Η αγάπη θέλει δύο

Είχε γίνει πολύ κουραστική με τις διηγήσεις για την «μέχρι τούδε ζωή» της. Όχι μόνο κουραστική αλλά και ταπεινωτική για τον νυν σύζυγό της στον οποίο δεν έπαυε , ευκαιρίας δοθείσης, να τονίζει πόσο καλύτερα περνούσε σε κάποια προηγούμενη σχέση της. Σχεδόν καθημερινά συνέβαινε κάτι πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Κάτι που κάποιος τρίτος θα το έβρισκε αστείο.  Αστείο; Πιθανόν αλλά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πώς ενώ ένα αστείο δημιουργεί ιλαρότητα και ευθυμία, πάρα πολλά μαζί δημιουργούν μια ένταση στην ατμόσφαιρα …

Ο ένας από τους πρώην  συντρόφους της λοιπόν, σύμφωνα με τις διηγήσεις της, τής προσέφερε μια κοινωνικότατη ζωή γεμάτη συναναστροφές με «καλό κόσμο». Κάποιος άλλος πάλι της προσέφερε αφειδώς οποιοδήποτε υλικό αγαθό αυτή επιθυμούσε. Ένας τρίτος προσέφερε καλοπέραση και τα καλύτερα μέρη διαμονής στις διακοπές, τις καλύτερες θέσεις ακόμα και στο θέατρο ή το γήπεδο. Άλλος πάλι στον έρωτα ήταν καταπληκτικός…και πάει λέγοντας.

Ο ανθρωπάκος αυτός διαρκώς αναρωτιόταν τι θα είχε πλέον να προσφέρει σε μια γυναίκα σαν αυτήν που όλες της πια τις ανάγκες κάποιος τις είχε ικανοποιήσει κάποτε. Βασανιστικό το ερώτημα και χωρίς απάντηση ικανοποιητική.

Πόσες φορές είχε εναγωνίως ζητήσει, εκλιπαρώντας, να του ανατεθεί κάποιο δύσκολο καθήκον, κάτι που κανείς άλλος δεν είχε μπορέσει να φέρει εις πέρας…Τίποτα. Αντιθέτως όλη αυτή η αναζήτηση, άκαρπη καθώς απέβαινε, τον βύθιζε όλο και σε πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Αποφάσισε να φύγει,να αφήσει αυτή τη γυναίκα ώστε κι αυτή να ζήσει ένα παρόν αντάξιο του παρελθόντος της κι ο ίδιος ν’ απαλλαγεί από αυτή τη μιζέρια του ανθρώπου που τίποτα καινούριο δεν έχει να προσφέρει. Τίποτε άλλο παρά επαναλήψεις… κακέκτυπα μεγάλων στιγμών.

Έτσι κι έγινε τελικά.: Μια συζήτηση, δυο-τρεις νύξεις πάνω στο τι τον οδηγεί να φύγει, μάζεμα αποσκευών κι ύστερα αναχώρηση.

Πήγε μακριά, άλλαξε τόπο διαμονής αλλά η ζωή μακριά της δεν οδηγούσε πουθενά. Έλειπε αυτή η αγωνία , οι μέρες του ήταν άδειες χωρίς εκείνη την αναζήτηση, εκείνο το τρέξιμο πίσω απ’ το καρότο. Τα βράδια βαρετά . Έξοδοι, παρέες , διασκέδαση… κενό. Κράτησε χαρακτήρα όμως κι ούτε τηλέφωνο δεν πήρε. Δυο χρόνια ολόκληρα… Μέχρι που το τηλέφωνο άρχισε κάθε βράδυ να χτυπάει σπίτι του κι ο αριθμός του καλούντος τού ήταν πολύ οικείος. Αυτή πρέπει να ήταν… θα κατάλαβε το λάθος της κι ήθελε μια συγγνώμη, σκέφτηκε.

Για μια δεκαπενταριά βράδια άφηνε το τηλέφωνο να χτυπάει και μέσα του φούντωνε ένας ήρεμος σαδισμός . Τελικά απάντησε για να τελειώνει πια, να δώσει τη συγχώρεση και να πάρει το αίμα του πίσω:

-       Λέγετε

-       Γεια σας ,είμαι ο νυν σύζυγος της πρώην συζύγου σας. Ξέρετε, έχω ένα πρόβλημα… Αισθάνομαι άχρηστος , δεν έχω να κάνω γι αυτήν κάτι που κανείς άλλος πριν από μένα δεν έχει ήδη κάνει. Πρέπει να σας συμβουλευτώ…

-       Αγαπητέ μου, είστε άτυχος. Εγώ έφυγα ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Με εννοείτε; Δεν μπορούσα ούτε εγώ να της προσφέρω  κάτι το καινούργιο.

-       Μα τι λέτε κύριε! Μου έχει πάρει τα αυτιά ένα χρόνο τώρα με εσάς. Ήσασταν, λέει ,από όλους τους εραστές της, ανεπανάληπτος στο να την ακούτε με τις ώρες και κανείς ποτέ δε θα μπορούσε σαν εσάς να την ακούει με τόσο ενδιαφέρον. Ο ιδανικός ακροατής ! Εγώ δεν ξέρω τι να κάνω για να εξυψωθώ στα μάτια της…

-       Προτείνω αυτή τη λύση : Εσείς θα είστε ο πρώτος σύζυγος που αποχωρεί για να επιστρέψει ο προηγούμενος κι εγώ θα είμαι ο πρώτος προηγούμενος που επιστρέφει. Κι οι δυο μαζί ίσως συνθέσουμε κάτι πρωτόγνωρο γι αυτήν, αφού καθένας μόνος του αδυνατούμε.

Έκλεισε το τηλέφωνο ο φίλος μας κι ετοιμάστηκε για το δρόμο της επιστροφής του. Της θριαμβευτικής του επιστροφής…με κάτι πρωτόγνωρο. 

Πρωτόγνωρο; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί;