Ο Μελένιος

Είναι καιρός τώρα που δεν νιώθω πιά άνετα ακόμη κι όταν βρίσκομαι ανάμεσα στους τοίχους τού σπιτιού μου. Ακόμα κι όταν έχω όλα τα φώτα αναμμένα, τα παράθυρα κλειστά και τα ρολά κατεβασμένα, κάτι δεν πάει καλά με μένα, τα νεύρα μου είναι τεντωμένα. Όλοι οι φίλοι μού το είπαν, το κατάλαβε κι ο γιός μου, ανησύχησε κι η μάνα μου. Είδηση δεν είχα πάρει μέχρι που μού το είπαν εν χορώ όλοι οι άλλοι:

"Αυτός ο Μελένιος σού 'χει σπάσει τα νεύρα, θα σε τρελάνει!"

Ο Μελένιος, ο δανδής, έχει άσκοπα φιλιά σκορπίσει όπου πατείς. Κύριο Μαλακάση αν τονε πεις, σίγουρα θα παρεξηγηθείς σαν τον Καρυωτάκη που ο άμοιρος γενικολογούσε για ποιητές τής δικής του εποχής. Γαλαντόμος και μελίρρητος αυτός, στα λόγια του ήθελε να είναι γλυκύς ώστε κι εσύ, ο μελαγχολών ειλικρινής, μπροστά του να υποκλιθείς. Να υποκλιθείς, να υποκριθείς πως της ψυχής σου τις λεπτές χορδές δονούν τα ποιήματά του.

"Τους στίχους μου χλευάζεις;" θα σου πει κι εσύ τότε, άντε να δικαιολογηθείς πως στην τύχη ένα όνομα διάλεξες για να διαμαρτυρηθείς, ενάντια στην ωραιοποίηση τής ζωής. "Ήταν ένας τρόπος του λέγειν..." θα τού πεις, το έκανες για να εναντιωθείς στο ποίημα που θέλει τη ζωή πάντα ανθισμένη ενώ εσύ σε λίγο θα 'χεις μαραθεί.

Κακεντρεχής, ζηλόφθονος θα χαρακτηρισθείς, αόμματος μπροστά στις εξαίσιες εικόνες τής ζωής, ανίκανος ακόμα να συμμεριστείς το μεγαλείο τής πλάσης στην οποία ζεις. Αχ, Καρυωτάκη, εκείνο το όνομα, τι ήθελες να το πεις;

Εγώ μια φορά, ποιητές, "Μαλακάση" κανέναν δε θα πω -μπορεί κι άλλος "Ούτος εκείνος" να ξαναγεννηθεί για να μας πείσει πιεστικά πως είναι όμορφη "όλη η ζωή". "Μελένιο" θα ονομάζω κάθε τέτοιο ποιητή ώστε κανείς ξανά μην κακοκαρδιστεί.

Εν τούτοις, τον κόσμο μου, τον κάνει πιο ψεύτικο κι αντιπαθή αυτός που δεν θελεί τα φύλλα μαραμένα να τα δει να τού πέφτουν πάνω στην άδεια κεφαλή. Μόνο το μονόκλ του βάζει και πάλι γράφει για τ' ανθισμένο πάντα γιασεμί.