Άλλη παρέα

 Θα σκάσω, θα σκάσω, θα σκάσω...Ό,τι υπάρχει πάνω σ' αυτή τη γη, κι έχει μορφή ανθρώπου, είναι άδικο και αγνώμον! Το έζησα από πρώτο χέρι. Ποια αγνωμοσύνη μού έτυχε; Αχ...πεθαίνω να το διηγηθώ:

Πέρυσι λοιπόν, στη γειτονική μου πλατεία περπατώντας, έβλεπα σε καθημερινή βάση ένα άγαλμα που αναπαριστούσε έναν νεαρό αρχαίο πολεμιστή. Ο καλλιτέχνης μού ήταν άγνωστος και το ανάγωγο δημιούργημά του, όταν περνούσα από κει, παρέμενε αγενέστατα μισοξαπλωμένο έχοντας αλαζονικά γυρισμένο το κεφάλι του αλλού και τον πισινό προς εμένα. Γύριζα γύρω από το άγαλμα μπας και δω το πρόσωπό του αλλά αυτό λες κι ήταν έτσι κατασκευασμένο ώστε να μη φαίνεται από πουθενά.

Τι στο καλό αναπαριστούσε;...έναν πληγωμένο πολεμιστή, έναν κοιμώμενο πολεμιστή, έναν νεκρό πολεμιστή; Μπα όχι, κανείς δε χάνει τον καιρό του για να να φτιάξει ένα άγαλμα νεκρό. Ασυναίσθητα τού έδωσα μια κλωτσιά στα πλευρά επιπλήττοντάς τον:

-Λίγο σεβασμό, τουλάχιστον προς ένα συνάδελφο τού δημιουργού σου, κωλόπαιδο!

Το πρόσωπό του δε φάνηκε αλλά ακούστηκε καθαρά η φωνή του:

-Συνάδελφος...γλύπτης είσαι κι εσύ, κύριε;

-Όχι, συγγραφέας...τρόπον τινά αναγνωρισμένος συγγραφεύς, έχω εκδώσει ήδη δυο βιβλία. Το ένα, σε φρη-μπούλσιτ e-έκδοση, είναι κοινωνική προσφορά!

-Έχεις χάσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κοινωνική προσφορά και τη διαφήμιση, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη χαρά τού γραψίματος και την ναρκισσιστική επαιτεία τής επιδοκιμασίας τών άλλων, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην έμπνευση και την ιδέα την τραβηγμένη από τα μαλλιά;

-Εεεε...όχι ακόμη αλλά πιστεύω πως, όπου νάναι, δε θα μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα από όλα αυτά. Μα εσύ πού ξέρεις για το κομφούζιο που έχω στο μυαλό μου;

-Τα ίδια κι ο δημιουργός μου είχε πάθει. Μετά από μένα έφτιαξε -από τα απομεινάρια μου- ένα μικρό αγαλματίδιο που το δώρισε στο σχολείο όπου πήγαινε μικρός. Σαν εξώγαμο τού πατέρα μου το βλέπω εκείνο τ' άγαλμα... Παρ' όλα αυτά εκείνο το σέβονται πιο πολύ τα πουλιά, το ξέρεις;

-Λάθη είναι αυτά που κάμουμε εμείς οι καλλιτέχνες...Θέλω εν τούτοις να μου αποδίδουν τον απαιτούμενο σεβασμό, διάολε!

Ο νεαρός αυτός όμως "άστεγος" δεν είχε καμμιά όρεξη για άλλη συζήτηση: Έβγαλε ένα βαριεστημένο "πφφφ!" που σήκωσε ένα μέτρο σκόνη. Τραβήχτηκα μακριά μη λερωθώ ενώ έβλεπα τον αναιδή σύντομα να υποδέχεται καινούργια, πιο διασκεδαστική παρέα. Ένα αγόρι γελώντας κάθισε, μαζί με το κορίτσι του, σχεδόν πάνω στο σβέρκο τού στρατιώτη κι άρχισαν τις αγκαλιές.