Οι εκδοχές τού θάρρους

Κάποτε υπήρξε ο Α.που υπέφερε από διάφορες φοβίες και κυρίως μίαν φοβίαν την οποία δεν θα φανερώσω.
- Φοβάσαι ρε αυτό το απλό πράγμα που το κάνουν όλοι; Ακόμα κι αυτός ο ντιπ (deep) μαλάκας
το καταφέρνει. Ο Γιώργης...Ο τάδε, ο δείνα και ο φιλαράκος τους!

Πολλά χρόνια πόνου ο Α. άκουγε εκείνο το "ακόμα κι αυτός ο ντιπ..." έως ότου έφτασε στην
κατάληξη "σταδιάλα!...αν δεν μπορώ να κάνω αυτό που τόσον θέλω, ας ψοφήσω...". Μια μέρα
ώρμησεν, λες κι έπαιρνε με φάπες και κλωτσιές τον φόβον του κι έκαμεν alla grande αυτό που
έτη τριάντε δεν τόλμαγεν να κάμει.
Βγήκεν νικητής και ωραίος. Και έκτοτε...και έκτοτε γαμ... και έδερνε στους κύκλους του.

Έως ότου κάποτε, εις παρέαν του ευρισκόμενος, εκεί που ωμίλουν με κάποιον φοβικόν,
έπεφταν τα επιχειρήματα απάνω στο τραπέζι: "Άντε μωρέ, πανεύκολον είναι."
- Μα ο φόβος;;; παίζει και να αποθάνω!
- Δεν παίζει...
- Παίζει να τρελαθώ από τον τρόμον!
- Δεν παίζει βρε μαλάκιστρε!
Έως ότου, εις το φινάλε, κάποιος γύρισε και κοίταξε τον Α. Και δείχνοντάς τον, είπεν προς τον φοβικόν:
Να, ακόμα κι αυτός ο μαλάκας ντιπ, κάποτε τα κατάφερε...τον πήδησεν τον φόβον! Τι άλλον καλύτερον επιχείρημα να σου βρω, καημένε;

Να δώσουμε μιαν άλλη ευκαιρία...

Όταν σερβίρεις, πρέπει να γελάς...ειδικά όταν σερβίρεις κακής ποιότητας φαγητό. Το βλέπουμε και στην πολιτική αυτό. Όσο χειρότερο το γεύμα, τόσο πιό αναγκαίο είναι το χαμόγελο τού σερβιτόρου. Αυτό ισχύει για ένα φαγητό που, κακό ή μέτριο, είναι όμως υπαρκτό. Είναι στην κουζίνα.
Άν όμως δεν υπάρχει φαγητό;
Οι θαμώνες, μόλις αυτό γίνει αντιληπτό, θα αρχίσουν να φωνάζουν και να ωρύονται. Εγώ πιθανολογώ πως (ναι και εγώ!) θα φωνάζω και θα ωρύομαι - από καθαρό μιμητισμό, όμως.
Η λύση είναι τότε να αρχίσει ο απατεών μπαινοβγαίνοντας στην κουζίνα να βεβαιώνει πως "Το φαγητό υπάρχει, το φαγητό υπάρχει, το φαγητό υπάρχει..."
- Το φαγητό υπάρχει;
- Βέβαια...μα θα ήταν δυνατόν ποτέ;;; Υπάρχει, είναι στην κουζίνα. Μόνο που είναι αμαγείρευτο!
- Και πώς;
- Το λάθος ήταν δικό σας - Γελάει ο ψεύτης
- Μα τι λες;
- Το γεύμα ήταν για αύριο! - Γελάει ο ψεύτης...
- Ψεύτη, ψεύτη. Σε μάθαμε, ό,τι υπόσχεσαι είναι ψέματα!Τίποτα δεν ετοιμάζεται εδώ μέσα, ούτε για αύριο ούτε για μεθαύριο.
Και ήταν αυτή η στιγμή να θελήσω να αποβάλω την κακή συνήθεια τού μιμητισμού που όλη μου τη ζωή την κουβαλάω;;;!!!
Κι όμως...ενώ όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να ωρύονται, διαπίστωσα πως είχα αποβάλλει τη συνήθεια εκείνη. Είπα μόνο δυνατά:
- Μα σταματήστε... μυρίστε ολόγυρά σας. Ο τόπος μυρίζει κρέας που σιγοψήνεται, φρέσκα λαχανικά και μαλακό ζυμάρι. Άδικα τα βάζετε με τον εστιάτορα...
Έφυγα με έναν μορφασμό αηδίας, χωρίς καμμιά περιέργεια να μάθω τι έγινε στην συνέχεια.

40

Πόσον όμορφοι ήσαν οι έλληνες τού '60
πόσον όμορφος ο πατέρας μου τότε
πόσον όμορφοι όλοι οι πατεράδες
με το τσιγκάνικο δέρμα τους σαν γύφτοι τής Ισπανίας
αδύνατοι κι ευλύγιστοι λιάζονταν στις παραλίες
Όμορφος έτσι ποτέ δεν υπήρξα
κι ίσως ούτε τα εγγόνια μου θα 'ναι
Παίζαν πετώντας στον αέρα τα παιδιά τους
τα πιάνανε στο πέταγμα, οι σκιές χορεύαν
άλλα μωρά γελούσαν και άλλα κλαίγαν
Πάντα γελούσα σε αυτές τις πτήσεις
εξόν από μια που είχα δει στ' όνειρό μου:
Έπεφτα, λέει, από ψηλά πάλι στην αγκαλιά τού πατέρα
και ήταν κατάλευκος, μάτια κλειστά και δίχως χέρια

Η απώλεια τού momentum

(Εις φιλαράκον)

Μα τι κρίμα, στ' αλήθεια, "για δες καιρό που διάλεξε ο..." (δεν συνεχίζει τη ρήση τού ήρωος, σαν προληπτικός που είναι). Πάντως το νόημα είναι αυτό...για δες, τώρα που αρχίζουν τα αναπάντεχα συμβάντα, αυτά που κανείς δεν ανέμενε, εκείνος παροπλισμένος θα τα παρακολουθεί (σιγά τώρα, ένα μπανιστήρι απλό τού έμενε). Πόσα σημαντικά, πόσο σημαντικά...Κι εκείνος ...θεατής!

Τώρα που η ναζιστική μπότα κάνει σημειωτόν πάνω στα γάλατα
Τώρα που τα σύνορα πέφτουν
Τώρα που οι θρησκείες προχωρούν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών
Τώρα που η κυρία ελευθερίων ηθών
μετακόμισεν απέναντί του