέντε λεπτά στο παράθυρο, όταν κοιτάζω μέσα, τον μουσαφίρη να κάνει χειρονομίες. Πέντε λ. στρες, πέντε λ. πλάκες χοντρές.
Πέντε λ. a bridge too far, πέντε λ. να μιλάς σε έναν κουφό ή ένα ντουβάρ...

Πέντε λεπτά πτώση, πέντε λεπτά ύπνος, πέντε λ. στύση το πρωί, πέντε λ. καφές, αυτός που απέμεινε από χτες. Πέντε λ. που αλλάζουν τη ζωή, πέντε λ. που κλαις σαν τη χαζή, ανάμεσα σε ένα θρίλερ και μια κομεντί.

Πέντε λ. από μια μέρα στο Δημοτικό σχολείο, πέντε λ. από την πρώτη βόλτα στο τρελοκομείο. Πέντε λεπτά γράψιμο με το καλό στιλό.

Πέντε λεπτά πριν την επόμενη, δύσκολη, πίστα. Πέντε λεπτά Sonic the Hedgehog. Πάλι από την αρχή: A bridge too far.

Σαν βγάζω τα σκουπίδια

- Ο άνθρωπος έγινε σήμερα αδύναμος, δειλός... Ιδίως εγώ, φοβάμαι πια ακόμα και να βγάλω αποβραδίς έξω τα σκουπίδια. Τρεμάμενο και καμπουριασμένο θα με δεις, προσεκτικό μήπως και στα δυο μέτρα από το σπίτι μου συναντήσω αυτούς τους σκύλους...

- Κι επειδή; Σαν τι είναι ένας, άντε δυο ή τρεις παλιόσκυλοι; Κρατάς μια εφημερίδα που τη χτυπάς στο μπούτι σου κι αυτοί, νευριασμένοι από το θόρυβο, σηκώνονται και φεύγουν.

- Ναι, καλά, είδες εσύ...σου έτυχε να δεις καμμιά φορά πώς είναι αυτοί οι σκύλοι;! Έχουν διαστάσεις άλογου και ρύγχος μυτερό, δόντια διπλή σειρά από μέταλλο, φυλάνε τα πεζοδρόμια. Παραταγμένοι στέκουνε ο ένας πίσω από τον άλλον. Βγαίνεις από την πόρτα σου και συναντάς εκατοντάδες μάτια, σε μακριές σειρές...

- Μα, όμως, δε σε κοιτάζουν, αλλού είναι η προσοχή τους. Κάποτε, αραιά και πού, μπορεί να σου κλείσουνε το μάτι. Γενικώς αδιαφορούν, πιστεύω. Νομίζω κι εκείνα ντρέπονται, φοβούνται σαν κι εμάς, ίσως στεναχωρούνται κιόλας.

- Παράξενοι είναι, ας το παραδεχτείς. Προχτές, εδώ δίπλα, ο γιός κομμάτιασε τους γονείς του και τα απομεινάρια τους στρίμωξε σε δύο τεράστιους σάκκους σκουπιδιών - εξείχαν κάτι δάχτυλα...Πέσανε κάτω στάμπες αίμα.

- Το διάβασα, το έμαθα από τις εφημερίδες. Οι σκύλοι ήτανε εδώ;...τι κάνανε αυτά τα τρομερά τετράποδα, σαν είδανε τα αίματα; Κι οι κάδοι με τ' απορρίμματα;...δεν άρχισαν να κυλάνε στην κατηφόρα, όταν άθελά τους φορτωθήκανε καθείς από ένα πτώμα;

- Μα δεν κατάλαβες καλά. Αυτοί δε νοιάζονται για τα μεγάλα εγκλήματα καθόλου. Στέκονται εδώ αγέρωχοι φρουροί, σαν εύζωνοι ευθυτενείς, καραδοκούνε κέρβεροι, να ξεμυτίσει ο λαγός...ας πούμε, λ.χ. εγώ, ο ανθρωπάκος. Εγώ που, πετώντας τα σκουπίδια, κάποια μπανανόφλουδα θα μου πέσει χάμω. Τότε θα ορμήσουνε να με κατασπαράξουν.

Πραγματικά όπλα

Ταπείνωση
Είναι το βολικότερο σε ένταση όπλο (σε ξαπλώνει κάτω με τη μια, παραλύει τα σκέλη σου) αλλά και το λιγότερο προτιμητέο εξαιτίας τής μικρής της διάρκειας. Σχετικά σύντομα εκλογικεύεις (ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, εεε καλά τώρα...). Η αίσθηση τού εξευτελισμού παρέρχεται. Κι αν δεν παρήρχετο θα γινόταν ανεκτή και ίσως και...κομμάτι τού εαυτού μας. Σαν τη δυσοσμία, αρκούν λίγα λεπτά για να εθιστείς και να μην νιώθεις την ενόχληση στη μύτη.

Στιγματισμός
Άλλο όπλο, ηπιότερο.  Σε αντίθεση με το όνομά του, δεν είναι μόνο στίγμα, λεκές, αλλά κάτι που σε βάφει ολόκληρον. Ήπιο, επειδή πάντα ελπίζεις ότι κανείς δε θα πάρει στα σοβαρά αυτό που, μαντεύει, προδικάζει το μέλλον σου. Πολύ καλή επιλογή γιατί, πρακτικά, δεν απαλλάσσεσαι ποτέ από αυτό. Σαν τη δυσοσμία κι αυτό...όσο κάτι πάνω σου βρωμάει, τόσο βρωμάς κι εσύ. Οι άλλοι ποτέ δεν μπορούν να το χωνέψουν: συνέχεια νιώθουν τη μπόχα σου.

Εκφοβισμός
Όπλο με δυνατότητα για (πρακτικά) απεριόριστες βολές κατά ριπάς. Συνεχές σφυροκόπημα. Υψηλή ένταση, μεγάλο βεληνεκές, διάρκεια πρακτικά άπειρη, ασταμάτητη. Δεν έχει το παροδικό και εφήμερο τής απειλής. Δεν ανανεώνεται το μοτίβο τού εκφοβισμού (όπως συμβαίνει με τις απειλές) ούτε ο κίνδυνος έρχεται από έξω. Έλεγες, θα έλεγες: " Θα τρέξω μακριά από τον κίνδυνο...". Δε γίνεται. Είναι σαν μια δυσοσμία που δε συνηθίζεται ποτέ και με τίποτα.