Grecia, bouzouki e fantasia

Εδώ που φτάσαμε, ας θυμηθούμε και τον Dionisio, ένα γνήσιο τέκνον της Μεγάλης Ελλάδος, το οποίον διέμενε εις Βάρι (σημερινόν Bari)  της Ν.Ιταλίας. Μέτοικος εκ Χαλκίδος, εκτός από το κοπιώδες επάγγελμά του, είχε αφιλοκερδώς αναλάβει την ψυχαγωγίαν των συμπατριωτών του. Εκ Κρήτης είς, εκ Λακωνίας ο έτερος ενοστάλγουν τας πατρίδας των και φυσικότατα τας μουσικάς των.
Φρόντιζε δι' αυτό ο Διονύσιος-Dionigio όπως τον απεκάλουν οι αυτόχθονες του Salento που ηγάπησαν τους ήχους των οργάνων του Διονυσίου και τους ζητούσαν τας εσπρινάς ιδία ώρας.
Οι απαιτήσεις του κοινού, καθώς λέγεται, ηνάγκασαν (με πάσαν επιφύλαξιν, εις συνεργασίαν μετά του Αρχιμήδους) να κατασκευάσει μηχανήματα αναπαράγοντα ύμνους και ωδάς, τα οποία ονόμασε "σταθμόν".
Ήτο δική του η έμπνευσις να δώσει εις τον σταθμόν ένα όνομα: "Grecia, bouzouki e fantasia"

Ξύπνημα

Όταν ξύπνησα, άργησα να προσανατολιστώ στο χώρο. Δεν κατάφερα όμως ούτε κατά προσέγγιση να προσδιορίσω εάν ήταν πρωί ή απόγευμα ή πιο αργά...Βράδυ;
Είδα πως ξυπνούσε αργά και με δυσκολία. Περίμενα να ανοίξει καλά τα μάτια της και ρώτησα:

-Τι ώρα είναι; Ξύπνησα ξαφνικά ή κάτι τέτοιο - δεν θυμάμαι όμως πότε πήγα για ύπνο. Δηλαδή θυμάμαι χιλιάδες φορές που πήγα για ύπνο, όμως δεν μπορώ να βρω την τελευταία. Τι ώρα είναι;

- Είναι 9 π.μ....πάλι καλά που δεν βρέχει. Κοιμήθηκες αργά; Πριν φύγω;

-Δεν ξέρω αν είχες φύγει ούτε καν αν έλειπες...

- Έφυγα κατά τις 9 μ.μ. Μετά από μία ημέρα που δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.

-Να, δεν είμαι σίγουρος ότι ήσουν μαζί μου χτες. Ξέρω πως πολλές φορές κοιμηθήκαμε μαζί αλλά για χτες...δεν ξέρω. Παρ' όλα αυτά έχω την αίσθηση πως συζητούσα όλη μέρα με κάποιον, για σένα.

-Talking about you των Animals...Από την ανάποδη του The house of the rising sun

-Δεν θυμόμουν πριν λίγο πού είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ, δεν θυμόμουν αν ήσουν μαζί μου. Θυμάμαι κάποιον άγνωστο που μιλούσε για σένα...αν και πιθανόν μιλούσα μαζί σου για κάποιον που τώρα δεν θυμάμαι. Ξέρεις οι ομιλίες όλων μας τώρα τελευταία μοιάζουν καταπληκτικά μεταξύ τους.

P. Gagliardi

Ντενεκέδες χρωμάτων

Καστανά μαλλιά την έβλεπε να έχει και στους δρόμους της φτωχικής γειτονιάς έτρεχε, κάθε μέρα και πιο λίγο...για να αργήσει να αφήσει πίσω της την παιδική ηλικία.
Τί φόβος μήπως και πέσει...για εκείνον ήταν ο φόβος. Για εκείνον που περνούσε τα μεσημέρια του στην ταράτσα την ασβεστωμένη με τα λουλούδια τα φυτεμένα μέσα στα τσίγκινα δοχεία, χρωμάτων συνήθως...Βασιλικός μέσα σε ντενεκέ Χρωτέχ. Ρομαντικός...άλλοι χρησιμοποιούσαν τους ντενεκέδες για να φυλάξουν τα ξύγκια. Άλλοι τους είχαν για σκοποβολή με τα φλόμπερ.
Ίδια έβλεπε λοιπόν την κοπελίτσα με τα καστανά μαλλιά;
Μακάρι η μοίρα της να ήταν να της φυτέψουν κάποτε βασιλικό κι άλλα ανθάκια. Κανείς να μην την χτυπήσει με κάνα φλόμπερ, ούτε να την γεμίσει με τα ξύγκια του. Μακριά της οι γέροι, κάτι σκατάνθρωποι που άνω των πενήντα όντες, τάχα μου ήθελαν να θαυμάσουν το όμορφο...από αισθητικής πλευράς...

1η Μαϊου

   Λεβάντα στην πουκαμίσα της σορού που ήταν ξαπλωμένη μπρος στα πόδια μου. Ηλικία περασμένη, 

πλαδαρό πρόσωπο με αχνό μέηκ απ στο ξυρισμένο μάγουλο. Οι μηροί του ατροφικοί...και άτριχοι 

 όπως τυχαίνει στους γέροντες. Έβλεπε κανείς ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο του κόσμου, όλων 

 των κόσμων, όλων των εποχών. Διέκρινες ένα άρωμα Μπελ Επόκ στα γύρω σου τετρ. μέτρα,

 και μια σκληρή οργή του Μάη 1968. "Μπουρζουάδες, σας μισούμε!"

Πλούσια διακόσμηση, σου έδινε την αίσθηση μιας αδιαφορίας για τον κόσμο, την φτώχεια του, 

την συντριβή του, την σύνθλιψη που υφίσταται κάθε μέρα. Μέρες του Σαλό θύμιζε έντονα. 

Αναρωτιέσαι αν ο Προυστ μπορούσε να γράψει για το Σαλό, έστω και σαν μια μελέτη κάποιας δυστοπίας.

 

Αυτοί οι τύποι σαν τον άνθρωπο μπροστά στα πόδια μου κατέληγαν να ζουν με γάτες, μιλώντας με αυτές.

Το άρωμα της λεβάντας με έσπρωξε να μετακινήσω την σορό, σαν να περίμενα πως μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Εκείνη συρρικνώθηκε πεισματικά στην αρχική της θέση.