Δύο καινούργια ὑποκάμισα

Δεν είχα σημειώσει τίποτα για τα ρούχα, κυρίως δυο πουκάμισα, που εύρηκα στην ντουλάπα...μια ντουλάπα την οποία άνοιξα 12 ολόκληρα χρόνια (!) μετά από τότε. Το μόνο που έκανα ήταν να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο λευκό χαρτάκι στο συρτάρι όπου τοποθέτησα τα "νέα" ρούχα:
                                                    "Δύο καινούργια πουκάμισα"

Μουσικό κουτί ήτανε κείνο το συρτάρι και "Δυο καινούργια υποκάμισα" ήταν ένα τραγούδι. Έλεγε, στο περίπου:


Άρωμα αυτηνής, μιανής σαν κι αυτήν, δηλαδής...που καπνίζει χασίς.
Φοράει Σανέλ (πανάκριβο),
Λάθος επιλογή (για μιαν που δεν έχει σκοπό).

Νάτην
Συνεπεστάτη
Μα τι διάολο σχεδιάζει;
Τι διάολο έχει στο κεφάλι; Βιβλία πολλά, ψέματα λέει τού μπαμπά.
Το βράδυ γυρίζει σπίτι και κανείς δεν είναι κει.
Και τηλεφωνεί...τηλεφωνεί...

Άρωμα αυτηνής,
Που, χωρίς ίχνος ντροπής, κάνει τέτοια ζωή.
Πρώτη τής σχολής
Σανέλ και χασίς.

Κι έρχεται πάλι προς το μέρος μου γελαστή, πάλι από την αρχή...

- Πάλι! Μα δεν είχες πει "...";
- Ναι: ...
- Τέλος, λόγω τιμής ...Και κρίμας, δηλαδή.