Σαν τα πουκάμισα

 

Μισό εναντίον Μισού

 

 Ζω στα φτηνά, σαν να λέμε ζω στον πάγκο πωλούμενος μισοτιμής. Δίπλα μου άλλοι κάνουν εκπτώσεις, προσφορές και δόσεις άτοκες. Φτήνια ...φτήνια για να φάνε όλοι. Εεε, γκρινιάρηδες! Διαμαρτύρεστε αμέσως: "πέφτει η ποιότητα, πέφτει η ποιότητα!" Μια ζωή γκρίνια, γκρίνια σαν τής λαϊκής:

 

-Εγώ, τούτο, το είδα πιο φτηνό ακόμα, εκεί, λίγα μέτρα παραπέρα. Μισά από όσα ζητάς εσύ!

-Ε άντε πάρτο από κεί...την ποιότητα τού εμπορεύματος την πρόσεξες; Ήταν σαν τού δικού μου;

-Στην ποιότητα, στην ποιότητα κολλήσαμε ενώ δεν έχουμε να φάμε;

-Θέλω την ίδια ποιότητα να πάρεις...Μισοτιμής, μισοτιμής...μειώσαμε την ποσότητα. Ας σεβαστούμε την ποιότητα!

-Έλα...έλααα έβγαλε η ποιότης κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο. Ποιότης η πατάτα, ποιότης η τομάτα!;

-Έλα και η Τζοκόντα τού Ντα Βίντσι στη μισή τιμή ... και στη μισή δεξιοτεχνία. Μισοτιμής ο καλλιτέχνης και πάλι πολύς είναι!

-Εδώ κι ο ποιητής! Στα μισά λεφτά παίρνεις το ποίημα όλο.

-Η Αφροδίτη τής Μήλου με άαανευ το κεφάλιιι!

 

Ζω στα φτηνά, μισοτιμής και γύρω μου μισοτιμής μαλώνουν. Μισοτιμής παλεύουν, σε τιμή ευκαιρίας μονιάζουν... Πιο πέρα πίνουνε κρασί, μισό ποτήρι είναι νερό, το άλλο μισό μηλίτης. Νέες ιδέες ευωδιάσαν τον αέρα... παγκοσμιοποίηση! κι έτσι γίναμε μισό από το ένα, μισό από το άλλο. Στο όλο πακέτο κι ο καυγάς ... Ο καυγάς αυτός μάς αναζωογονεί, σαν να παίζαμε τάβλι.

 

Το ένα χέρι χτυπάει το άλλο ...τα δυο μαζί βαράνε το κεφάλι. Εννοείται πως δεν γνωρίζει η δεξιά τι κάνει η πλευρά η άλλη. Πάντα από δυο μισά ήμασταν φτιαγμένοι...Απλώς τώρα ήρθε η ώρα τα δυο μισά να χωρίσουν τα τσανάκια.

Ρεστοράν

Ο καιρός για εκείνους περνούσε από Σάββατο σε Σάββατο στα μεσημεριανά γεύματα σε

εκείνο το ρεστοράν με την καλή ελληνική κουζίνα. Με τα γεμιστά και τις τηγανητές

μελιτζάνες.

Λίγο κόκκινο κρασί υπήρχε πάντοτε στο τραπέζι τους. Και από νευρικούς θαμώνες πήγαινε

καλά το εστιατόριο. Ζευγάρια μαλωμένα που φιλιώνανε κι αγαπημένα αντρόγυνα που κάτι

από τα παλιά θυμόντουσαν και θυμώνανε. Μα όλοι στα κρεβάτια τους καταλήγανε όταν

έφευγαν από εκεί. Άλλοι νωχελικά, άλλοι ηδονικά.

Από καιρού εις καιρόν κάποιοι έκαναν τις νοσταλγικές τους αναδρομές σε παλιότερα

Σάββατα. Κοίταζαν τότε τους παλιωμενους τιμοκαταλόγους και σφιγγόταν η καρδούλα

τους γιατί τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για να αγαπήσει λίγο πιο πολύ, λίγο όπως παλιά.

Κρατούσε δέκα ανεπαίσθητα λεπτά αυτό το στερητικό σύνδρομο. Ύστερα ο εκάστοτε

ανανήψας έστρεφε αλλού την ανησυχία του: Ένα λεπτό…αυτά θα σκεφτόμαστε ακόμα και

τώρα, τόσο κοντά στο τέλος μας;