Ωχ Θεέ μου! Τους είδα το 2019

Δεν πρέπει καν να τους δεις ποτέ σου. Έτσι αποκλείεται το ενδεχόμενο να τους γνωρίσεις. Αν αυτό συμβεί, τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν για σένα. Επίσης, δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ άν βλέπεις τακτικά κάποιον να τους μιμείται ή αν αρχίσει να σου έρχεται αυθόρμητα, σαν tic, η ...συνήθεια να τους μιμείσαι εσύ ο ίδιος!

Μετά από αυτό, μια ασυνήθιστη έκφρασή τους, η προφορά τους, κάποιος μανιερισμός, δυο γουρλωμένα μάτια, μια επαρχιακή προφορά, η αδυναμία να αρθρώσουν μια λέξη ξένης γλώσσας...
όλα αυτά μπορούν να τους μετατρέψουν σε χαρακτήρες σατυρικών tv εκπομπών.

Θα χρειαστείς τότε ένα παντοδύναμο Εγώ για να απαλλαγείς από αυτούς.

Ivan Graziani

Α---------------------Β

Τίποτα δεν μένει για πάντα σε ένα μέρος. Το ένα μεταφέρουν από εδώ, χιλιόμετρα παραπέρα. Το άλλο, από μιαν άλλη πόλη, το φέρνουν ως εδώ λες και είναι η Σινδόνη σε τουρνέ.
Πολλές φορές - περίεργο!- κάτι, ένα πράγμα, μια κάρα, μια σορός περνάει δυο και τρεις φορές, από το ίδιο μέρος.

Η...γνώση

Πέστε το και στους γονείς σας, θα το πούμε και εμείς στους γονείς σας. Η τηλεόραση θα το πει στους γονείς σας. Μέχρι να το πιστέψουν οι γονείς σας και να αρχίσουν να το λένε σε σας, που το ξέρετε ήδη.
Και αν πείτε ότι ήδη το ξέρετε, οι γονείς σας θα σας πουν: "Μα τί ξέρεις εσύ, πότε πρόλαβες να τα μάθεις. Μα για κοίτα αυτούς...τα ξέρουν πάντα όλα".

Ένα συμβάν

Δεν ήταν δυνατόν να φανταστεί εάν αυτή του η ανακάλυψη, σε ηλικία μάλιστα εβδομήντα ετών, θα μπορούσε να αλλάξει σε κάτι το υπόλοιπο της ζωής του. Ήταν κάτι που ανακάλυπταν και άλλοι άνθρωποι γύρω του, αν και σε μικρότερη ηλικία από εκείνον. Η ζωή τών πιο πολλών δεν άλλαζε σε τίποτα.

Στην περίπτωσή του, όμως, ήταν σίγουρος πως επρόκειτο να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό το κάτι που είχε ανακαλύψει ήταν πολύ γυαλιστερό και λείο, με τόσα χρώματα πάνω του, συμπαγές μα και αφράτο, τόσο που γλιστρούσε σαν σαλιγκάρι τεράστιο πάνω στο στήθος και στην ράχη του ανθρώπου αυτού, ο οποίος προς την δύση τού ενεργού του βίου βρήκε εμπρός του αυτό το πρωτόγνωρο συμβάν.

Και πώς θα μπορούσε αυτό το κάτι να είναι ένα συμβάν στον χρόνο, χωρίς σημασία και συνέπειες; Η μυρωδιά τού δάσους τις βραδυνές ώρες, τα βουνά τον χειμώνα, η ρητίνη των δένδρων που κολλά στα δάχτυλα και τις παλάμες σου...Τι περίπατο έκαναν όλα αυτά, από τα ρουθούνια μέχρι τους ώμους του!

Αραιός χρόνος, ρυθμικός, χαϊδεμένος από τεράστιες καμπάνες που δονούν το φως, περιστρέφεται σαν καλειδοσκόπιο μέσα σε μια βροχή χλιαρή και ήρεμη. Ψίθυροι από τις γωνίες των δρόμων, στις γειτονιές του κόσμου, γλυκόλογα και ευχές.