Η μοίρα μου

Αίγυπτος...Ζέστη...Έρημος
Κάιρο, στη σκιά βαθμοί 38
το χώμα που πατείς, καυτό
Πού θα σταθείς εσύ;- Εκεί θα σταθώ και εγώ!
Φύλακας ο ένας τού άλλου

Και σάλπιγγες φωνακλούδες, σάλπιγγες στείρες την Αίντα  δοξολογούν
-Ποιός δεν έχει δει μιαν από τις πιο γνωστές όπερες, την Αίντα; Αυτό μού εθύμισε το όνειρο εκείνο
-Ε; ίντα; ποιαν Αίντα; Ψέλλισε ο Κρητικός
-Άινταααα!



Βρισκόμουν μπροστά στον Φαραώ, στον Φύρερ
απέναντι στον Καίσαρα, στον Κάιζερ

"Βασιλεύεις τάχα αλλά δεν άρχεις
πάει καιρός που είσα απλά ένας όρχις"
είπα σε μια έκλαμψη θάρρους
δεν θέλω να ξέρω πιά για τους τυράννους

Το είδωλο είπε αυστηρά "Μην αρχινάς τα χιλιοειπωμένα!"
- Ποιά;
- Να, τις ανόητες αυτοπαρηγοριές...πως ο βασιλιάς είναι γυμνός τάχα
- Κακοντυμένος, θα έλεγα και χοντράνθρωπος, άξεστος και αγράμματος,
ομολογουμένως ακατάλληλος να παίρνει αποφάσεις ούτε για τα βόιδια του...όχι για εμάς!

- Τότε πορέψου, εσύ και οι όμοιοί σου...Ελεύθεροι, ελεύθεροι, ελεύθεροι και κακόμοιροι!
 Ας παίρνει μόνος του καθένας την κάθε απόφασή του
 Ας άρχει όποιος πιο μακριά πετά την πέτρα, όποιος πετυχαίνει πετούμενα στον αέρα
 Όποιος χρήμα τόσο διαθέτει για να έχει κάθε μέρα μια ερωμένη και παρ' όλη την φωλιά του την λερωμένη, αυτός ας άρχει...Αυτός ας βασιλεύει, αρκεί να τον διαλέγετε εσείς!

Στο ξύπνημα, ανοίγοντας τα μάτια, θυμήθηκα αυτά που είχα δει την νύχτα. Και είχα μια διάθεση να μην κανονίζει την μοίρα μου κανείς, ούτε εγώ ο ίδιος.

Καρέκλα

Κάθισε στην καρέκλα που βρισκόταν στα δεξιά του και έβαλε τις παλάμες στα γόνατά του. Δάκρυσε χαρούμενος:
Και τι να έκανα; Να μην χαιρόμουν που ένας συγκρατούμενός μου φεύγει; Να μην χαιρόμουν που κάποιος πέταξε από την φωλιά τού κούκου;
(Κάπως έτσι σκέφτηκε και δικαιολόγησε την αμφιθυμία του).

Η ιστορία τού Φίλιππου, τού Δημητράκη ήσαν δραματικές και όμως είχαν ξεπεραστεί, σχεδόν ολότελα. Και όμως είχαν κάνει πάταγο εκείνα τα συμβάντα. Κάτι μένει και σαν να περιμένει.
(Κατάλαβε αόριστα πώς νιώθει η κυρία στην προβλήτα κάθε απόγευμα, που κάθε μέρα ταξιδεύει σε ένα άλλο μέρος τού κόσμου ή που περιμένει σαν την Μπάτερφλάι ή την Πηνελόπη).

Αδελφός είναι εκείνος που μένει στην γη που σάς εγέννησε. Φίλος είναι εκείνος που περνάει λίγο καιρό στις ίδιες ιδέες και συνήθειες. Κόρες και γιοί είναι πουλιά που δεν σταματούν ποτέ να πετάνε.
Είναι απόλυτα επιτρεπτό να κάθεσαι σε μια καρέκλα μονάχος με τις ώρες...Στα λιμάνια.

Χριστός

Απάνω στον Σταυρό όταν κρεμαστώ
δεν θα ζητήσω τίποτε να μάθω
Τίποτε. Ούτε: Γιατί αυτή η ετυμηγορία;
Άραγε ποιο το σκεπτικό τους;
Άραγε ποιο το φταίξιμό μου;
Τίποτε, στοιχηματίζω, από όλα αυτά
δεν θα με απασχολήσει
όπως τώρα θα με ενδιέφερε
ποιος μού πήρε την γυναίκα
ποιος καταπάτησε την γην μου
Θα αδιαφορούσα ποιος θα τσαλαπατά
ή ποιος αμέριμνα θα κατουρά
πάνω στο χώμα που θα με σκεπάσει
Τίποτε...Τίποτε άλλο δεν θα θέλω
παρά να με κατακλύσουν αυταπάτες
πλημμύρα πιστευτές ψεύτικες αισθήσεις
Πως σας αγάπησα, μα την αλήθεια
κι εσείς τόσον αχάριστα φερθήκατε

Un monde avec toi

Ποιός ήταν αυτός ο Γιούρυ;

Ο γεράκος έπεσε και έσπασε το κεφάλι του. Σε δυο λεπτά έφτασε μια μαύρη ambulance και τον συνόδεψε στο γειτονικό hospital. Για νεκρό τον είχανε και καθώς τον γδύνανε εκείνος χασμουρήθηκε, ανατρίχιασαν τότε οι άλλοι.Έπειτα φώναξε "βοήθειααα!". Ο κόσμος τον εκοίταζε πλην ενός που σκεφτότανε "άκου λέξη...βο-ή-θει-α... μέχρι να την προφέρεις, αλίμονο, χάθηκες αν είναι επείγουσα η ανάγκη"...

Βρήκαν γέρο άνθρωπο, είπε κάποιος μελαγχολικά, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς, ανάμεσα στα εκθέματα τού Πειραιώς τής Ρωμαϊκής εποχής (1ος-2ος αι.), πεσμένο, σχεδόν νεκρό, αφυδατωμένο, με το εισιτήριο τών 2Ε στο χέρι. Κάποιος, αντικρύζοντάς τον από μακριά, τον πέρασε για έκθεμα τού μουσείου, ώσπου είδε από κοντά τα ρούχα του. Απευθύνθηκε στην διεύθυνση, η οποία επιλήφθηκε τού συμβάντος.

Ο 68άρης με την γεροντική εμφάνιση, που ανέπνεε θορυβωδώς, με το κάτω χείλος να προεξέχει κρεμάμενο από το πρόσωπό του, φορούσε ένα ημίπαλτο και έκανε βόλτες γύρω από ένα περίπτερο
διαβάζοντας τις επικεφαλίδες τών εφημερίδων αλλά και τα πιό ψιλά γράμματα - διαφημίσεις κινητών, αποτελέσματα ασήμαντων αγώνων,
"Πέθανε ο Ρόρυ Γκάλαγκερ" Πόση μουσική είχε ακούσει νεαρός! Περπάτησε αρκετά στους δρόμους τού Πειραιά προσπαθώντας να θυμηθεί ποιός ήταν αυτός ο Γκάλαγκερ. Καμμία απάντηση. Πήρε την Τρικούπη και έφτασε μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Ρώτησε "πόσο έχει;"
Δύο ευρώ
Έψαξε στις τσέπες του, βρήκε 2 κέρματα και έσφιξε το εισιτήριο που τού έδωσαν. Ζαλιζόταν και αυτή η ζάλη τον έκανε να πάψει να σκέφτεται τον Γιούρυ Γκάλαγκερ. Προχώρησε μέσα στις αίθουσες.