Σαλόνια

Έχει τέλος το κλάμα
και το γέλιο έχει τέλος
κι ο πόνος απάνω στο σταυρό
με ένα τετέλεσται τελειώνει
Μόνο αυτή η βαρεμάρα
μαζί νιρβάνα και απάθεια
μέσα στα αχανή άδεια σαλόνια
τελειωμό δεν βρίσκει

Μοίρα

Την πρώτη φορά κερδίζεις. Την δεύτερη κιόλας φορά νομίζεις πως είναι η μοίρα σου να μιμηθείς την πρώτη.

Where have all the flowers gone

Ολιγωρία

Άρχισαν, μετά από χρόνια, να επιθυμούν να προσφέρουν, ακριβώς τη στιγμή που πλέον ήσαν αδύναμοι, εγώ έπαιρνα από αλλού κι έτσι ένα κλασσικό σκηνικό είχε ήδη στηθεί. Πολύ πιο άκομψο κι άρα πιο αληθινό.

Ένα βήμα δεξιά πιθανόν να βρίσκεται η σωτηρία. Μια στιγμή καθυστέρησης ή  παρατεταμένη ολιγωρία να γίνει αυτό το βήμα και πολύ πιθανή είναι η απώλεια.

Ο φόβος ήταν πολύ μεγάλος, τόσο μεγάλος που δεν έμενε παρά να τον αψηφίσει κανείς. Μπορεί κανείς να ζήσει με έναν μικρό φόβο, ο μεγαλύτερος γίνεται προκλητικός και εχθρικός.

Επιτέλους μπορεί να αρχίζει κάποιος να μαθαίνει πώς ζει κανείς χωρίς χρήματα, χωρίς τη σιγουριά που δίνει το κομπόδεμα - ζώντας σαν νομάδες που κινούνται διαρκώς γύρω από τον τόπο που τους γέννησε.

Δεν υπάρχει μυστικό που να μου εκμυστηρεύτηκε κανείς το οποίο θα τύχει εχεμύθειας. Ένα πνεύμα με κάνει να μιλώ και να μην κρατάω μυστικά (αναρωτιέμαι εάν κάποιος, χωρίς να το θέλει, μου εμπιστεύτηκε προφητείες).

Jazz

Ένα μουσικό κομμάτι παιγμένο ανορθόδοξα, sui generis ή και παράφωνα, πολλοί το αποκαλούν "jazz". Αλλά ας μην περιοριστούμε μόνο στη μουσική. Ας δούμε όλη τη ζωή σαν μουσική, όπου τα πράγματα "παίζονται" πάντα στον ίδιο το σκοπό πάνω στον οποίο, προφανώς, μερικοί από μας επιμένουν ν' αυτοσχεδιάζουν:

Jazz λοιπόν, στην πιο αδρή μορφή της, είναι η καλημέρα που λες σε κάποιον που δε γουστάρεις και η καληνύχτα που δεν μπορείς να πεις σε κάποιον που γουστάρεις.

Είναι η ζαλάδα και η βαρεμάρα που προκαλείς μιλώντας σε κάποιον που σε θεωρεί μίζερο και κολλημένο -κι έτσι χαμένο από χέρι- ενώ αυτός έχει... κερδίσει στη ζωή.

Είναι η ζεστή βροχή πάνω στο κοντομάνικο πουκάμισό σου όταν απ' την κουφόβραση έχεις απηυδίσει και χαίρεσαι που γίνεσαι μούσκεμα. Το ίδιο είναι η γόπα που ρίχνεις στο άδειο μπουκάλι της μπίρας κάτω στο πάτωμα.
 
Είναι να περπατάς μέσα στη νύχτα και βλέποντας πόσο λίγη αστυνόμευση υπάρχει, να συμπεραίνεις ότι είναι πανεύκολη δουλειά μιά ληστεία, ένας εμπρησμός ή μιά ένοπλη επανάσταση.

Είναι απ' το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα να τη βγάζεις ανάμεσα στο παράθυρο και την κουρτίνα, ανάμεσα στη μεγαλομανία και την αυτολύπηση, τη μοναξιά και τους φίλους που δεν λένε πιά τίποτα καινούργιο.

Είναι ο φυλακόβιος αράπης που δεν του έδωσες τίποτα και όμως σου λέει:"nobody here gives a shit, man... but I see it in your eyes-you do give a shit!"

Jazz είναι η ελεγχόμενη ψύχωση που κουβαλάς. Σου δίνει ευφράδεια, λέξεις κομμένες στην παραλήγουσα...έτσι κι αλλιώς η λήγουσα -ωχ μωρέ- εννοείται. Κι όταν οι λέξεις έχουν ειπωθεί πολλές φορές δεν τις ξαναλές και τότε κάνεις το scat: bah-ba-ba-ba-du-zad-ba-baah, σαν τον Louis Armstrong.

Είναι να μετράς την ηλικία σου σε περιστροφές γύρω από τον ήλιο και σε "μπλέ" φεγγάρια με τις φευγαλέες αντανακλάσεις σε ποταμίσια χλιαρά νερά. Στις όχθες κάποιοι αυτοσχεδιάζουν: Μία μπάντα μουσικών φτιαγμένη από κόκκινη σερπαντίνα που ο αέρας διαλύει σιγά-σιγά, μετά το τέλος του πανηγυριού στην κεντρική πλατεία.

Ω! Παρασύρθηκα. Μιλώντας μόνος μου ξέχασα εσένα...
Κι εσύ που τώρα πάλι θα ρωτήσεις "Μα τι στο καλό είναι πιά αυτή η μουσική;" κι εγώ που έτοιμος είμαι να αρχίσω από την αρχή τα παραδείγματα που δε θα σε οδηγήσουν πουθενά, πίστεψέ με, κι εμείς είμαστε jazz.

Ξεχωριστοί άνθρωποι

A,ναι... Οι ξεχωριστοί, οι διακεκριμένοι, οι «εκλεκτοί άνθρωποι»… Πολύ καιρό τους συναναστράφηκα κι άλλο τόσο καιρό τους κοίταξα περίεργος από μακριά. Τους παρατηρούσα στις συνήθειές τους να συναντιούνται, να συμβιούν, να συντάσσονται προς μάχην σαν ειδικά τάγματα, καμικάζι αυτοκτονίας, ομάδα ράγκμπι και μετά να διασπείρονται στον κόσμο και τη ζωή:φωτισμένοι απόστολοι Ασσασίνοι.

Είχαν μέσα στις βαθιές τους τσέπες, ανά πάσα στιγμή ταυτότητες αστυνομικές, ελευθέρας λεωφορείου, επιστημονικών συλλόγων ακόμα και τη μεταφυσική ταυτότητα της νεκρικής σιωπής που βίωναν.

Αν η τύχη το ’φερνε πάλι,σε νύχτες ψυχιατρείου, φώναζαν τις «ειδήσεις» τους κρεμασμένοι στ’ ανατολικά παράθυρα των θαλάμων τους, ώρες πριν χαράξει, έχοντας σοβαρές αμφιβολίες για τον ερχομό του πρωινού. Πάντα αμφιλεγόμενοι φιλόσοφοι, μπουρλέσκ χιουμορίστες και ποιητές της δράσης, απαντούσαν στην ερώτηση «πότε έζησες;» με τη φράση «πολύ καιρό πριν πεθάνω».'Αρα κατείχαν τη φιλοσοφική μακαριότητα και παρ' όλα ταύτα «έσπαγαν» στην πράξη.

Περνούσαν ώρες πολλές σε στοές,σκοτεινές αίθουσες και πρόχειρα εντευκτήρια, χωρίς να έχει σημασία το τι κάνουν, συζητώντας ή σιωπώντας με κατά βάθος μια και μόνον έννοια: το χρόνο που χάθηκε, χαρίστηκε, εξαγοράστηκε.

Σε κάθε ένα ξεχωριστό κρεβάτι ονειρεύτηκαν και έκαναν έρωτα από μια μόνο φορά εκσπερματώνοντας αρωματικά όνειρα σε φοβισμένα αιδοία τοποθετημένα σε γυναικολογική θέση- τρελές αλκοολικές συνουσίες.

Έπαιξαν ποδόσφαιρο κάτω από τη βροχή, εκτίοντας μερικές νύχτες προαυλίων φυλακής,με το μαγνητόφωνο του αυτοκινήτου στη διαπασών «la fleure que tu m’ avais jettee», γιορτάζοντας έτσι τη συνάντηση των «φίλων που είχαν παχύνει πολύ!».

Επέλεξαν από μόνοι τους, εντελώς ανεπηρέαστοι, τη μοίρα εκείνων που μεθούν με τ’ αρώματα των ανθρώπων, κρυμμένοι στα σκοτάδια των γιορτών και του καθημερινού μόχθου.Κάθιδροι και ξαναμμένοι ορμούσαν σ’ όποιον περνούσε δίπλα τους και του ρουφούσαν το άρωμα- βαμπίρ της όσφρησης. Κρυμμένοι στα σκοτάδια γυρνούσαν σπίτι κλαίγοντας, απαρηγόρητα ερωτευμένοι.

Άλλοτε τους πήρε το μάτι μου φευγαλέα, αδέξιους ριφιφί διαρρήκτες στα μουσεία της Αφής, της Όπερας, της Τρέλας και των Αρωμάτων, να καταδιώκονται όλη νύχτα από ξεφωνημένους μπάτσους τραβεστί.Το όλο εγχείρημα κατέληγε σε rave party και το πρωί όλα πάλι απ'την αρχή.

Προς το τέλος της ζωής τους ξάπλωσαν στην παραλία, πρωινό του Οκτωβρίου,με μακριά γενειάδα , έχωσαν τα χέρια τους αποφασιστικά μέσα στην άμμο και έκαναν μια θερμή χειραψία με το Χειμώνα που ερχόταν. Χειραψία-συμφωνία και οι πρώτοι νότιοι άνεμοι πήραν το υπόλοιπο της ζωής τους και το χτύπησαν βίαια πάνω σ’ αγάλματα του Βορρά, φτιαγμένα από πάγο.

Μέρα όμορφη