Της παρέας

Σαν την πρώτη παράσταση, σαν την πρεμιέρα, δεν είναι καμμιά. Πόσες προετοιμασίες, πόσο τρακ (είναι απαραίτητα όλα αυτά, έτσι  λένε). Όλες οι σκηνές -ακόμη και μια μεγάλη αγάπη είναι ένα σκετς, σ' αυτό το θέατρο- ξεχωριστές είναι μεταξύ τους. Άρα και η τελευταία σκηνή έχει τη θέση της.

Σκετς αριθ.1: "πολύωρο χαρτοπαίγνιο με ανοιχτά παράθυρα". Κάποιος έλεγε πως ο Λ. Άρμστρονγκ έπαιζε ... κλαρίνο, άλλος ισχυριζόταν πως ο Νατ Κινγκ Κόουλ "ήταν ιχθύς" και λόγω αυτού ήτο "αρρωστημένα καψούρης". Άλλος έλεγε πως ο σάτυρος Σινάτρα, όταν έλεγε "σ' αγαπώ", έδινε την εντύπωση πως κάποιαν ήθελε να ρίξει στο κρεββάτι. Ο γλυκύς Νατ, αντιθέτως, ακόμα κι αν στρίμωχνε άγαρμπα κάποιαν στη γωνία, η εντύπωση που έμενε ήταν πως τής ψιθύριζε:
"You made me love you...I didn't wanna do it..." ή "I love you for sentimental reasons...".

Γελούσε με αυτές τις αυθαίρετες προσεγγίσεις κάποιος μεσήλιξ τής παρέας και τυφλός πρώην πολιτευτής, ο οποίος, παρόλο που θύμιζε έντονα τον Ρ. Τσαρλς, θεωρούσε πως η καλύτερη διασκέδαση ήσαν οι ελληνικές ταινίες με τους Νέγκα, Βουρνά, Κακαβά, Μπριόλα, Πρέκα.
Κι από γυναίκες;
Αρβανίτη, Υψηλάντη, Ναθαναήλ, Κρούσκα...the eyes. Κρίμα που τα μάτια του δεν έβλεπαν πιά και για το λόγο αυτό δεν μπορούσε πια να δει τα μάτια τής Ναθαναήλ. Τα θυμόταν όμως πολύ καλά. Όπως εξάλλου δεν μπορούσε να δει τις ελληνικές ταινίες πλην όμως άκουγε τους διαλόγους και με τα μάτια κλειστά "έβλεπε" τα φιλμς του.
"Ααα...Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ!...αυτή ήταν η τελευταία σούπερ ταινία που είδα"
-Αααα...
-Ουουου...

Και το "χαρτοπαίγνιο" πού κολλάει;
Όλοι αυτοί μαζεύονταν για να παίξουν λίγο χαρτάκι. Άνοιγαν και καινούργια τράπουλα κάθε φορά, για περισσότερη ...επισημότητα. Στην πραγματικότητα, μετά από 20 λεπτά, κανένας δεν ασχολιόταν πια με τα χαρτιά.