A,ναι... Οι ξεχωριστοί, οι διακεκριμένοι, οι «εκλεκτοί άνθρωποι»… Πολύ καιρό τους συναναστράφηκα κι άλλο τόσο καιρό τους κοίταξα περίεργος από μακριά. Τους παρατηρούσα στις συνήθειές τους να συναντιούνται, να συμβιούν, να συντάσσονται προς μάχην σαν ειδικά τάγματα, καμικάζι αυτοκτονίας, ομάδα ράγκμπι και μετά να διασπείρονται στον κόσμο και τη ζωή:φωτισμένοι απόστολοι Ασσασίνοι.
Είχαν μέσα στις βαθιές τους τσέπες, ανά πάσα στιγμή ταυτότητες αστυνομικές, ελευθέρας λεωφορείου, επιστημονικών συλλόγων ακόμα και τη μεταφυσική ταυτότητα της νεκρικής σιωπής που βίωναν.
Αν η τύχη το ’φερνε πάλι,σε νύχτες ψυχιατρείου, φώναζαν τις «ειδήσεις» τους κρεμασμένοι στ’ ανατολικά παράθυρα των θαλάμων τους, ώρες πριν χαράξει, έχοντας σοβαρές αμφιβολίες για τον ερχομό του πρωινού. Πάντα αμφιλεγόμενοι φιλόσοφοι, μπουρλέσκ χιουμορίστες και ποιητές της δράσης, απαντούσαν στην ερώτηση «πότε έζησες;» με τη φράση «πολύ καιρό πριν πεθάνω».'Αρα κατείχαν τη φιλοσοφική μακαριότητα και παρ' όλα ταύτα «έσπαγαν» στην πράξη.
Περνούσαν ώρες πολλές σε στοές,σκοτεινές αίθουσες και πρόχειρα εντευκτήρια, χωρίς να έχει σημασία το τι κάνουν, συζητώντας ή σιωπώντας με κατά βάθος μια και μόνον έννοια: το χρόνο που χάθηκε, χαρίστηκε, εξαγοράστηκε.
Σε κάθε ένα ξεχωριστό κρεβάτι ονειρεύτηκαν και έκαναν έρωτα από μια μόνο φορά εκσπερματώνοντας αρωματικά όνειρα σε φοβισμένα αιδοία τοποθετημένα σε γυναικολογική θέση- τρελές αλκοολικές συνουσίες.
Έπαιξαν ποδόσφαιρο κάτω από τη βροχή, εκτίοντας μερικές νύχτες προαυλίων φυλακής,με το μαγνητόφωνο του αυτοκινήτου στη διαπασών «la fleure que tu m’ avais jettee», γιορτάζοντας έτσι τη συνάντηση των «φίλων που είχαν παχύνει πολύ!».
Επέλεξαν από μόνοι τους, εντελώς ανεπηρέαστοι, τη μοίρα εκείνων που μεθούν με τ’ αρώματα των ανθρώπων, κρυμμένοι στα σκοτάδια των γιορτών και του καθημερινού μόχθου.Κάθιδροι και ξαναμμένοι ορμούσαν σ’ όποιον περνούσε δίπλα τους και του ρουφούσαν το άρωμα- βαμπίρ της όσφρησης. Κρυμμένοι στα σκοτάδια γυρνούσαν σπίτι κλαίγοντας, απαρηγόρητα ερωτευμένοι.
Άλλοτε τους πήρε το μάτι μου φευγαλέα, αδέξιους ριφιφί διαρρήκτες στα μουσεία της Αφής, της Όπερας, της Τρέλας και των Αρωμάτων, να καταδιώκονται όλη νύχτα από ξεφωνημένους μπάτσους τραβεστί.Το όλο εγχείρημα κατέληγε σε rave party και το πρωί όλα πάλι απ'την αρχή.
Προς το τέλος της ζωής τους ξάπλωσαν στην παραλία, πρωινό του Οκτωβρίου,με μακριά γενειάδα , έχωσαν τα χέρια τους αποφασιστικά μέσα στην άμμο και έκαναν μια θερμή χειραψία με το Χειμώνα που ερχόταν. Χειραψία-συμφωνία και οι πρώτοι νότιοι άνεμοι πήραν το υπόλοιπο της ζωής τους και το χτύπησαν βίαια πάνω σ’ αγάλματα του Βορρά, φτιαγμένα από πάγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου