Και πάλι

Αν και δεν άξιζε ούτε την αναμονή
ούτε το χρήμα και της "δοθείσας ευκαιρίας" το πρεστίζ,
κάποτε τέλειωσε η μετρίας εντάσεως ηδονή
τέλειωσε και το εύσημο "τα κατάφερα και πάλι"

Ατόνησε έπειτα και το κοκκίνισμα στα μάτια
κάθε σημάδι κείνης της διάχυτης υπεραιμίας

Έκλεισε η πόρτα και ακόμα κρατούσα τον καφέ
ζεστός, παρηγοριά για να μην κλάψω ήτανε

Σκέφτηκα τί έχω, πόσα έχω...τίποτε δεν βοήθησε

Έτσι, μπορείς να πεις πως το μόνο που κατάφερα
ήταν να βρεθώ στο τέλος με μιαν αχνή αναστάτωση
μια μελωδία γλυκερή παλιά
που άκουγα από μιαν ελληνική ταινία

Ο Θυρωρός (Περί ηθοποιών)

Πρώτα από όλα δεν υπάρχει κανείς παρατηρητικός θυρωρός που να μην γνωρίζει ότι ο κ. Τζ. Άιρονς είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που εκτός από εσωστρεφής και μελαγχολικός είναι και αυτοκαταστροφικός. Στμπαθητικά αυτοκαταστροφικός, όταν ερωτεύεται νυμφίδια, λάθος γυναίκες ακόμη και λάθος...άνδρες! Τον βρήκα πολλές φορές σε κακά χάλια δακρυσμένο, να χρειάζεται την βοήθειά μου. Απελπισμένος!

Πιό σκυθρωπός και δύστροπος, λιγόλογος, σχεδόν αφανής, αυτός ο κ. Λίνο Βεντούρα, παθιασμένος τού μποξ και του τσιγάρου. Αυτός δεν δείχνει να έχει ιδιαίτερες συναναστροφές, δεν παραλείπει πάντως να μουγκρίσει ένα καλησπέρα, χωρίς ποτέ να κοιτάξει τον απέναντί του. Εύσωμος καθώς είναι, τρομάζω να τον βλέπω να βγαίνει από το ασανσέρ. Κάνω πάντα λίγο αριστερά, πίσω από την πόρτα, για να περάσει.

Μια εντύπωση αμφίβολη (πάντα την ίδια) μού έκανε σε κάθε συνάντησή μας ο κ. Ντερκ Μπόγκαρντ, πάντα αμήχανος με ένα τρεμάμενο χαμόγελο. Όταν χτυπώ την πόρτα του, τού παίρνει την ίδια πάντα ώρα μέχρι να ανοίξει. Είναι η ώρα που χρειάζεται για να κλείσει το πιάνο του και να διανύσει τα εννέα με δέκα μέτρα μέχρι την πόρτα. Φτιάχνει λίγο το μουστάκι του, μοιάζει αμήχανος και ρωτά ταραγμένος αν συμβαίνει κάτι ανησυχητικό. Ησυχάζει αμέσως και ακούει προσεκτικά. Σέβεται τον θυρωρό!

Χρέη

Συνέχισε ο αετός, μιλώντας στον κόρακα:
-Εκείνο που με κάνει να νιώθω πιο πλούσιος από ποτέ είναι όταν πληρώνω τα χρέη μου, τις οφειλές μου όταν ξοφλάω.

-Πώς κι έτσι;

-Είναι σαν απελευθέρωση, σαν να γίνομαι πιο ελαφρύς, σαν να αναβαίνω στους ουρανούς, χωρίς να ντρέπομαι να με βλέπουν όλοι, χωρίς φόβο πως κάποιος θα με βάλει στόχο.

-Εγώ πιο μαύρος γίνομαι και στο σκοτάδι ή μέσα στις σκιές κυκλοφορώ, κανένας μην με βλέπει. Χρωστάω τόσα, χωρίς να είμαι φτωχός, που στο κυνήγι να με παίρνανε, χίλια δίκια θα 'χανε.

Σε ένα σακίδιο

Σήμερα στο σακίδιό μου δεν έψαξα να βρω
ένα έξυπνο τηλέφωνο ή ένα σαπούνι

Πιο έντονη είχα την όρεξη να φάω μια χούφτα ρόγες από σταφύλια
νερό ανθρακούχο με μια λεμονομπύρα

Και ύστερα τις σημειώσεις μου τής 5ης τού Σεπτέμβρη
Ormai su questo non c' e' piu' da pensare niente
Περί αυτών δεν χωρεί πλέον νεωτέρα σκέψις

Μόνο ένα θεσμοθετημένο μοιρολόι
μια βουτιά μέσα στην απάθεια

Το να είσαι κρεμασμένος μα όχι εσταυρωμένος
σε ένα σταυρό, σαν ρούχο σε κρεμάστρα

Αορίστως

Μονάχος και μακρύς
alone and long

Μέσα στην νύχτα βαδίζω ευθυτενής
με ρολόι στον καρπό που φωσφορίζει
Το φως του διαγράφει ημικύκλια στο σκοτάδι
καθώς το βήμα και η διάθεσή μου
είναι αορίστως στρατιωτική.

Κατακλυσμός

Ο Πατέρας κρεμασμένος στα ερείπια της Δρέσδης
Φώναζε από τα ψηλά κτήρια: Στρατηγέ!...Στρατηγέ μου!...

Πού να είναι τώρα οι βάρβαροι με τα ποντίκια στις σέλλες
Τους είχε είδει ο παππούς στην πολιορκία της Βιέννης
Κατακτητές και ελευθερωτές έρχονται όλοι από την Ανατολή
σπρωγμένοι από κάποια ηλεκτρομαγνητική δύναμη
δημιουργημένη από το μαγνητικό πεδίο αυτής της Γης

Γη που διάλεξε να σκλαβώνεται και να λευτερώνεται
σε ένα "την μία χάνω - την μια κερδίζω"
σε ένα "πάνω -κάτω", επιπλέω και βυθίζομαι
Ύφεση και έξαρση
Άμπωτη και πλημμυρίδα
Κατακλυσμός, Στρατηγέ μου!