Με αξιοπρέπεια

Το πουκάμισο τού νεκρού

- Υπαστυνόμε Φ., το θύμα προφανώς ξεψύχησε πριν μια μόλις ώρα. Το πτώμα είναι φρέσκο κι εξάλλου το ρολόι του δέχτηκε τη σφαίρα που το "σταμάτησε", περίπου πριν μια ώρα. Στις 10.10.

- Είναι αλήθεια! Τι παρατηρητικότης, αρχηγέ!

- Θεμελιώδες...Επίσης, είναι φανερό πως το θύμα άλλαζε τα πουκάμισα σαν τις γυναίκες. Χα!

- Θέλατε να πείτε "τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα" κι όχι "τα πουκάμισα σαν τις γυναίκες"

- Όχι, ήμουν ακριβής, Υπαστυνόμε.

- Δηλαδή, αρχηγέ ;

- Μύρισε το πουκάμισό του: θα πρέπει να το φοράει συνεχώς περισσότερο από ένα τρίμηνο.

Επιδημία

Άκουγα πέντε φωνές από το δίπλα δωμάτιο μα έβαλα με το νου μου πως εκεί μέσα ήταν κλεισμένα τέσσερα άτομα μονάχα. Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο σίγουρος...
Τρεις από αυτούς είχαν από μιά φωνή καθείς κι ο τέταρτος διέθετε δύο; Δύο γυναικείες άκουσα και τρεις αντρικές φωνές; Μιλούσαν δυνατά, καμιά φορά μαλώναν ...όμως μιλούσαν πάντοτε σε παρελθόντα χρόνο.

" Όταν το νοσηρό έκανε την εμφάνισή του, έπρεπε να δείξεις πως το πρόσεξες, πως το φοβήθηκες...θα είχαμε ξεμπερδέψει μαζί του. Όχι όπως τώρα που, με την ανεμελιά μας, το γράψαμε στα πιο παλιά μας τα παπούτσια. Κακώς...να τώρα που, από ένας άρρωστος που ήσουν, γίναμε τέσσερις οι άρρωστοι. Η αρρώστια, βέβαια, τώρα έφυγε...Άφησε πίσω μονάχα τη φωνή της."

Το παιχνίδι έχει χαθεί

Όλο το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί από τη στιγμή που αρχίζει να ακούγεται τριγύρω αυτό το αναθεματισμένο "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Αυτός ο πανικός,η κλαγγή των πεών που έλεγαν οι γραφικοί της ψυχανάλυσης. Αυτό το σύνθημα του αλυτάρχη που λέει "σωθείτε,ει δυνατόν όλοι" κι έτσι σας ενώνει αλλά μπορεί και να σας χωρίσει: "σωθείτε,ακόμα κι ο ένας εις βάρος όλων των άλλων". Αρχίζουν τότε οι πλάγιες ματιές. Ποιός θα πληρώσει τη δική μου σωτηρία; Για ποιανού τη σωτηρία θα πάω εγώ αδιάβαστος;

Γι' αυτό σου λέω,είναι να μη φτάνει εκείνη η στιγμή. Οι σωσίβιες λέμβοι κατεβαίνουν-σίγουρα- αλλά κάνουν αυτόν τον εκκωφαντικό θόρυβο που σε παραλύει. Λες και φοβάσαι πως η λέμβος θα πέσει στο κεφάλι σου. Μερικά πράγματα είναι φτιαγμένα για να μας σώζουν κι έτσι τ'αντιπαθούμε εξ ίσου με όλα τα κακά απο τα οποία μας απαλλάσσουν αφού,στο μυαλό μας,τα συνδέουμε μεταξύ τους. Ο φόβος φέρνει την αντιπάθεια. Ο φόβος για το σωτήρα. Γιατί μοιάζει να μην έχει τελικά τόσο πολύ σημασία η σωτηρία! Εσυ π.χ. τι θα προτιμούσες; Μια μάχη για τη σωτηρία που θα κρατούσε ώρες η ένα θάνατο που θα τέλειωνε σε κλάσματα δευτερολέπτου;
Να το θέσουμε κι αλλιώς:

Μετά από ένα χρόνο σε κώμα έρχεται κάποιος και σε "ξυπνάει". Να κάνεις τι; Ο κόσμος σ'έχει ξεχάσει, πέρασε την οδύνη της απώλειάς σου κι εσύ επανέρχεσαι... ανανεωμένος για να ξαναβρεθείς εκ νέου αργότερα στο χείλος του γκρεμού δημιουργώντας πάλι απ'την αρχή όλον αυτόν το δυσάρεστο θόρυβο γύρω από το άτομό σου...Μια ζωή με δυο θανάτους. Αλλη δουλειά δεν είχες;! Αν ήτανε στο χέρι σου, μου φαίνεται, δε θα ξεκόλλαγες ποτέ από δω. Χίλια χρόνια θα καθόσουν να παίζεις αυτό το παιχνίδι, το φεύγω-κάθομαι, χάνω-κερδίζω. Αρχίζω να πιστεύω πως είσαι ένας αθεράπευτα νάρκισσος που θα επέμενε να συνεχίσει να ζει έως και πεντακοσίων ετών πιστεύοντας πως είναι αγώνας για επιβίωση αυτό το σύρσιμο της κοιλιάς στο έδαφος με τους περίτεχνους ελιγμούς.

Ναι αλλά έτσι, επειδή όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε -αν γίνεται- αιώνια, φτάνει κάθε τόσο η στιγμή που ακούγεται εκείνο το αναθεματισμένο, που σαν ταμπελίτσα με παροιμίες στον τοίχο μιάς ταβέρνας κρεμασμένη, δίνει το σύνθημα: "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", λες και πρόκειται για κάτι απλό, σαν το "η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά".

40 ΧΡΟΝΙΑ