Το βουνό
Εσύ...εσύ. Το τέρας, ε;
Εσύ δεν είσαι τέρας! Εσύ είσαι ένας πολίτης...
Νομοταγής, ευσυγκίνητος πολίτης. Δημοκράτης, φιλελεύθερος, πάντα με μερικά αριστερά ιδανικά που σου εξασφαλίζουν ένα γοητευτικό προφίλ ανεκτικότητας ισοδύναμης με εκείνη τού Χριστού. Εκείνο το ιδιόρρυθμο "αγαπάτε αλλήλους" αλλά και το δικαίωμα στην οργή. Μια οργή ολύμπια, οργή τού Δία...ξέρεις: κεραυνοί, κατολισθήσεις βράχων και τα τοιαύτα. Από το βουνό έρχεται η νέμεσις.
Η τιμωρία ερχόταν, έρχεται και θα έρχεται από ψηλά, από το βουνό. Εκεί είναι η Κυβέρνηση τού βουντού, "τού βουνού" ήθελα να πω. Σε πετροβολεί ο Βελουχιώτης, με πέτρες και πετρούλες. Ό,τι και να κάνεις θα τιμωρείσαι. Αυτό το βουνό σε έχει στοιχειώσει. Πάντα να σου προσάπτουν είτε το "καθόλου δημοκρατία" είτε το "πολλή δημοκρατία". Διαρκής ενοχή και αυτολύπηση. Υπεροψία και μοναξιά. Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι. Ούτε μια παρτίδα πόκερ με τον Βόλφγκανγκστερ δεν μπορείς να παίξεις.
Όλοι σκέφτονται κάτι αγώνες κατς στη λεωφόρο. Δεκαετία '60.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου