Παμπόνηροι 50 και άνω

                                                              Η σήραγξ Τεμπονέρα







Μού το είπε ο παμπόνηρος 70αρης: Σήμερα, τόσα κωλόπαιδα είναι ακροδεξιοί, λέει...εθνικιστές και κάτι τέτοιες ανοησίες, Μα πού ξέρουν περί ακροδεξιάς οι 17ρηδες;;;

Τού απάντησα ότι ξέρουν οι 17ρηδες για τους ακροδεξιούς, όπως ξέρουν οι 15ρηδες για τον Τσε, για τον Μάη του 68 και για το σφυροδρέπανο.

Ένας πόνος είναι ένας πόνος

Τι έπαθες πάλι και σφαδάζεις...τι μορφασμοί είναι λοιπόν αυτοί;
Δεν σφαδάζω. Βγήκε πάλι ο ώμος μου από την θέση του
Ήταν πάντα κάτι το σύνηθες ,νομίζω
Καλά θυμάσαι...είναι εκ γενετής ελάττωμα
Τότε, προς τί αυτός ο μορφασμός;
Αυτήν την φορά φάνηκε οξύτερος ο πόνος
Θεέ μου...εσύ μάλλον θέλεις να γυρίσω πίσω!
Να γυρίσεις πίσω, είπες;
Ναι, νομίζω θέλεις να είμαι πάλι εδώ
Μα τώ Θεώ...Εξηγηθήκαμε νομίζω. Ένας πόνος είναι ένας πόνος
Μα και βέβαια. Και ο πόνος έρχεται οποτεδήποτε
Ναι. Βλέπεις: Δεν θέλω να έρθεις πίσω
Δεν θέλεις; Θα ορκιζόσουν;
Μα ναι ...εσένα η θέση σου είναι εκεί μακριά! Ανάμεσα στην Ιρλανδία και το Ισραήλ
Τι...τι στο διάολο έχεις πάλι τώρα;
Ο πόνος, ένας άλλος πόνος πιό οξύς ακόμη

C Real

Ο σατυρικός

Ποιητή μου που όλοι τους σε αποκαλούν σατυρικό
και σε επευφημούν γιατί γελούν μαζί σου
κράτα το καλά κρυφό το μυστικό σου
μην τους πεις πως είσαι κάποιος που οργίζεται και κλαίει

Ο Sbudsome

Τέσσεροι φίλοι ήμασταν, δυο Αμερικάνοι και δυο Ελληνάκια. Το ένα ελληνάκι ήμαν εγώ και το άλλο ο Μάνος. Οι αμερικάνοι λεγόσαντε Τζακ ο ένας και Sbudsome, λέει, ο άλλος. Ο τελευταίος ήτανε ο πιο ήρεμος, δε νεύριαζε ποτέ, ακόμα και όταν έπρεπε.

Ο Μάνος θαύμαζε το Sbudsome και γω το Τζακ...Αντεροβγάλτη τονε φώναζα. Όταν νευρίαζα ούρλιαζα "ΤΖΑΚ!"... "ΠΟΥ' ΣΑΙ ΤΖΑΚ!"...
Ο Μάνος όταν κάτι τον ενοχλούσε, τίποτε δεν άλλαζε στην όψη του, μόνο τα βλέφαρά του έπεφταν πολύ λίγο, λίγο τα χείλη του παίρναν το σχήμα duckface και χαμηλόφωνα θυμόταν το όνομα του φίλου του: "Ζμπούτσομ...Ζμπούτσομ..."

Όλοι μαζί

Η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς. Η πατρίδα μας, δηλαδή όλοι εμείς.
Ο λαός, όλοι εμείς δηλαδή. Οι πολίτες, όλοι εμείς.
Το κοινό, εμείς δηλαδή. Οι ΄Ελληνες...όλοι εμείς.

Αδέλφια αγαπημένα, όλοι με τα ίδια ιδανικά, ενωμένοι με τον ίδιο εθνικό ύμνο, τον ίδιο πολιτισμό, τις ίδιες παραλίες και βουνά, τις ίδιες εκκλησίες, τα ίδια τραγούδια, τις ταινίες, τα ίδια ονόματα, τις ίδιες γειτονιές, το ίδιο μίσος ο ένας για τον άλλον.