"Ξέρεις, στην ηλικία μου, τα δόντια δεν είναι γερά και λευκά όπως όταν είσαι 35...είναι πιο κίτρινα, ίσως λείπει και κάποιο από δαύτα. Ε, έτσι και σε μένα συμβαίνει...Αλλά, προς Θεού, όχι όπως στους άλλους... σε μένα πολύ λιγότερο!". Αυτά λέγονται μεταξύ τυρού και αχλαδιού, μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, σε ένα τραπεζάκι καφέ-μπαρ.
Τραπέζι παραδίπλα, όπου κάθεται και η αφεντιά μου.
Πού πήγε το μπόι τών ανθρώπων; Όσοι πλησιάζουν το τραπέζι, ίσα που φαίνονται...να, από τα μάτια και πάνω, η κορυφή τού κεφαλιού τους φαίνεται μονάχα. Κοντοί, φοβισμένοι, αδρανείς, μοιάζουν στωικοί μέχρις απαθείας, όμως ο χορός τών καρωτίδων τους, τους προδίδει. Τι τους αναστατώνει;
Δεν αντέχουν την οργή μερικών που αποφάσισαν να παρακάμψουν πρωτόκολλα, ιεραρχία, καθωσπρεπισμούς και είπαν "ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ".
Διπλανό τραπέζι:
"Ξέρεις, στην ηλικία μου, η καρδιά δεν αντέχει πολλά...ταράζεται εύκολα, γίνεται νωθρή και μαλθακή. Συμβαίνει σε όλους! Έτσι συμβαίνει και σε μένα...Όχι στον ίδιο βαθμό με τους άλλους, μη νομίσεις, ε;... Συμβαίνει και σε μένα, αλλά πολύ λιγότερο!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου