Mani bucate - Sergio Endrigo

E io non sono piu' io...

Ο Μη-Ιπτάμενος Ολλανδός

Είχε αποδεχτεί πως ήταν αναμενόμενο, με τη δουλειά που κάνει, να επηρεάζεται όχι μόνο η προσωπική του ζωή αλλά ακόμα και οι μοναχικές του στιγμές, οι στιγμές ξεκούρασης, ακόμα κι ο ύπνος του. Ο ύπνος του, ναι.

Η δουλειά του ήταν να πείθει τους άλλους πως, χάρη σ' αυτόν, είχαν απαλλαγεί από τις υπερβολικές ανησυχίες, τις κρίσεις άγχους, την στενοχώρια, μια παροδική μελαγχολία κ.ο.κ. Πολλές φορές στα όνειρά του έβλεπε διάφορους από τους πελάτες του να έρχονται και να επαναλαμβάνουν τα παράπονά τους.

Πριν μια δεκαριά χρόνια από τώρα, θυμάται, τον είχε εντυπωσιάσει το ότι μέσα στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς είχε ονειρευτεί συνολικά εφτά ή οχτώ φορές ισάριθμες συνεδρίες με κάποιον, ο οποίος όμως δεν συμπεριλαμβανόταν στους πελάτες του. Όχι, ο τριαντάρης εκείνος τού φαινόταν άγνωστος και σε κάθε όνειρο επανερχόταν με την ίδια προσδοκία: ο θεράπων έπρεπε οπωσδήποτε να τον απαλλάξει από τη φοβία τού αεροπλάνου, την αεροφοβία του.

Από την πρώτη ...ονειροσυνεδρία, ο "πελάτης" τού εκμυστηρεύτηκε πως όλα άρχισαν όταν, σε μια πτήση του, κάποιος από τους επιβάτες τού αεροπλάνου άρχισε να τσιρίζει πως ήταν δημοσιογράφος κι είχε πληροφορηθεί ότι στο σκάφος υπήρχε βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Ο "πελάτης", αφού συνέχισε σε κατάσταση πανικού το ταξίδι, αποφάσισε να μην ξαναπλησιάσει αεροδρόμιο. Δεν χρειαζόταν πάντως να το αποφασίσει: σύντομα διαπίστωσε πως ούτε καν μπορούσε να ξανασκεφτεί μια επιβίβαση.

Χτυπιόταν, μέσα στ' όνειρο, ο δύσμοιρος λέγοντας πως είναι πολύ σημαντικό στέλεχος τής επιχείρησής του και έπρεπε να ακολουθεί τα άλλα στελέχη σε ταξίδια μακρινά, πράγμα που έκανε ως τώρα χρησιμοποιώντας μόνο αυτοκίνητα, πλοία και τρένα. Μεγάλες αποστάσεις, μικρές αποστάσεις...αρκεί να υπήρχε η επικοινωνία. Αυτή τη φορά όμως ο προορισμός ήταν η Ιαπωνία. Αδύνατη η πρόσβαση και μεγάλες οι συνέπειες.

Πετάχτηκε στον ύπνο του πολλές φορές ο θεραπευτής, αναστατωμένος από το δίλημμα τού ξανθού τριαντάρη, ο οποίος περίλυπος τού δήλωνε πως θα μειωνόταν δημόσια αν δεν έκανε αυτό το ταξίδι. Στην τελευταία δε "συνεδρία" ο αθλητικός άντρας έμοιαζε εντελώς απογοητευμένος κι αποχαιρέτησε το θεραπευτή που, καταστεναχωρημένος κι αυτός, τού είπε "Λυπάμαι που δε σε βοήθησα. Πάλεψέ το και μόνος σου, κι άλλο... κι άλλο...".

"Θα προσπαθήσω, πρέπει...", είπε ο ξανθός και εξαφανίστηκε, μαζί με το όνειρο, συμπληρώντας "Θα το μάθεις αν τα κατάφερα ή όχι. Μες τις επόμενες μέρες θα ξέρεις." Δεν μπορούσε να καταλάβει ο θεραπευτής -ούτε στ' όνειρο ούτε μετά, στον ξύπνιο του- με ποιό τρόπο θα μάθαινε νέα τού παράξενου αεροφοβικού "πελάτη" του.

Πέρασε ένας μήνας περίπου και τα όνειρα είχαν ξεχαστεί. Άλλα είχαν πάρει τη θέση τους. Η ζωή τού θεραπευτή κυλούσε κυρίως ανάμεσα στους τοίχους τού γραφείου του, με μεγάλα χρονικά κενά που τα γέμιζε με εφημερίδες και εκπομπές στην τηλεόραση, γύρω από τη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο.

Έτσι, ένα βράδυ, στην TV άκουσε τον παρουσιαστή να ανακοινώνει λυπημένα: "Τελικά δεν θα παρακολουθήσει την προετοιμασία τής εθνικής του ομάδας ο Dennis Bergkamp, εν όψει τού μουντιάλ τού 2002, στην Ιαπωνία. Άγνωστοι οι λόγοι. Εικάζεται, πάντως, πως αποφάσισε να παραχωρήσει τη θέση του σε άλλον, δεδομένου ότι θεωρεί αδύνατη την συμμετοχή του στους αγώνες τής Ιαπωνίας λόγω τού προβλήματος που αντιμετωπίζει με τα αεροπορικά ταξίδια".

Αντανακλαστικά το βλέμμα τού θεραπευτή, ξαφνιασμένο στράφηκε προς την τηλεόραση τού γραφείου του. Στην οθόνη φάνηκε για δυο-τρία δευτερόλεπτα το πρόσωπο τού επίμονου και απογοητευμένου "πελάτη" τών ονείρων του.

Κακοί εχθροί

Απόφυγε δυο κατηγορίες εχθρών: αυτούς που δεν θα καταλάβαιναν καν ότι είστε εχθροί κι αυτούς που θα επέμεναν πως μπορείτε να γίνετε φίλοι.

Ο Μελένιος

Είναι καιρός τώρα που δεν νιώθω πιά άνετα ακόμη κι όταν βρίσκομαι ανάμεσα στους τοίχους τού σπιτιού μου. Ακόμα κι όταν έχω όλα τα φώτα αναμμένα, τα παράθυρα κλειστά και τα ρολά κατεβασμένα, κάτι δεν πάει καλά με μένα, τα νεύρα μου είναι τεντωμένα. Όλοι οι φίλοι μού το είπαν, το κατάλαβε κι ο γιός μου, ανησύχησε κι η μάνα μου. Είδηση δεν είχα πάρει μέχρι που μού το είπαν εν χορώ όλοι οι άλλοι:

"Αυτός ο Μελένιος σού 'χει σπάσει τα νεύρα, θα σε τρελάνει!"

Ο Μελένιος, ο δανδής, έχει άσκοπα φιλιά σκορπίσει όπου πατείς. Κύριο Μαλακάση αν τονε πεις, σίγουρα θα παρεξηγηθείς σαν τον Καρυωτάκη που ο άμοιρος γενικολογούσε για ποιητές τής δικής του εποχής. Γαλαντόμος και μελίρρητος αυτός, στα λόγια του ήθελε να είναι γλυκύς ώστε κι εσύ, ο μελαγχολών ειλικρινής, μπροστά του να υποκλιθείς. Να υποκλιθείς, να υποκριθείς πως της ψυχής σου τις λεπτές χορδές δονούν τα ποιήματά του.

"Τους στίχους μου χλευάζεις;" θα σου πει κι εσύ τότε, άντε να δικαιολογηθείς πως στην τύχη ένα όνομα διάλεξες για να διαμαρτυρηθείς, ενάντια στην ωραιοποίηση τής ζωής. "Ήταν ένας τρόπος του λέγειν..." θα τού πεις, το έκανες για να εναντιωθείς στο ποίημα που θέλει τη ζωή πάντα ανθισμένη ενώ εσύ σε λίγο θα 'χεις μαραθεί.

Κακεντρεχής, ζηλόφθονος θα χαρακτηρισθείς, αόμματος μπροστά στις εξαίσιες εικόνες τής ζωής, ανίκανος ακόμα να συμμεριστείς το μεγαλείο τής πλάσης στην οποία ζεις. Αχ, Καρυωτάκη, εκείνο το όνομα, τι ήθελες να το πεις;

Εγώ μια φορά, ποιητές, "Μαλακάση" κανέναν δε θα πω -μπορεί κι άλλος "Ούτος εκείνος" να ξαναγεννηθεί για να μας πείσει πιεστικά πως είναι όμορφη "όλη η ζωή". "Μελένιο" θα ονομάζω κάθε τέτοιο ποιητή ώστε κανείς ξανά μην κακοκαρδιστεί.

Εν τούτοις, τον κόσμο μου, τον κάνει πιο ψεύτικο κι αντιπαθή αυτός που δεν θελεί τα φύλλα μαραμένα να τα δει να τού πέφτουν πάνω στην άδεια κεφαλή. Μόνο το μονόκλ του βάζει και πάλι γράφει για τ' ανθισμένο πάντα γιασεμί.

Μπράβο!

Το προσφορότερο μέρος για να κρύψεις φθόνο ή/και ψέμα, είναι ένας έπαινος.