Δεν είμαι αυτός που ήμουν, στα κακά και στα καλά
κάπως αλλιώτικο με αντικρύζω τώρα στα κάτοπτρα
Μαζί με μένα άλλαξαν όσα ήσαν δικά μου
Να, ένα παράθυρο έκλεισε εμπρός μου
και τα κλειδιά μου πιά δεν ανοίγουν
τις γνώριμές μου πόρτες
Άλλαξαν οι φίλοι μου, χάθηκαν
στην θέση τών παλιών γνώρισα έναν καινούργιο
Έχει ένα αντικλείδι, λέει
που θα ανοίξει πάλι όσα έχουν κλείσει
Μια συναλλαγή προτείνει με αστερίσκους
που ασυζητητί απορρίπτω
Στην ηλικία μου, αυτήν του ώριμου άνδρα δηλαδή που θα αλλάξει η ζωή του, θα πρέπει κανείς να σκεφτεί όλες τις απαραίτητες συνιστώσες τής επερχόμενης περιόδου τής ζωής του. Να έχει προετοιμάσει το έδαφος και να μην αφήσει τίποτε στην τύχη και καμία εκκρεμότητα.
Απαραίτητο είναι πρώτα από όλα να εξασφαλίσει σε επάρκεια τα 3 Σ, δηλαδή Σωφροσύνη, Συναίσθημα, Σύνταξη. Τα δύο πρώτα θέλουν πολλή προσπάθεια και βοήθεια από τις συγκυρίες. Το τρίτο είναι το πιο εύκολο και δεν χρειάζεται να με απασχολεί.
Επίσης θα πρέπει η εμφάνιση, σωματικά αλλά και κοινωνικά να εκπέμπουν κύρος και αυτάρκεια. Όχι πλέον ευκαιριακές συναναστροφές. Λίγες συναναστροφές με σημαντικούς φίλους...χμ ή μήπως δεν χρειάζεται τόση εκλεκτικότητα; Πάντως υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, και έγκαιρα μάλιστα.
Δημοκρατία ή Σοσιαλισμός; Κοσμοπολίτικες διακοπές ή απόμακρα νησάκια; Ποιό είναι φρονιμότερο: να ψηφίζεις ή να μην ψηφίζεις; Ένα μεγάλο διαμέρισμα που δείχνει ότι είσαι "κάποιος" ή ένα μικρό ρετιρέ;
Μικρό ή μεγάλο; Ποιός με εκπροσωπεί καλύτερα; Η Δεξιά ή η Αριστερά; Ποιός νοιάζεται για μένα; Ποιός είναι πιο Έλληνας, ο Τσιτσιπάς ή ο Αντετοκούμπο;
Το πουλί είναι μέσα στο μικρό κλουβί
ίσα που φτάνει να το μοιραστεί
με ένα δάκρυ πούχει συντροφιά
Στο δρόμο κοιτάζει από ψηλά
αγναντεύοντας τη δύση
αγνοώντας την οχλαγωγία
το μουρμουρητό του δρόμου
και τις χαρές της γειτονιάς
Τίποτε δεν τού λείπει εκεί μέσα
που κουρνιάζει ήσυχο, σκυφτό
τίποτε δεν τού λείπει
ούτε η αγάπη ούτε το φαγητό
και όταν διψάσει για νερό
σκύβει
και λίγο από το δάκρυ πίνει
Film Todo modo του Elio Petri , Κείμενο του L.Sciascia
Σύμφωνα με όσα εκείνος συναισθανόταν, όλα είχαν ψυχή. Γιατί; Επειδή και ο ίδιος είχε ψυχή; Ακόμα και ένα βαθιά ριζωμένο δέντρο σίγουρα δεν μπορούσε να κινηθεί, όμως αναμφίβολα διέθετε και εκείνο μια ψυχή... Αν όχι και περισσότερες από μια ψυχή. Και η ψυχή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από .., κάλλος, αρμονία, και πάνω από όλα αναμνήσεις.
Δόξα τώ Θεώ (ή όχι;) εκείνος έτσι πίστευε και αναλόγως έπραττε και ενεργούσε. Όλα είχαν ψυχή, άνθρωποι και σύννεφα, πέτρες και τραπέζια. Μα, τότε, την ίδια την ίδια αξία είχαν όλοι και όλα; Άν ίσχυε κάτι τέτοιο, εκείνος έπρεπε να το γνωρίζει με βεβαιότητα, λόγω της ανάγκης του να διαχειρίζεται τα των ψυχών. Όπως επίσης έπρεπε επιτέλους να απαντήσει στο ερώτημά του: έχει ο κάθε άνθρωπος μία μόνο ψυχή ή δύο, τρείς και πάνω;
Ψυχές, λοιπόν, ίσον αναμνήσεις. Υπέροχες οι αναμνήσεις...Τι συναισθήματα μας δίνει η κάθε θύμηση! Όλες οι "θύμησες" δεν είναι ίδιες. Άλλο σου δίνει μια θύμηση που έρχεται και ξανάρχεται κάθε μήνα, κάθε χρόνο και άλλο -σχεδόν μια μέθη- σού χαρίζει μια ανάμνηση που έρχεται κάθε δέκα ή είκοσι χρόνια και ύστερα κρύβεται ξανά. Χίλιες λοιπόν ψυχές αξίζει εκείνη η ψυχή που περιέχει πολλές αναμνήσεις που όμως έρχονται, η καθεμιά, να σε συναντήσουν τρεις-τέσσερις φορές στην ζωή σου.