Μα τι άνθρωπος θα είναι αυτός;

 Je sais...je sais  τραγουδούσε ο J. Gabin...Κααλά...κααλά, τραγουδούσε ο Μητροπάνος. Ξέρω... ξέρω πως σήμερα λέμε νεοφασισμός, νεοναζισμός...Καλά,"νεοκομουνισμός" δεν λέμε. Αλλά η δική μου λογική έτσι και αλλιώς δεν περιέχει τέτοιες έννοιες ούτε τέτοια σκεπτικά. 

Αν θες μπορείς να διακρίνεις τους ανθρώπους  με άλλα -πιο πικάντικα- κριτήρια, έχοντας ως άξονα τον μετα-άνθρωπο. Θα διαχωρίσεις τον μετα-άνθρωπο σε μετα-αλτρουιστή, σαν μετα-εαυτούλη ; Όχι! Γιατί ο μετα-άνθρωπος δεν θα κατηγοριοποιείται βάσει αξιών και προτερημάτων. Για να σε προλάβω, δεν θα κατηγοριοποιείται ούτε βάσει βιομετρικών δεδομένων. Το λέω γιατί ξέρω πού θα το πας!

Ο μετα-άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος που ήδη ξεμυτίζει, κάνει την εμφάνισή του σε σπίτια, επιχειρήσεις, χωρίς να έχει περιεχόμενο είναι συνώνυμο τού Ιδιώτη, μιας παραλλαγής τού αυτιστικού, που δεν αγαπά, δεν κλαίει, δεν εκπλήσσεται ...ούτε και αδιαφορεί πάντως. Ενδιαφέρεται μόνο για αυτό που πρέπει να φέρει καθημερινά εις πέρας.

Το ελιξήριο της νεότητος

 Η βαθιά σκιά μιας ρυτίδας, ξεφύτρωσε ανάμεσα στα δυο του φρύδια. Οι γροθιές του σφίχτηκαν και το στήθος του άδειασε μεμιάς. Μπροστά του, λίγα μέτρα από τον αφρό τής θάλασσας, έβλεπε εκείνους τους νεαρούς, μυώδεις, ψηλούς και ευλύγιστους... άλλοι μάλιστα ήσαν και ξεδιάντροπα ξανθοί. 

Ένιωσε μια αιώνια στιγμή φθόνου μέχρι να συνέλθει χάρις στην εκλογίκευση και την ντροπή. Δίπλα του ήταν η αγαπημένη, την οποία κοίταξε λοξά μέχρι να κινδυνέψει να γίνει αντιληπτός. Ήταν υπερβολική πάντως η ανάγκη του να διαπιστώσει αν εκείνη κοίταζε τα λαστιχένια εκείνα σώματα.

Τελικά τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν και η άμμος πάγωσε, οι ήχοι τής παραλίας σταμάτησαν να ακούγονται. Έπρεπε μια απόφαση να ακουστεί, μια ετυμηγορία. "Κοίτα τι θάλασσα, τι όμορφα σύννεφα, μοιάζει το καθένα τους να μιμείται κάτι", είπε κείνη.

"Τίποτε άλλο δεν κοίταξε τόση ώρα" σκέφτηκε εκείνος και μέσα του φώναξε "Με αγαπά, την νοιάζει για μένα μόνο, με θέλει ακόμα!". Μετά από λίγα δεκάλεπτα συνέλαβε τα μάτια του να περιεργάζονται την μορφή, την αναπνοή και την κίνηση τής ράχης μιάς σχεδόν έφηβης που με άλλες έπαιζε το παιχνίδι τού βολλευμπώλ.

Παράγοντες

 Παράγων 1 (αδύνατος άντρας, 83 ετών, μακρύ άσπρο μαλλί, ξερακιανός, άγριο βλέμμα, παλτό ψαροκόκαλο, κασκόλ κι ένα σακουλάκι σταφίδες στο χέρι):

- Μα εσύ είσαι...ζεις στον κόσμο σου, ε; Δεν είναι δυνατόν να διαβάζεις συνέχεια σκυφτός, σαν κακομοίρης, για να βρεις ποιος εκδότης ή δημοσιογράφος προωθεί τις υποθέσεις τών 80αρηδων, τών υπέργηρων. Ή πιο κόμμα σε έχει στις προτεραιότητές του...

Παράγων 2 (κοιλιά, άσπρο μούσι, ύφος φοβισμένο, ηλικία γύρω στα 88, καπνίζει σα φουγάρο και πίνει ρακί, με το ποτήρι ακουμπισμένο πάνω στη ΧΡΥΣΗ ΗΛΙΚΙΑ):
- Γιατί; Βλέπεις...είμαστε τόσοι πολλοί 79-99 ετών, με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας που μαζέψαμε από τις κακουχίες! Ποιος θα μας σκεφτεί εμάς, εμάς που περάσαμε κατοχή και πολέμους και τώρα μας έχουν παραπεταμένους στη γωνία της ζωής;

Π1: Μα είσαι παρανοϊκός ή δεν καταλαβαίνεις πως όχι μόνο παροπλισμένος δεν είσαι, αλλά είσαι κι ένας σημαντικός μοχλός πίεσης τών πραγμάτων. Ο κόσμος βλέπει εσένα, 86 χρόνων, και σκέφτεται "μα αφού αυτός κατάφερε να περάσει τόσες δυσκολίες, πολέμους κ.λπ. κι ακόμα κινείται, πολιτεύεται, κυνηγάει γυναίκες, τότε σημαίνει πως είναι από μια σούπερ-ράτσα ή ότι οι Γερμανοί, στον πόλεμο, τούς βομβάρδισαν με βιταμίνες, με ορμόνες, ξέρω γω με τι... με αλόη!!!"

Π2: Μας έχουν πεταμένους...οι συντάξεις μας, τα φάρμακά μας, μαύρα χάλια, θα πεθάνουμε στο δρόμο, μέσα στο κρύο. Τόπο στα νιάτα, λέει ο άλλος...Ποια νιάτα; Αυτά με τα ντουφέκια; Κι εμείς στο δρόμο; Και οι κόποι μιας ζωής, τόσα χρόνια γλείψιμο εδώ, άλλα τόσα εκεί. Γλείψε...γλείψε...

Π1: Σταμάτα να κλαψουρίζεις. Έλα στα συγκαλά σου: Ποιος φοβάται μερικά παιδιά με όπλα; Κανείς. Για φαντάσου τι μπορούνε να καταφέρουν 10-12 γέροι...γέροι σαν εσένα, με βαρύ οπλισμό... Δεν θα ήταν και παράξενο...όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε λέτε για μπόμπες.

Π2: Πολύ περισσότερα, έχεις δίκιο, έχουμε περάσει από πολέμους εμείς και ξέρουμε πώς είναι να παίρνεις ζωές από τον εχτρό. Εμείς είμαστε ο κίνδυνος, εμείς δεν έχουμε ακόμα ούτε 40 χρόνια ζωής μπροστά μας...ούτε 35. Θα ζωστώ δυναμίτη ή ποντικοφάρμακο και θα πάω να πέσω μέσα στα φαγητά τους...

Π1: Κατάλαβες; Πρέπει να δείξουν πως τα φροντίζουν τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους, αλλιώς αυτοί μπρος στην προοπτική να ζήσουν "έτσι" άλλα 40-50 χρόνια, θα φρικάρουν, θα τα διαλύσουν όλα. Ενώ τώρα λένε κι εκείνοι πως οι ριγμένοι είναι τα γεροντάκια...

Π2: Τα οποία όμως δεν μιλάνε. Παραδόξως δεν μιλάνε κι όταν μιλάνε παραπονιούνται πως οι συντάξεις δεν φτάνουν να δώσουν κάτι και στα παιδιά ή στα εγγόνια τους, λίγα ευρώ...Πονάω ρε, όταν έρχεται Λαμπρή και δεν έχω να τους πάρω ούτε ένα βεγγαλικό...

Π1: Αυτοί λοιπόν οι ξεμυαλισμένοι γέροι, σαν εσένα, που δίνουν στα εγγόνια τους χαρτζιλίκια, τα οποία θα ξοδευτούν σε υποπολυβόλα, χειροβομβίδες και μάγκνουμ ...αυτούς θες να εκπροσωπείς, ε; Κοίτα, θα σε καταγγείλω, ε; Μα, για δες...ύστερα λένε οι φασιστοψυχολόγοι πως φταίει ο μπαμπάς κι η μαμά. Ή η διαλυμένη οικογένεια...ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ....Ο παππούς φταίει, που έμεινε κολλημένος στα όπλα και τους σκοτωμούς, για την ελευθερία τής πατρίδας, τού βουνού, τού χωριού, τής γειτονιάς, τού κοτετσιού.

Π2: Εντάξει, ρε φίλε. Μην τα ξεχνάς...τρώμε κι εμείς ξύλο. Για τα εγγόνια μας...Σε κοιτάζει ο υπεύθυνος καταστολής τής πορείας στα μάτια και καταλαβαίνει τι παιδιά και τι εγγόνια έχεις βγάλει. Φαίνεται... αν έχεις μεταδώσει σε άλλους αυτό το κόλλημα με τα όπλα. Εσύ είσαι ο υπεύθυνος βασικά...εσύ είσαι και η διαλυμένη οικογένεια.