Άραγε οι πεθαμένοι μάς θυμούνται; Άραγε, αν μπορούσαν θα ξαναγύριζαν κοντα μας; Θα άφηναν τις φωλιές τους, τις στάχτες τους, τους υπόγειους χώρους που καταλαμβάνουν; Θα γίνονταν πηλός και πάλι ο ένας πίσω από τον άλλον, σαν τον πήλινο στρατό δίπλα στο Τείχος ;
Θα καταδέχονταν να μείνουν λίγο μαζί μας και να καθίσουν δίπλα μας βλέποντας τηλεόραση, ακούγοντας παλιές κασσέττες μαζί μας; Μουσική και φωτογραφίες κάτω από τα παλιά αμπαζούρ... Ίσως να υπήρχε η πιθανότητα να νοικιάσουν το διπλανό σε μας διαμέρισμα κάνοντας θόρυβο με την μετακόμισή τους, ενοχλώντας τις νύχτες μας με τα σκυλιά τους που δεν ησυχάζουν και ξύνουν τους τοίχους με τα στρογγυλά τους νύχια.
Κάποιες φορές εκείνοι οι αστείοι ήχοι που έβγαιναν από τα έντερα τών γέρων ανθρώπων που τώρα δεν υπάρχουν πιά, μου φαίνονται αλλόκοτοι όταν τους θυμάμαι κάτω από ορισμένες συνθήκες και μού έρχεται να σκάσω στα γέλια όταν βάζω τα γυαλιά μου και παρατηρώ την σοβαροφάνεια στα πρόσωπα τών ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Ηχητική υπόκρουση: τα φύσα των.
Γεράματα θα πει έκπληξη. Έκπληξη και απορία: "πώς έγινα έτσι, πώς άλλαξε ο κόσμος...Εκείνο δεν θα το δω, το άλλο δεν μπορώ ούτε καν να το φανταστώ". Γεράματα δεν σημαίνει αδυναμιά και ανημπόρια, ακράτεια και πάνες...Πριν από αυτά, πίσω από αυτά έρχεται αυτή η έκπληξη, η απορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου