Τετράδια

Ήταν μια γριά κυρία στο απέναντι μπαλκόνι, τα τελευταία χρόνια. Εδώ και μερικούς μήνες όμως, δεν κουνούσε πιά ούτε ένα χέρι. Ύστερα δεν την ξανάδα πιά. Κάποτε όμως έμενε εκεί όλες τις νύχτες κι έγραφε, έγραφε σχεδόν μέχρι το πρωί. 
Ρωτούσα "τι να γράφει;" 
Κι εσύ έλεγες:

"Βλακείες, τι θες να γράφει; Στοιχηματίζω πως το τεφτέρι της γεμίζει από την αρχή ως το τέλος, γράφοντας την ίδια λέξη αμέτρητες φορές"
Πότε κοιμάται, σκεφτόμουνα...Πότε αναπαύεται; Πού βρίσκει τόση δύναμη, πώς και δεν εξαντλείται, πώς αντέχει χωρίς νερό μέσα σ' αυτή τη ζέστη;
Κι όταν εξαφανίστηκε, πού πήγε αναρωτιόμουν.
Σκέφτηκα πως σκοπός κάθε γραψίματος είναι στο τέλος μια φυγή και
αυτή η γραφή είναι χάρτης. Όποιος την πλάτη μάς γυρίζει στρέφοντας όλη του την προσοχή σ' ένα τετράδιο θέλει να μάς πει πως ετοιμάζεται να φύγει.
Ίσως για σήμερα, ίσως για αύριο, πάντως, τις έχει έτοιμες τις αποσκευές. Μεγάλες ή μικρές.
Αυτό όμως που έμεινε μυστήριο, αγαπητή μου, ήταν αυτό που σκέφτηκες  και έλεγες εσύ
κι εγώ στραβομουτσούνιαζα επειδή αγαπώ αυτούς που γράφουν:
Κανείς δεν ξέρει να μάς πει αν αυτοί που γράφουν σκυφτοί απάνω στο τετράδιο, τι τσαμπουνάνε μέσα εκεί; μια μελέτη, ένα ποίημα, μια ωδή ή ένα τετράδιο γεμίζουν με τη λέξη την ίδια, από την αρχή ως το τέλος, όπως ο μαθητής που 'ναι τιμωμηρημένος;

Ένστικτο τής επίθεσης

Λογόφερα με εκείνον τον τύπο. Σίγουρος ήμουν πως είχα δίκαιο
πως με κορόιδευε, πως ήτο άσχετος. Φώναξα περισσότερο από
εκείνον, τον έστειλα στα τσακίδια, τού υπεσχέθην (πειστικά) ένα
μπερντάχι ξύλο. Τον έστειλα στον απήγανο κι έκλεισα πρώτος
το τηλέφωνο. Αργότερα, φίλος μου, ειδήμων, μού εξήγησε πως
κακώς εφώναζα -είχα άδικο. Τι χαρά ήταν αυτή που με πλημμύρισε!
Μέσα σε λίγα λεπτά ο θυμός μου έγινε ηδονή και πραγματική ευχα-
ρίστηση.

Il postino

Αλλαγή συντρόφου

Ο Θεός Ιαχβέ ξύπνησε, πρέπει να ήταν 2-3 ώρες πριν την αυγή, και είδε τον Αδάμ να χαϊδεύεται μέσα στον ύπνο του με μια ευφορία ζωγραφισμένη στο κοιμισμένο του πρόσωπο. Σκέφτηκε "τον άμοιρο...γυναίκα πάντως εγώ τού έδωσα όμορφη. Τι άλλο θέλει;"
Ο Θεός Ιαχβέ την εποχή εκείνη είχε δώσει σύντροφο στον Αδάμ, την Άβα, την οποία όμως, με την πάροδο τού χρόνου, ο Αδάμ βαρέθηκε και δεν τού έκανε πια καμμία εντύπωση. Στα όνειρά του ερχόταν μια άλλη γυναίκα και καθόταν στο στήθος του, μουρμουρίζοντας και σκουντώντας τον στα πλευρά.
Ουσιαστικά τον βασάνιζε αλλά εκείνος παρακαλούσε κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, να εμφανιστεί στον ύπνο του αυτή η ασχημούλα και γκρινιάρα γυναίκα-την ερωτεύτηκε προφανώς. Την ερωτεύτηκε σε τέτοιο βαθμό που, μόλις το όνειρο άρχιζε, ο Αδάμ χαϊδευόταν κι εκείνο το βάρος και ο πόνος στο πλευρό γίνονταν όχι μόνο ευχαρίστηση αλλά και πόνος μαζί (αργότερα αυτό το μείγμα πήρε το όνομα "ηδονή").
Μια νύχτα ο Ιαχβέ, σε ένα βαθύ ύπνο τού Αδάμ έβαλε δίπλα στον Αδάμ το παραλλαγμένο σώμα τής Άβα, ώστε να μοιάζει με τη γυναίκα τών ονείρων (αργότερα ο Αδάμ την ονόμασε Εύα). Η χαρά τού Αδάμ ήταν διπλή: Απαλλάχτηκε από την Άβα, απέκτησε και την Εύα.
Η Εύα, με τον καιρό έγινε το ίδιο βαρετή...ίσως και περισσότερο. Άρχισαν τα παράπονα τού Αδάμ προς τον Ιαχβέ: Αλλαγή, ακόμη κι αν επρόκειτο για επιστροφή στην πρώτη σύντροφο!
Τέτοια πισωγυρίσματα, ο πονηρός θεός δεν επρόκειτο να τα δεχτεί από τον ασήμαντο Αδάμ και με στόμφο τον κατακεραύνωσε:
"Αυτή είναι η γυναίκα για σένα και την έπλασα από το πλευρό σου-είναι φτιαγμένη από σένα!"
Και για να τελειώνει μια για πάντα, τον ρώτησε: "μα πραγματικά είσαι αποφασισμένος, κάθε φορά που θες άλλη γυναίκα, να χάνεις ένα κομμάτι από το κορμί σου;"