Παράγοντες

 Παράγων 1 (αδύνατος άντρας, 83 ετών, μακρύ άσπρο μαλλί, ξερακιανός, άγριο βλέμμα, παλτό ψαροκόκαλο, κασκόλ κι ένα σακουλάκι σταφίδες στο χέρι):

- Μα εσύ είσαι...ζεις στον κόσμο σου, ε; Δεν είναι δυνατόν να διαβάζεις συνέχεια σκυφτός, σαν κακομοίρης, για να βρεις ποιος εκδότης ή δημοσιογράφος προωθεί τις υποθέσεις τών 80αρηδων, τών υπέργηρων. Ή πιο κόμμα σε έχει στις προτεραιότητές του...

Παράγων 2 (κοιλιά, άσπρο μούσι, ύφος φοβισμένο, ηλικία γύρω στα 88, καπνίζει σα φουγάρο και πίνει ρακί, με το ποτήρι ακουμπισμένο πάνω στη ΧΡΥΣΗ ΗΛΙΚΙΑ):
- Γιατί; Βλέπεις...είμαστε τόσοι πολλοί 79-99 ετών, με όλα αυτά τα προβλήματα υγείας που μαζέψαμε από τις κακουχίες! Ποιος θα μας σκεφτεί εμάς, εμάς που περάσαμε κατοχή και πολέμους και τώρα μας έχουν παραπεταμένους στη γωνία της ζωής;

Π1: Μα είσαι παρανοϊκός ή δεν καταλαβαίνεις πως όχι μόνο παροπλισμένος δεν είσαι, αλλά είσαι κι ένας σημαντικός μοχλός πίεσης τών πραγμάτων. Ο κόσμος βλέπει εσένα, 86 χρόνων, και σκέφτεται "μα αφού αυτός κατάφερε να περάσει τόσες δυσκολίες, πολέμους κ.λπ. κι ακόμα κινείται, πολιτεύεται, κυνηγάει γυναίκες, τότε σημαίνει πως είναι από μια σούπερ-ράτσα ή ότι οι Γερμανοί, στον πόλεμο, τούς βομβάρδισαν με βιταμίνες, με ορμόνες, ξέρω γω με τι... με αλόη!!!"

Π2: Μας έχουν πεταμένους...οι συντάξεις μας, τα φάρμακά μας, μαύρα χάλια, θα πεθάνουμε στο δρόμο, μέσα στο κρύο. Τόπο στα νιάτα, λέει ο άλλος...Ποια νιάτα; Αυτά με τα ντουφέκια; Κι εμείς στο δρόμο; Και οι κόποι μιας ζωής, τόσα χρόνια γλείψιμο εδώ, άλλα τόσα εκεί. Γλείψε...γλείψε...

Π1: Σταμάτα να κλαψουρίζεις. Έλα στα συγκαλά σου: Ποιος φοβάται μερικά παιδιά με όπλα; Κανείς. Για φαντάσου τι μπορούνε να καταφέρουν 10-12 γέροι...γέροι σαν εσένα, με βαρύ οπλισμό... Δεν θα ήταν και παράξενο...όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε λέτε για μπόμπες.

Π2: Πολύ περισσότερα, έχεις δίκιο, έχουμε περάσει από πολέμους εμείς και ξέρουμε πώς είναι να παίρνεις ζωές από τον εχτρό. Εμείς είμαστε ο κίνδυνος, εμείς δεν έχουμε ακόμα ούτε 40 χρόνια ζωής μπροστά μας...ούτε 35. Θα ζωστώ δυναμίτη ή ποντικοφάρμακο και θα πάω να πέσω μέσα στα φαγητά τους...

Π1: Κατάλαβες; Πρέπει να δείξουν πως τα φροντίζουν τα παιδιά, τους νέους ανθρώπους, αλλιώς αυτοί μπρος στην προοπτική να ζήσουν "έτσι" άλλα 40-50 χρόνια, θα φρικάρουν, θα τα διαλύσουν όλα. Ενώ τώρα λένε κι εκείνοι πως οι ριγμένοι είναι τα γεροντάκια...

Π2: Τα οποία όμως δεν μιλάνε. Παραδόξως δεν μιλάνε κι όταν μιλάνε παραπονιούνται πως οι συντάξεις δεν φτάνουν να δώσουν κάτι και στα παιδιά ή στα εγγόνια τους, λίγα ευρώ...Πονάω ρε, όταν έρχεται Λαμπρή και δεν έχω να τους πάρω ούτε ένα βεγγαλικό...

Π1: Αυτοί λοιπόν οι ξεμυαλισμένοι γέροι, σαν εσένα, που δίνουν στα εγγόνια τους χαρτζιλίκια, τα οποία θα ξοδευτούν σε υποπολυβόλα, χειροβομβίδες και μάγκνουμ ...αυτούς θες να εκπροσωπείς, ε; Κοίτα, θα σε καταγγείλω, ε; Μα, για δες...ύστερα λένε οι φασιστοψυχολόγοι πως φταίει ο μπαμπάς κι η μαμά. Ή η διαλυμένη οικογένεια...ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ....Ο παππούς φταίει, που έμεινε κολλημένος στα όπλα και τους σκοτωμούς, για την ελευθερία τής πατρίδας, τού βουνού, τού χωριού, τής γειτονιάς, τού κοτετσιού.

Π2: Εντάξει, ρε φίλε. Μην τα ξεχνάς...τρώμε κι εμείς ξύλο. Για τα εγγόνια μας...Σε κοιτάζει ο υπεύθυνος καταστολής τής πορείας στα μάτια και καταλαβαίνει τι παιδιά και τι εγγόνια έχεις βγάλει. Φαίνεται... αν έχεις μεταδώσει σε άλλους αυτό το κόλλημα με τα όπλα. Εσύ είσαι ο υπεύθυνος βασικά...εσύ είσαι και η διαλυμένη οικογένεια.