Χωρίς τον Αρχηγό

Όταν έρθουν οι γιορτές

θα μαζευτούμε πάλι στο γνωστό μας μέρος

Και θα δεις πως πάλι θα λείπει ο Αρχηγός

Δεν θα είναι εκεί να μας μιλήσει

θα έχει όμως φροντίσει

άλλος στην θέση του να μας πει τα ίδια λόγια

Λίγο πιο βαρετά και χωρίς σθένος

χωρίς κρασί, χωρίς καφέ θα είναι η μάζωξή μας

Malizia

Όχι φάρμακα

Όποτε έλεγα πως "ακούω εδώ και μερικά χρόνια ήχους", όπως είναι φυσικό σχεδόν όλοι ανησυχούσαν και μου πρότειναν να κάνω κάτι... Μην το αφήνεις έτσι... Τώρα που είναι αρχή ακόμη... Πάρε φάρμακα...Όχι, δεν παίρνω, όχι φάρμακα!

-Τώρα που είναι αρχή!
- Μα τι αρχή;... Είναι δυο χρόνια τουλάχιστον.
- Ε!...Βλέπεις; Έχω διαβάσει στο διαδίκτυο πως οι "αθώες" τάχαμ φωνές που στην αρχή απλώς σε βρίζουν ή σου λένε να πας να πνιγείς, αργότερα πληθαίνουν, κάνουν φασαρία, δεν κάθονται καλά, σαν παιδιά σε νηπιαγωγείο, σαν ένα ψιθυριστό και μπάσο "γύρω-γύρω όλοι"!

Ελάχιστοι αδιαφορούσαν που ακούω ήχους και γουρλώνοντας τα μάτια επέμεναν:
- Και τι σου λένε μωρέ;
- Δεν σου λέω...δεν σου λέω...
- Έλα μωρέε...Σου είπαν ποτέ να αυτοκτονήσεις; Ότι είσαι γκέη;
- Μπά!
- Ότι είσαι ο Χριστός...ο Ιαχβέ, ο Νίξον;
- Όχι...κοίταξε...Αυτοί οι ήχοι είναι ένα συνεχές, μεταλλικό, σχεδόν μελωδικό τικ-τακ, αδιάκοπο, απαράλλαχτο και κάπου το έχω ακούσει...
- Πού; Θυμήσου!
- Ήταν μου φαίνεται δυνατό σαν καμπάνα και έβγαινε μέσα από ένα όμορφο Ingersoll.

Οι ντροπές

Πρέπει να 'ναι και που έπαψα πιά
να κρύβω κείνο το ελάττωμά μου

Είχα δυο μεγάλες μαύρες ελιές
απάνω στα δυο μάγουλά μου

Βαφόμουνα,
ακόμα και γυνακεία έβαζα χρώματα
για να σκεπάσω τις ασχήμιες

Τι μακιγιάζ...τι καμουφλάζ...

Άλλοι με συμπονούσαν άλλοι δεν συμφωνούσαν
και με βρίσκαν ντροπαλό
ματαιόδοξο άντρα χωρίς θάρρος

Τόσος ντόρος για δυό μαύρες ελιές!

Πρέπει να 'ναι που με δυο ξυραφιές
έκανα στα μάγουλά μου δυο ουλές
και κάπου κάπου τρέχουν αίμα ακόμη

Και τι έγινε που άλλαξα μια ασχήμια με μια άλλη;

Βεβαίως και έχει σημασία μεγάλη
το τωρινό μου ελάττωμα δεν το σκεπάζω
Τις κόκκινες τις ξυραφιές τις δείχνω σε όλους
Και κάπου κάπου τρέχουν αίμα ακόμη

Ό,τι δεν με σκοτώνει

Ένας από τους λιγότερο φιλικούς ενοίκους τού ουρανοξύστη και μέγας πονοκέφαλος για τον θυρωρό (τον οποίο πρέπει να φανταζόμαστε σαν τον Μπάτλερ στο "Απομεινάρια μιάς ημέρας") ήταν και ο κ. Μπρους...

Οξύθυμος, ενίοτε και βίαιος με εκείνη την υπεραρρενωπότητά του και την στερεοτυπία στο ντύσιμο, τα άσπρα εφαρμοστά μπλουζάκια με τους μύες να διαγράφονται από κάτω. Δεν τολμούσε να του πει κανείς τίποτε ούτε όταν έπαιρνε το ασανσέρ από τον 34ο όροφο μέχρι το ισόγειο, με το τσιγάρο στο στόμα. 

Κάποτε μάλιστα έφτασε στο ισόγειο με το τσιγάρο, εμφανώς μεθυσμένος και τις σαγιονάρες στα πόδια (μάλλον στο ένα πόδι). 

Ο θυρωρός μας έτρεξε να τού θέσει υπ' όψιν το άτοπον τής εμφανίσεώς του, έως ότου διέκρινε στο μπλουζάκι του την επιγραφή:

"Ό,ΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...ΤΟ Γ@@Ω!"