40

Πόσον όμορφοι ήσαν οι έλληνες τού '60
πόσον όμορφος ο πατέρας μου τότε
πόσον όμορφοι όλοι οι πατεράδες
με το τσιγκάνικο δέρμα τους σαν γύφτοι τής Ισπανίας
αδύνατοι κι ευλύγιστοι λιάζονταν στις παραλίες
Όμορφος έτσι ποτέ δεν υπήρξα
κι ίσως ούτε τα εγγόνια μου θα 'ναι
Παίζαν πετώντας στον αέρα τα παιδιά τους
τα πιάνανε στο πέταγμα, οι σκιές χορεύαν
άλλα μωρά γελούσαν και άλλα κλαίγαν
Πάντα γελούσα σε αυτές τις πτήσεις
εξόν από μια που είχα δει στ' όνειρό μου:
Έπεφτα, λέει, από ψηλά πάλι στην αγκαλιά τού πατέρα
και ήταν κατάλευκος, μάτια κλειστά και δίχως χέρια