Ένστικτο τής επίθεσης

Λογόφερα με εκείνον τον τύπο. Σίγουρος ήμουν πως είχα δίκαιο
πως με κορόιδευε, πως ήτο άσχετος. Φώναξα περισσότερο από
εκείνον, τον έστειλα στα τσακίδια, τού υπεσχέθην (πειστικά) ένα
μπερντάχι ξύλο. Τον έστειλα στον απήγανο κι έκλεισα πρώτος
το τηλέφωνο. Αργότερα, φίλος μου, ειδήμων, μού εξήγησε πως
κακώς εφώναζα -είχα άδικο. Τι χαρά ήταν αυτή που με πλημμύρισε!
Μέσα σε λίγα λεπτά ο θυμός μου έγινε ηδονή και πραγματική ευχα-
ρίστηση.