Fallen leaves

 

Ορμητήριο

Να που το ελάττωμα

με τον καιρό μετατράπηκε σε χάρισμα

ευλογία ανεκτίμητη και βάλσαμο. 

Μετά όμως τι συνέβηκε;

Τι στενάχωρη κι απογοητευτική διαπίστωση ήταν εκείνη

μονολογούσε και τά 'βαζε με τον εαυτό του:

Έζησα πολλά, το θυμάμαι καθαρά μα

Δεν θυμάμαι πιά τίποτα από την Πάτρα

Δεν θυμάμαι πιά τους δρόμους τής Αθήνας

Δεν θυμάμαι πιά το όνομά της

Θυμάμαι μόνο μια μεγάλη αίθουσα 

με κρεβάτια πολλά και στη σειρά

φωνές παιδιών και τσιριχτά

στο πρώτο τής ζωής μου ορμητήριο

Πρώτος, Δεύτερος

Ονόματα. 

Άσε τα να είναι κει καταχωνιασμένα, το ένα κάτω από το άλλο. 

Πώς λέγεσαι εσύ; Πώς λέγομαι εγώ;

Πρώτος, Δεύτερος

Εγώ είμαι από κάτω σου, εσύ πάνω από μένα

Γιατί μας έβαλαν σε αυτήν την τάξη και σειρά;

Τι μας συνδέει;

Εγώ ανάμεσα σε αυτούς είμαι μα άλλον εκτός από σένα δεν γνωρίζω

Αυτή η σελίδα δεν έχει τελειωμό

Και υπάρχουν κι άλλες

Κι άλλες

Τελειωμό δεν έχουν

Ποιος θα αναδεύσει το περιεχόμενο;

Τουλάχιστον να μπορούσα να ανακάτευα την σειρά

Να άλλαζα το κέντρο βάρους και τις θέσεις

Ώστε να μην είμαστε τόσο κοντά

Πρώτος και Δεύτερος

Υπερβολές

 Ήθελα να σε μάθω να νοιάζεσαι και για τον εαυτό σου πέρα από τους άλλους και, δε λέω, κι εσύ έβαλες τα δυνατά σου να με μάθεις ακριβώς το ίδιο και εμένα.

Και τώρα, μετά από λίγα χρόνια, όλοι το βλέπουν πως ...νοιαζόμαστε και οι δυό μας μόνο για τον εαυτό του ο καθένας.

Τρέμουμε από τον φόβο μας

-Α! Τρέμει...το νιώθεις; 

-Ναι...πρέπει να είναι δυνατός. Μη μιλάς!

-Πω πω ... αλλά γιατί να μην μιλάω;

-Σσσσστ. δεν θέλω να μείνει καμμία ηχογράφηση από το, την...

-Την ποιά μωρέ; Πώς κουνάει, ε;

-Δεν θέλω να μένουν ηχογραφήσεις, βίντεο ή τέτοια από τον σεισμό

-Σωστά... Ίσως παρακολουθούμαστε

-Ναι και ίσως γελούν μαζί μας που τρέμουμε από τον φόβο μας

-Ποιος γελάει μαζί μας

-Τίποτα . Ααα σταμάτησε

-Ναι, πρέπει να ήταν κοντά μας ο σεισμός

Ο Γιώργουελ

 

 - Γειά σου Γιώργο...

 - Σσσστ!  Τίποτα πια μην λες από τα παλιά αστεία, αυτά που έλεγες!

 - Γιατί; Γιατί;

 - Ακούγεσαι. Γι αυτό. Αντίο!

 - Αντίο ΓιΩργουελ... Ίσως τα ξαναπούμε

 - Μπα...

Ο Ντολτσεβίκος

 Κάποτε κατηφόρισαν τα όρη

με βήμα βαρύ και άγρια όψη
οι μπολσεβίκοι
και είχαν μπροστά τους έργο τραχύ
να σωθούν όλης τής γης οι φτωχοί
τού Λαού είναι η νίκη

"Αν τον κόσμο πλέρια γνωρίζεις
μπορείς από μένα να πιαστείς
να πιστέψεις πως θα σε σώσει
μόνο ένας βέρος κομουνιστής"

Είχε πιο πολλά από διακόσια κουστούμια
συλλογή από πίπες ο αρχηγός
πανάκριβες μάρκες από ρολόγια
ακριβά γούστα, ένας ντολτσεβίκος σωστός

Εμφυτη δειλία

 

Κύκνειο άσμα μου

Γλυκιά μου αντίστροφη μέτρηση

πάντα είχα μέσα μου την αίσθηση

πως κάνουμε όλοι μας κύκλους 

πριν κλείσει ο ...κύκλος ο μεγάλος

Όλοι περιμένουμε πριν πέσει η αυλαία

να  κρυφοκοιτάξουμε και πίσω της να δούμε

αν θα προλάβουμε ...

Υπάρχει ή όχι

κάτι που δεν είμαστε έτοιμοι να αντικρύσουμε

από πρωτόγνωρο φόβο ή έμφυτη δειλία;

Το πρόσωπο

 Εσύ θα βάλεις τα ευγενικά χαρακτηριστικά. Τη μύτη, τα μάτια, τα χείλη. 

Δεν σου το είπα; Ένα πρόσωπο οι δυο μας θα συνθέσουμε. Εγώ θα βάλω τους μυς κάτω από το δέρμα για να κινούν τα μάτια και τα χείλη. 

Το πρόσωπο θα βγει περίπατο απόψε κι όλοι θα το κοιτάζουν γιατί, πέρα από όμορφο, θα τους φαίνεται και λίγο αστείο.

Έτσι τα άλλα πρόσωπα, που κι εκείνα θα είναι παρόμοιες συνθέσεις, θα γελούν και θα κοιτούν λοξά, φιλάρεσκα και με μια βαθιά μέσα τους αίσθηση περιέργειας θα αναρωτιούνται γιατί απέναντί τους εμείς να υπερτερούμε.

Άλλη παρέα

 Θα σκάσω, θα σκάσω, θα σκάσω...Ό,τι υπάρχει πάνω σ' αυτή τη γη, κι έχει μορφή ανθρώπου, είναι άδικο και αγνώμον! Το έζησα από πρώτο χέρι. Ποια αγνωμοσύνη μού έτυχε; Αχ...πεθαίνω να το διηγηθώ:

Πέρυσι λοιπόν, στη γειτονική μου πλατεία περπατώντας, έβλεπα σε καθημερινή βάση ένα άγαλμα που αναπαριστούσε έναν νεαρό αρχαίο πολεμιστή. Ο καλλιτέχνης μού ήταν άγνωστος και το ανάγωγο δημιούργημά του, όταν περνούσα από κει, παρέμενε αγενέστατα μισοξαπλωμένο έχοντας αλαζονικά γυρισμένο το κεφάλι του αλλού και τον πισινό προς εμένα. Γύριζα γύρω από το άγαλμα μπας και δω το πρόσωπό του αλλά αυτό λες κι ήταν έτσι κατασκευασμένο ώστε να μη φαίνεται από πουθενά.

Τι στο καλό αναπαριστούσε;...έναν πληγωμένο πολεμιστή, έναν κοιμώμενο πολεμιστή, έναν νεκρό πολεμιστή; Μπα όχι, κανείς δε χάνει τον καιρό του για να να φτιάξει ένα άγαλμα νεκρό. Ασυναίσθητα τού έδωσα μια κλωτσιά στα πλευρά επιπλήττοντάς τον:

-Λίγο σεβασμό, τουλάχιστον προς ένα συνάδελφο τού δημιουργού σου, κωλόπαιδο!

Το πρόσωπό του δε φάνηκε αλλά ακούστηκε καθαρά η φωνή του:

-Συνάδελφος...γλύπτης είσαι κι εσύ, κύριε;

-Όχι, συγγραφέας...τρόπον τινά αναγνωρισμένος συγγραφεύς, έχω εκδώσει ήδη δυο βιβλία. Το ένα, σε φρη-μπούλσιτ e-έκδοση, είναι κοινωνική προσφορά!

-Έχεις χάσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κοινωνική προσφορά και τη διαφήμιση, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη χαρά τού γραψίματος και την ναρκισσιστική επαιτεία τής επιδοκιμασίας τών άλλων, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην έμπνευση και την ιδέα την τραβηγμένη από τα μαλλιά;

-Εεεε...όχι ακόμη αλλά πιστεύω πως, όπου νάναι, δε θα μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα από όλα αυτά. Μα εσύ πού ξέρεις για το κομφούζιο που έχω στο μυαλό μου;

-Τα ίδια κι ο δημιουργός μου είχε πάθει. Μετά από μένα έφτιαξε -από τα απομεινάρια μου- ένα μικρό αγαλματίδιο που το δώρισε στο σχολείο όπου πήγαινε μικρός. Σαν εξώγαμο τού πατέρα μου το βλέπω εκείνο τ' άγαλμα... Παρ' όλα αυτά εκείνο το σέβονται πιο πολύ τα πουλιά, το ξέρεις;

-Λάθη είναι αυτά που κάμουμε εμείς οι καλλιτέχνες...Θέλω εν τούτοις να μου αποδίδουν τον απαιτούμενο σεβασμό, διάολε!

Ο νεαρός αυτός όμως "άστεγος" δεν είχε καμμιά όρεξη για άλλη συζήτηση: Έβγαλε ένα βαριεστημένο "πφφφ!" που σήκωσε ένα μέτρο σκόνη. Τραβήχτηκα μακριά μη λερωθώ ενώ έβλεπα τον αναιδή σύντομα να υποδέχεται καινούργια, πιο διασκεδαστική παρέα. Ένα αγόρι γελώντας κάθισε, μαζί με το κορίτσι του, σχεδόν πάνω στο σβέρκο τού στρατιώτη κι άρχισαν τις αγκαλιές.

Μπαλκόνι

 Εσείς, κάτω από το παράθυρό μου

μένω εδώ ψηλά για να κοιτάτε προς τα πάνω

να με δείτε από τη θέση σας - χαμηλή θέση

Θα συναντηθείτε και θα αγκαλιάσετε ένας τον άλλον στη γωνία αυτή

Στην επόμενη θα σφαχτείτε μεταξύ σας

Πορεία σε κύκλους

 Γιατί μερικές στιγμές να σε καταλαμβάνει αυτή η αίσθηση του χαμένου χρόνου που σε γεμίζει ανία και οργή, σαν να 'χεις χαθεί μέσα σ' ένα ξερό δάσος από το οποίο προσπαθείς να βγείς απεγνωσμένα, χωρίς να τα καταφέρνεις; Αντιλαμβάνεσαι ότι περνάς συνέχεια από το ίδιο ξερό δέντρο, από τον ίδιο βράχο, από τις ίδιες λάσπες, παραδεχόμενος τελικά πως δεν είσαι παρά ένας ανόητος που διατηρεί την αισιοδοξία του μόνο και μόνο γιά να μην παραδεχτεί πως έχει χαθεί.

Βουβός χειμώνας

 

Η επίσκεψη

 Τρεμοπαίζαν τ' αστέρια και στον αέρα πηγαινοερχόταν μια μυρωδιά από γαζίες, γλυκερή και γαλήνια. Τη σκόρπισε μακριά ο θόρυβος τού αυτοκινήτου που σταμάτησε έξω από την πόρτα τού κήπου, με το βίαιο τράβηγμα τού χειρόφρενου κι ύστερα με το δυνατό χτύπημα τής πόρτας. Εκείνη βγήκε από το όχημά της κι ένα φως από μακριά σχημάτισε τη λεπτή σιλουέττα της καθώς η νέα γυναίκα κατευθύνθηκε προς εκείνον που γευόταν τις πρώτες ρουφηξιές τού τσιγάρου του. Η πόρτα τού κήπου έτριξε κλείνοντας πίσω της.

Ενώ εκείνος σηκώθηκε από την αναπαυτική του πολυθρόνα, εκείνη κοντοστάθηκε αναποφάσιστη και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα βρέθηκαν ο ένας στην αγκαλιά τής άλλης...Πόσα φιλιά, πόσα λάγνα χάδια πρόλαβαν να δοθούν μέσα σ' ελάχιστα μόνο λεπτά τής νύχτας!

Με ανυπομονησία εκείνος άρχισε να βγάζει ένα-ένα τα απαλά τούλια που ντύναν το λεπτό της σώμα κι ανάμεσα σ' αυτά να ψάχνει τις όμορφες καμπύλες που τρέμαν απ' την ταραχή της. Τ' άσπρα βέλα της που πέφταν καταγής νοτίστηκαν απ' το νωπό χορτάρι καθώς τα έσυρε μακριά τους το βραδινό αεράκι. Κι εκείνη αφέθηκε στα τρεμάμενα μπράτσα του. Έπεσαν κι οι δυο απαλά κι ανάσκελα στο παχύ στρώμα τού κήπου κοιτάζοντας τα αστέρια ώσπου τους σκέπασαν, σχεδόν ολότελα, καινούργια ξερά φύλλα.

Έτριξαν ελαφρά τα ξερά φύλλα, λίγο πριν το ξημέρωμα καθώς εκείνη σηκώθηκε και άρχισε να μαζεύει από κάτω τα τούλια ντύνοντας το αδύνατο σώμα της. Οι ανεπαίσθητες κινήσεις της ξύπνησαν τον άντρα που έμεινε εκεί ακίνητος να παρατηρεί τις ετοιμασίες της, τον ελαφρύ βηματισμό της ως την πόρτα τού κήπου που πάλι έτριξε πίσω της, την επιβίβασή της στο αυτοκίνητο.

Έμεινε εκεί τελείως ακίνητος μέχρι που, ενώ ξημέρωνε, άρχισε να πέφτει μια ψιλή βροχή. Μόνο μια εικόνα τού ήρθε στο μυαλό: Εκείνη, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, ρουφώντας τη μύτη της θα άναβε τους υαλοκαθαριστήρες.  

Θυμάμαι ακόμα

Το θυμάμαι ακόμα

το καμπαναριό του χωριού να φτάνει στην δική μας ταράτσα

τους περιπάτους τα απογεύματα του Σαββάτου στην  grande piazza

με τα αγοράκια που κοιτούσαν τις κυρίες αφηρημένα

Τα θυμάμαι ακόμα 

τα ζωντανά να κατεβαίνουν την νωπή κατηφόρα

μουγκρίζοντας από τον φόβο και γλιστρώντας

ενώ η φωνή του βοσκού χανόταν μες τις κουδούνες

Το θυμάμαι ακόμα

το σχολείο που όλο τού λιγόστευαν οι τάξεις

τα άχρηστα θρανία γίνονταν ξυλεία, καίγονταν μύριζαν χαρτί

χαρτί με γνώσεις, χαρτί με παρτίδες ναυμαχίας, χαρτί με νότες 

Σε θυμάμαι ακόμα

κι εσένα μπροστά στην τηλεόραση να δακρίζεις

να κλειδώνεσαι στο μπάνιο με τις ώρες

και στα τηλεφωνήματα να μου μιλάς γιά τη ζωή

Κοινό αίμα

 Καημένα τα μάτια σου που, ευκολόπιστα κι αγαθιάρικα, αυτά μάλιστα, στράφηκαν στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα κοιτώντας εκ περιτροπής προς το βορρά, τη δύση, το νότο, την ανατολή και πάλι το βορρά...Μέχρι που ανακάλυψες πως αν για κάπου αποδράμε, αυτό το "κάπου" πρέπει να είναι μονάχα η πατρίδα. Δεν αξίζει ν' αποδρά κανείς γι' αλλού. Εξοδος και Ιουδαίοι.

Βέβαια θα πίστεψες πως αν δεν φεύγει κανείς με όνειρα περήφανα, με όνειρα λαχτάρας, τότε δεν αξίζει τόσο να σπάει το κεφάλι του για να βρει πού να πάει και πώς. Σωστά...με επιπολαιότητα, μωρέ, πως μπορείς να ευτελίζεις μια φυγή, την υπέρτατη καλλιτεχνία που υπάρχει πριν το τέλος μιας ζωής;

Πάει καλά ...μάλλον δεν είχα καταλάβει πως για μεγάλα πράγματα άξιος ποτέ δεν ήσουν κι ούτε ποτέ θα 'σαι. Η μητέρα μιας μετριότητας μισή μετριότητα αξίζει. Το ταξίδι τής απόδρασης, εκείνο το τιμημένο σαν χαρακίρι, λίγοι μόνο πια αξίζουμε να το κάνουμε. Μα πρώτα ας αποκόψουμε τις ρίζες, ας μην κυκλοφορεί κοινό αίμα ανάμεσά μας. Όσο στο αίμα μου κυκλοφορούν υπνωτικά και αλκοόλ, εμβρόντητος θα μένω και στους περιπάτους μου τραίνα που περνούν θα ακούω, ενώ ξυπόλητος θα περπατώ στις παραλίες. Και η βάρκα μου θα μένει κάπου εκεί δεμένη.

ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ

Έχουνε δίκιο, ναι είναι αλήθεια

Λένε πως είναι χιλιοειπωμένα όλα όσα γράφεις και μας λες και τραγουδάς

Ιστορίες για μοναχικούς ήρωες, μωρές παρθένες μα και γυναίκες του τμήματος ηθών

Λίγο μυστήριο ποτέ δεν λείπει ούτε όμως φτάνει τώρα για να μας ξαφνιάσει

Συγκινήσεις χτίζεις με τα στιχάκια που δάκρυα στα μάτια δεν μας φέρνουν πια

Ιστορίες για πολεμιστές πάνω σε κάστρα, όμορφες πριγκίπισσες και σαλόνια αχανή

 

Μοιάζουν όλα αυτά να κλαίνε, να ξεθωριάζουν, να περιμένουν πότε θα ξεχαστούν

Οι αγάπες περιμένουν νέα ζευγάρια, όνειρα άλλα που δεν μπορείς εσύ να φανταστείς

Γύρισε πίσω στον δικό σου κόσμο, στο πρώτο αυτοκίνητο και στα κορίτσια που σε κοιτούσαν ντροπαλά

Στους παλιούς σου φίλους, στους παλιούς εχθρούς σου

Αναμνήσεις όλα… όλα φωτογραφίες μιας ηλιόλουστης παλιάς αυλής.