Lilly Lilly

Μα πώς μπορείς και είσαι τόσο ψείρας, ρώτησε ο Τάδες τον Δείνα
Λειτουργούν περίφημα τα μάτια μου, τα αυτιά μου, οι αισθήσεις μου όλες, είπε ο Δείνας
Μα δεν πρόκειται για ένα βάσανο, μια νεύρωση; είπε ο Τάδες
Α όχι, είναι ένα ταλέντο για να βασανίζεσαι, πετυχαίνοντας όμως και μια αναγνώριση

Παρατσούκλι

Όσο μεγάλωνες και άλλαζε κάτι απάνω στο κορμί σου
Άλλαζε και το παρατσούκλι που σού έβαζα για αστείο
Να, μια άλλη ρυτίδα ξύπνησε κάποτε στο μέτωπό σου
Και πόσο αυθόρμητα απόκτησες ένα νέο παρατσούκλι!
Παρατσούκλια: τρυφερές και αγαπημένες νεολεξίες
Τέλειωσαν όμως κάποτε αυτά τα ονόματά σου
Ντα-ντα, Ντου-Ντου, Κι-κι, Κο-κο, ...
Τι κρίμα... ένα ακόμα χαϊδευτικό σού έλειψε (δεν βρήκα;)
Και θα είχες μείνει μαζί μου ακόμα λίγο

Ψαλίδι

Ο άντρας που είχε τρόπον τινά "σταθεί άντρας" στη ζωή του, τώρα βλέπαμε να εξαφανίζεται
(μέσα στην ξύλινη κάσα του) στην λακκούβα που είχε ετοιμαστεί για να τον υποδεχτεί. Από
μια γωνία φαινόταν να μειδιά, και το κοστούμι με το οποίο τον είχαν ντύσει δικαιολογούσε
αυτό το μειδίαμα (σαν αυτοσαρκασμό αν το εκλάμβανε κανείς): μανίκια μακριά και φαρδιά,
μόνο τα δάχτυλα εξείχαν συμμετρικά, από δεξιά κι από αριστερά και αλληλοεπικαλύπτονταν.
Κάποιος πήδηξε μέσα στο λάκκο λάθρα...δεν τον πήρε είδηση κανείς. Είχαν όλοι πάρει το βλέμμα
τους από από την σκηνή εκτός από εμένα που ήθελα να "φωτογραφίσω" το συμβάν κρυφά, σαν
να μην με αφορούσε. Έτσι είδα και τον ανθρωπάκο να στριφογυρίζει μέσα στο λάκκο, με δυσκολία
να ορθοποδεί μήπως πατήσει τον νεκρό. Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις έκρυψε στην τσέπη τού φαρδιού κουστουμιού ένα ψαλίδι. Όταν ρώτησα τι σήμαινε αυτή η κίνηση, μού την περιέγραψαν
σαν ένα μέρος τού τελετουργικού που πρέπει να τηρείται αλλά, φεύ, τώρα το παραλείπουν...
Κακώς...κακώς (είχαν ένα ένοχο ύφος!). Ε καλά, είπα...τέτοια τυπολατρεία! Μην κάνετε έτσι.
Μού εξήγησαν μετά πως το ψαλιδάκι αυτό είναι απαραίτητο στον αποθαμένο: κόβει με αυτό
την κλωστή που τον κρατά δεμένο με τα γήινα και τους ανθρώπους - πράγμα ανυπόφορο για
το πτώμα.

Οθόνη

Αν και τυραννισμένος από έναν πυρετό από τη μιά, κι έναν αφόρητο πόνο στους ώμους μου από την άλλη, πρόλαβα να εμβαθύνω ακόμα μια φορά
σε χρώματα, σε βλέμματα, σε μυρωδιές
όλα αυτά που μυστήριο είναι για μένα...(εύκολα ξεχνάω)

"Αυτό που έχω μέσα στην τσάντα μου είναι το μυστήριο."
Ναι...τι μυστήριο για μένα! Κι αυτό που έχω να πω είναι "το παρακάνεις!". Πες εσύ αυτό που έχεις να πεις...
Πες ό,τι είπα εγώ ή πες κάτι δικό σου. Ας λέμε όλοι μας πάντα τα ίδια...

Βλέφαρα ελαφρώς πρησμένα, ιδίως τα κάτω, κεφάλι γερμένο αριστερά, άρωμα με όνομα που τον τελευταίο χρόνο κανείς δεν το έχει φωνάξει
Ανοησίες τού τύπου "Χλωμή...αναιμική ή μόνον κουρασμένη;"
Το πρόσεξα προχτές στο σινεμά. Δεν καθόσουν μπροστά μου ή πίσω μου - ήσουν στην οθόνη
Όλα τα υπόλοιπα, στη σειρά:
Κυκλική κίνηση με την αντίστροφη μέτρηση
5  4  3  2  1  0
Μερικά μεγάλα κεφαλαία λατινικά γράμματα
Και πάνω στης οθόνης το λευκό πανί, εκείνο το λιοντάρι που βρυχάται γυρίζοντας το κεφάλι του.
Το χρώμα τής χαίτης του ήταν ίδιο το χρώμα τών μαλλιών σου.