Venga a prendere il caffe'

Αντί στεφάνου

Στον Ugo Tognazzi


Είχα δεόντως ετοιμαστεί να μεταβώ για να αφήσω τον στερνό χαιρετισμό στον φίλο μου, έναν από τους τελευταίους σπουδαίους ηθοποιούς τής γενιάς μου. Οι ηθοποιοί...πόσο με έχουν απογοητεύσει με την συμπεριφορά τους όταν πεθαίνουν.
Πριν καλά καλά φτάσουν κάτω από το έδαφος έχουν ήδη οργανώσει ένα ακόμη (τελευταίο) σκηνικό:
Τί απαξίωση τού κόσμου, τού άλλοτε πιστού κοινού των.
Τί κακούς τρόπους που έχουν όλοι οι εξέχοντες θανόντες, μαζί με αυτούς και οι ηθοποιοί! Εσύ πας να τους αποχαιρετήσεις και αυτοί σού βγάζουν μια γλώσσα δύο μέτρα...σηκώνονται από την οριζόντια θέση τους, γουρλώνουν τα μάτια  και σε αποπαίρνουν άγρια:
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ..."
Αποσβολωμένος εσύ, δειλά και με την πλάτη κυρτωμένη, τολμάς:
Έλεγα, ξέρεις να εκφράσω τον θαυμασμοσεβασμό μου με κάτι πιο προσωπικό, ας πούμε με ένα στεφάνι...
"ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ...ΕΙΠΑΜΕ..."


Μιά νέα γυναίκα που με κόπο κουβαλάει ένα στεφάνι στην σορό τής ντίβας, ένας μεσόκοπος άντρας που με ένα γαρύφαλλο κουτσαίνοντας τραβά προς το μνήμα τού πρώην βουλευτή τής τιμημένης οπισθοκεντρικής αριστεράς, μύθου ολοκλήρων δεκαετιών αγώνων...Κατεβασμένα τα κεφάλια όλοι αισθάνονται μικροί, λίγοι, ελάχιστοι ακόμα και για να αποθεώσουν τις μεγαλειότητές τους. Αποθέτει κάποιος κάπου ταπεινά ένα άνθος.
Το πτώμα γουρλώνει τα μάτια, ανασηκώνεται, πιάνει το άνθος και το πετάει παραπέρα "ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΑΙ;"

Απομακρύνθηκα κλωτσώντας όλα τα στεφάνια που συνάντησα μπροστά μου. Άρχισα να φωνάζω: Μα τι στεφάνια και "αντί στεφάνου". Θα σας δείξω εγώ, σε όλους τους ξιπασμένους. Στα αποτεφρωτήρια θα σας στείλω όλους!

Μακάρια επικοινωνία

Εσείς βρήκατε τον τρόπο να δέσετε τις καρδιές σας και να τις αφήσετε να τραγουδούν την φιλία σας. Μακάρια επικοινωνία ...έτσι ακούγεται.

Ευτυχώς, διότι είστε εγκαταλελειμμένοι, αφημένοι στην μοναξιά που φυσιολογικά μάς αφήνει ο χρόνος...ξέρετε καλά, σάς είναι γνώριμη η εικόνα τής συζύγου που γίνεται μητέρα και παραμένει ύστερα καθιστή στην άκρη τού κρεββατιού, λίγο πρησμένη στην κοιλιά, δυσκίνητη. Ο σύζυγος γυρίζει εδώ και εκεί. Νιώθει ακόμα πως εκείνος είναι ένα μέρος τής ζωής, πως τρέχει δίπλα της.

- Άρα μόνο τις γυναίκες χτυπά η μοναξιά; Μα τι λες...

Το χτύπημα για εκείνον, τον σύζυγον, τον άνδρα, η ανατροπή έρχεται από τον Υιό. Θες με ένα σιχτίρ, θες με ένα "δεν σε έχω ανάγκη πλέον", θες με ένα Τετέλεσται (ό,τι και αν ήθελε να πει στην κυριολεξία, το νόημα ήταν πως δεν Τον είχε πλέον ανάγκη).

Συνεχίσετε λοιπόν να τραγουδάτε και να υμνείτε την φιλία σας. Όχι όμως σαν αυτόφωτο νόημα αλλά σαν το καλύτερο υποκατάστατο αυτού που χάσατε περνώντας ο χρόνος.

Υπέρ τού δέοντος

Όπως μερικά μυθιστορήματα που τονίζουν ευθύς εξαρχής ότι "βασίζονται σε πραγματικά συμβάντα", υπάρχουν και άλλα που ξεκαθαρίζουν πως, απεναντίας, "ό,τι περιγράφεται στο έργο, πρόκειται περί φανταστικού γεγονότος ολωσδιόλου". Ειλικρινή υπέρ τού δέοντος...αμφότερα.

Λιγότερο αγάπησε εκείνους που τον δίδαξαν με επιμονή σαφείς, συγκεκριμένες συναφείς γνώσεις. Η εκτίμησή του ήταν μεγαλύτερη για εκείνους που τον έμαθαν να καταλήγει σε συμπεράσματα χρησιμοποιώντας τις γνώσεις. Λάτρεψε όμως κυριολεκτικά εκείνους που τον δίδαξαν τα Αξιώματα και τα Δόγματα.

Πόσο αστεία να φαίνονται τα σπίτια μας από έξω; Να η έξω πλευρά τού παραθύρου μου, η πόρτα τής κουζίνας, η γωνία τού μπαλκονιού... Μοιάζει το σπίτι ενός τσαπατσούλη το δικό μου. Μαζεύονται τα νερά και στάζουν στον δρόμο. Βρέχονται οι περαστικοί από κάτω...ως συνήθως τραγικά υπερβολικοί:

Εεεέ...εσύ εκεί πάνω! Θα μάς σκοτώσεις ρε μαλάκα;!

Mimmo C.