Λεβάντα στην πουκαμίσα της σορού που ήταν ξαπλωμένη μπρος στα πόδια μου. Ηλικία περασμένη,
πλαδαρό πρόσωπο με αχνό μέηκ απ στο ξυρισμένο μάγουλο. Οι μηροί του ατροφικοί...και άτριχοι
όπως τυχαίνει στους γέροντες. Έβλεπε κανείς ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο του κόσμου, όλων
των κόσμων, όλων των εποχών. Διέκρινες ένα άρωμα Μπελ Επόκ στα γύρω σου τετρ. μέτρα,
και μια σκληρή οργή του Μάη 1968. "Μπουρζουάδες, σας μισούμε!"
Πλούσια διακόσμηση, σου έδινε την αίσθηση μιας αδιαφορίας για τον κόσμο, την φτώχεια του,
την συντριβή του, την σύνθλιψη που υφίσταται κάθε μέρα. Μέρες του Σαλό θύμιζε έντονα.
Αναρωτιέσαι αν ο Προυστ μπορούσε να γράψει για το Σαλό, έστω και σαν μια μελέτη κάποιας δυστοπίας.
Αυτοί οι τύποι σαν τον άνθρωπο μπροστά στα πόδια μου κατέληγαν να ζουν με γάτες, μιλώντας με αυτές.
Το άρωμα της λεβάντας με έσπρωξε να μετακινήσω την σορό, σαν να περίμενα πως μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Εκείνη συρρικνώθηκε πεισματικά στην αρχική της θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου