Σύμφωνα με όσα εκείνος συναισθανόταν, όλα είχαν ψυχή. Γιατί; Επειδή και ο ίδιος είχε ψυχή; Ακόμα και ένα βαθιά ριζωμένο δέντρο σίγουρα δεν μπορούσε να κινηθεί, όμως αναμφίβολα διέθετε και εκείνο μια ψυχή... Αν όχι και περισσότερες από μια ψυχή. Και η ψυχή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από .., κάλλος, αρμονία, και πάνω από όλα αναμνήσεις.
Δόξα τώ Θεώ (ή όχι;) εκείνος έτσι πίστευε και αναλόγως έπραττε και ενεργούσε. Όλα είχαν ψυχή, άνθρωποι και σύννεφα, πέτρες και τραπέζια. Μα, τότε, την ίδια την ίδια αξία είχαν όλοι και όλα; Άν ίσχυε κάτι τέτοιο, εκείνος έπρεπε να το γνωρίζει με βεβαιότητα, λόγω της ανάγκης του να διαχειρίζεται τα των ψυχών. Όπως επίσης έπρεπε επιτέλους να απαντήσει στο ερώτημά του: έχει ο κάθε άνθρωπος μία μόνο ψυχή ή δύο, τρείς και πάνω;
Ψυχές, λοιπόν, ίσον αναμνήσεις. Υπέροχες οι αναμνήσεις...Τι συναισθήματα μας δίνει η κάθε θύμηση! Όλες οι "θύμησες" δεν είναι ίδιες. Άλλο σου δίνει μια θύμηση που έρχεται και ξανάρχεται κάθε μήνα, κάθε χρόνο και άλλο -σχεδόν μια μέθη- σού χαρίζει μια ανάμνηση που έρχεται κάθε δέκα ή είκοσι χρόνια και ύστερα κρύβεται ξανά. Χίλιες λοιπόν ψυχές αξίζει εκείνη η ψυχή που περιέχει πολλές αναμνήσεις που όμως έρχονται, η καθεμιά, να σε συναντήσουν τρεις-τέσσερις φορές στην ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου